26/07/2018 - 18:35
Η Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, γεννήθηκε στις 2/15 Οκτωβρίου του 1897 (ημέρα εορτασμού των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης) στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της ήταν εύπορος ξυλέμπορος κι έζησε σε ένα περιβάλλον με πολλές ανέσεις στην Πόλη, στο Φανάρι.
Ήταν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, γεμάτο αγάπη για όλον τον κόσμο. Τις ημέρες που το αρχοντικό των Παπαγιάννη «δεχόταν», η χαρά της μικρής Αυρηλίας (το όνομά της πριν δεχτεί την μοναχική κουρά) έτρεχε αμέσως για ν’ ανοίξει και να υποδεχθεί εκείνη τους επισκέπτες.
Ήταν το τέταρτο και το τελευταίο παιδί της οικογένειας. Από τα αδέλφια της η μεγάλη, η Βασιλική, ήταν εκείνη που της πρωτομίλησε για τον Θεό. Μαζί με τα παραμύθια που της διάβαζε, της έλεγε ιστορίες από το Ευαγγέλιο και την Παλαιά Διαθήκη. Μια μέρα λοιπόν, της είπε ότι ο Θεός είναι «πανταχού Παρών» κι ότι κι αν κάνουμε Εκείνος το βλέπει… Τότε η μικρή Αυρηλία, που ήταν 4-5 χρονών, τα έχασε και με τρομαγμένη φωνή ρώτησε: « Κι αν πάω και κλειστώ μέσα σ’ εκείνο το ντουλάπι, θα με βρει»; «Ναι» της λέει. «Καλά, κι αν γίνω μικρή-μικρή και μπω σ’αυτό το σπιρτόκουτο κι εκεί θα με βλέπει»; «Κι εκεί».
Ήταν το τέταρτο και το τελευταίο παιδί της οικογένειας. Από τα αδέλφια της η μεγάλη, η Βασιλική, ήταν εκείνη που της πρωτομίλησε για τον Θεό. Μαζί με τα παραμύθια που της διάβαζε, της έλεγε ιστορίες από το Ευαγγέλιο και την Παλαιά Διαθήκη. Μια μέρα λοιπόν, της είπε ότι ο Θεός είναι «πανταχού Παρών» κι ότι κι αν κάνουμε Εκείνος το βλέπει… Τότε η μικρή Αυρηλία, που ήταν 4-5 χρονών, τα έχασε και με τρομαγμένη φωνή ρώτησε: « Κι αν πάω και κλειστώ μέσα σ’ εκείνο το ντουλάπι, θα με βρει»; «Ναι» της λέει. «Καλά, κι αν γίνω μικρή-μικρή και μπω σ’αυτό το σπιρτόκουτο κι εκεί θα με βλέπει»; «Κι εκεί».
Τότε κατάλαβε ότι η ζωή είναι σοβαρή υπόθεση κι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε συνέχεια πράγματα του κεφαλιού μας κι αταξίες, μα πρέπει να είμαστε καλά παιδιά γιατί μας βλέπει «Εκείνος που είναι παντού»! Ξέσπασε τότε σε κλάματα και χώθηκε στην αγκαλιά της αδελφής της. «Δηλαδή, πάει, χάθηκα»!!! ["Νεκρός για τον κόσμο": προφανώς αυτός δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος να μάθει για το Θεό ένα κοριτσάκι. Περνώντας τα χρόνια, αυτός ο παιδικός φόβος αντικαταστάθηκε στην καρδιά της με τη Μεγάλη Αγάπη.]
Τα χρόνια περνούσαν και η μικρή Αυρηλία αγαπούσε όλον τον κόσμο κι όλος ο κόσμος την αγαπούσε! Μετά το γυμνάσιο, έφυγε για να συνεχίσει τις Σπουδές της στην Ελβετία στην Σχολή Γεωπονικής του Estavayer-Le-Lac. Αγαπούσε ιδιαίτερα τα φυτά και κυριολεκτικά μέχρι το τέλος της ζωής της «μιλούσε» μαζί τους και λες κι έβλεπε κάθε φορά την ανταπόκριση τους.
Το 1923 βρίσκεται οικογενειακώς στην Θεσσαλονίκη. Εκεί μπαίνει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ως Ακροάτρια στην Φιλοσοφική Σχολή. Μετά το τέλος των σπουδών τις φθάνει στην Αθήνα και η πρώτη της φροντίδα ήταν να πιάσει κάποια δουλειά. Έπιασε λοιπόν δουλειά σε μια ψυχιατρική κλινική όπου παρέμεινε έναν μόνον χρόνο. Έπειτα ακολούθησε η Αγγλία, μόνη με μοναδική περιουσία μια χάρτινη λίρα Αγγλίας… Η εν Χριστώ περιπέτεια της μόλις άρχιζε… Εκεί βρήκε διάφορες εργασίες, ενώ παράλληλα βοηθούσε πλήθος απόρων και ανέργους, επίσης φρόντιζε δωρεάν πολλούς φτωχούς.
Κι έρχεται το 1954, η χρονιά σταθμός στην πνευματική της ζωή. Ήταν 24 Μαρτίου την ημέρα που έφυγε για την άλλη ζωή η μητέρα της. Για κείνη, μόλις άρχιζε η Μεγάλη περιπέτεια της Πίστης στον Χριστό.Από κει και πέρα ξεκίνησε η μεγάλη ιεραποστολή της στις πέντε ηπείρους της υφηλίου.
Τα χρόνια περνούσαν και η μικρή Αυρηλία αγαπούσε όλον τον κόσμο κι όλος ο κόσμος την αγαπούσε! Μετά το γυμνάσιο, έφυγε για να συνεχίσει τις Σπουδές της στην Ελβετία στην Σχολή Γεωπονικής του Estavayer-Le-Lac. Αγαπούσε ιδιαίτερα τα φυτά και κυριολεκτικά μέχρι το τέλος της ζωής της «μιλούσε» μαζί τους και λες κι έβλεπε κάθε φορά την ανταπόκριση τους.
Το 1923 βρίσκεται οικογενειακώς στην Θεσσαλονίκη. Εκεί μπαίνει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ως Ακροάτρια στην Φιλοσοφική Σχολή. Μετά το τέλος των σπουδών τις φθάνει στην Αθήνα και η πρώτη της φροντίδα ήταν να πιάσει κάποια δουλειά. Έπιασε λοιπόν δουλειά σε μια ψυχιατρική κλινική όπου παρέμεινε έναν μόνον χρόνο. Έπειτα ακολούθησε η Αγγλία, μόνη με μοναδική περιουσία μια χάρτινη λίρα Αγγλίας… Η εν Χριστώ περιπέτεια της μόλις άρχιζε… Εκεί βρήκε διάφορες εργασίες, ενώ παράλληλα βοηθούσε πλήθος απόρων και ανέργους, επίσης φρόντιζε δωρεάν πολλούς φτωχούς.
Κι έρχεται το 1954, η χρονιά σταθμός στην πνευματική της ζωή. Ήταν 24 Μαρτίου την ημέρα που έφυγε για την άλλη ζωή η μητέρα της. Για κείνη, μόλις άρχιζε η Μεγάλη περιπέτεια της Πίστης στον Χριστό.Από κει και πέρα ξεκίνησε η μεγάλη ιεραποστολή της στις πέντε ηπείρους της υφηλίου.
Το 1954 πήγε στην Ινδία όπου και παρέμεινε 5 χρόνια.
Ήταν μεγάλος σταθμός στην ζωή της και η ίδια αγαπούσε ιδιαίτερα την Ινδία. Εκεί βοηθούσε ακατάπαυστα πλήθος λεπρών και αρρώστων ["Νεκρός": ήταν ικανότατη φυσιοθεραπεύτρια και ιδιαίτερα ποδοθεραπεύτρια (επέλεξε να ειδικευτεί στα πόδια, επειδή θεωρούνται το πιο "ταπεινό" σημείο του σώματος, και ας θυμηθούμε ότι ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του στο μυστικό δείπνο] και τους έδειχνε απεριόριστη αγάπη!
Ήταν μεγάλος σταθμός στην ζωή της και η ίδια αγαπούσε ιδιαίτερα την Ινδία. Εκεί βοηθούσε ακατάπαυστα πλήθος λεπρών και αρρώστων ["Νεκρός": ήταν ικανότατη φυσιοθεραπεύτρια και ιδιαίτερα ποδοθεραπεύτρια (επέλεξε να ειδικευτεί στα πόδια, επειδή θεωρούνται το πιο "ταπεινό" σημείο του σώματος, και ας θυμηθούμε ότι ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του στο μυστικό δείπνο] και τους έδειχνε απεριόριστη αγάπη!
Όλοι την αγαπούσαν και την φώναζαν αδελφή Λίλα. Στο καθημερινό της κουραστικό πρόγραμμα ήταν απαραίτητη η δίωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής και πολλές ώρες προσευχής. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό και γι’ αυτό ποτέ δεν κρατούσε χρήματα πάνω της. Όλα της τα έδινε εκείνος, έλεγε, εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να αφεθεί στα χέρια Του. Αεροπορικά εισιτήρια, τροφή, κατάλυμα και ότι άλλο της χρειαζόταν της το έδινε ο Θεός. Βοηθούσε πλήθος ανθρώπων ενώ ήταν η αιτία πολλοί άνθρωποι να βαφτιστούν Ορθόδοξοι.
Ποτέ δεν μιλούσε σε άλλους για τον Χριστό αν δεν της το ζητούσαν οι ίδιοι. Έκανε σημαντικές γνωριμίες (Μητέρα Τερέζα, Sivananda, Baba Amte [Ινδός δικηγόρος & ανθρωπιστής, που παράτησε την ταχτοποιημένη ζωή του και, με πολλή προσωπική εργασία και αγώνα, ίδρυσε μαζί με την οικογένειά του ένα χωριό κατοικίας & περίθαλψης λεπρών στη ζούγκλα. Η συνεργασία και η φιλία του με τη Γερόντισσα τον βοήθησε να εκτιμήσει την Ορθοδοξία, ενώ ώς τότε γνώριζε μόνο τον "αποικιοκρατικό" χριστιανισμό της Δύσης... Έτσι, σε κάποιο συνέδριο, διακήρυξε δημόσια: "Δεν είμαι χριστιανός, ομολογώ όμως ότι περπατώ σκυφτά στη σκιά του σταυρού"
Την καλούσαν σε διάφορες χώρες για να μιλήσει για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και πραγματικά άφηνε τα πλήθη άλαλα. Μετά την Ινδία βρέθηκε στα Ιμαλάια για έναν χρόνο με λιτή τροφή, μόνη μόνω τω Θεώ, σε ώρες ατελείωτης προσευχής. Η ίδια έλεγε αργότερα ότι εκείνο τον χρόνο έζησε τον ησυχαστικό μοναχισμό χωρίς καν να το γνωρίζει!
Την καλούσαν σε διάφορες χώρες για να μιλήσει για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και πραγματικά άφηνε τα πλήθη άλαλα. Μετά την Ινδία βρέθηκε στα Ιμαλάια για έναν χρόνο με λιτή τροφή, μόνη μόνω τω Θεώ, σε ώρες ατελείωτης προσευχής. Η ίδια έλεγε αργότερα ότι εκείνο τον χρόνο έζησε τον ησυχαστικό μοναχισμό χωρίς καν να το γνωρίζει!
Πίστευε πλέον ότι έκανε το θέλημα του Θεού όταν ξαφνικά της ήρθε το μήνυμα από τους αγγέλους, όπως η ίδια έλεγε, «τώρα είσαι σε θέση να πας για Μοναχή».
Τότε κατάλαβε ότι ο μοναχισμός είναι ένας ιδιαίτερος και ανώτερος τρόπος ζωής. Η ίδια άφησε το θέμα ανοιχτό και πίστευε ότι ο Θεός για άλλη μια φορά θα την οδηγούσε. Συναντήθηκε λοιπόν με έναν κύριο ο οποίος της ζήτησε να την συνοδεύσει στην Βηθανία σ’ ένα μοναστήρι. Τα ναύλα για άλλη μια φορά βρέθηκαν με θαυματουργικό τρόπο κι έτσι πήγε στην Βηθανία, σε ηλικία 62 ετών (!), όπου ξεχώρισε για την αγάπη και την υπομονή της. Κι εκεί που νόμιζε ότι αυτή θα ήταν πλέον η ζωή της άρχισε πάλι τα ταξίδια για να βοηθήσει, να μιλήσει για τον Χριστό και να αγαπηθεί από όλον τον κόσμο. Ακολουθεί η Αθήνα όπου έκανε εγχείρηση για να θεραπευτεί από την 100% τύφλωση του αριστερού ματιού της. Όταν έγινε η εγχείρηση «εγένετο φως».
Τότε κατάλαβε ότι ο μοναχισμός είναι ένας ιδιαίτερος και ανώτερος τρόπος ζωής. Η ίδια άφησε το θέμα ανοιχτό και πίστευε ότι ο Θεός για άλλη μια φορά θα την οδηγούσε. Συναντήθηκε λοιπόν με έναν κύριο ο οποίος της ζήτησε να την συνοδεύσει στην Βηθανία σ’ ένα μοναστήρι. Τα ναύλα για άλλη μια φορά βρέθηκαν με θαυματουργικό τρόπο κι έτσι πήγε στην Βηθανία, σε ηλικία 62 ετών (!), όπου ξεχώρισε για την αγάπη και την υπομονή της. Κι εκεί που νόμιζε ότι αυτή θα ήταν πλέον η ζωή της άρχισε πάλι τα ταξίδια για να βοηθήσει, να μιλήσει για τον Χριστό και να αγαπηθεί από όλον τον κόσμο. Ακολουθεί η Αθήνα όπου έκανε εγχείρηση για να θεραπευτεί από την 100% τύφλωση του αριστερού ματιού της. Όταν έγινε η εγχείρηση «εγένετο φως».
Παρέμεινε στην Αθήνα στην Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας, την Νέα Ιερουσαλήμ, όπως η ίδια έλεγε. Μέσα από το μοναστήρι αλληλογραφούσε και βοηθούσε πολλούς ανθρώπους. Ακολουθεί η Αφρική, η Αθήνα, όπου έμεινε στο σπίτι των αγγέλων, όπως το αποκαλούσαν τα πνευματικά της παιδιά, όπου κάθε μέρα δεχόταν πονεμένους ανθρώπους και τους βοηθούσε, η Αίγινα και η Λέρος, όπου και εκοιμήθη σε ηλικία 95 ετών, στις 28 Μαρτίου του 1992 ανασηκώνοντας τα χέρια της στον ουρανό… Εκείνη την στιγμή τα πνευματικά της παιδιά άκουσαν καθαρότατα μια νεανική φωνή να τραγουδά μια μελωδία άγνωστη, χαρμόσυνη, Αγγελική… Αυτό κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα και μετά μια σιωπή πλημμύρισε το κελί της…
Όλες οι καμπάνες της Λέρου χτυπούσαν πένθιμα και στην κηδεία της παρευρέθη πολύς λαός. Εψάλλη η Εξόδιος Ακολουθία για Μεγαλόσχημο Μοναχή και την ώρα που την συνοδεύσανε Μοναχές στον τάφο ο Δεσπότης θέλησε να δει για τελευταία φορά το πρόσωπο της. Κανείς δεν ανέπνεε. Όσοι το είδανε, κάνανε τον Σταυρό τους και λένε ότι δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το πρόσωπο του ανθρώπου που είδανε…
Η Γερόντισσα Γαβριηλία ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος με απεριόριστη αγάπη προς τον πλησίον. Αξιώθηκε επίσης και της απόκτησης του διορατικού χαρίσματος. Έλεγε ότι κάποτε οι άγγελοι της είπαν ότι αυτό που μετράει πιο πολύ είναι το ποσόν και το ποιόν της αγάπης που δίνεις στους άλλους χωρίς διακρίσεις! Όλοι την ρωτούσαν πως ήταν δυνατόν να αγαπάει τόσο πολύ ακόμα και τους αγνώστους και πως ήταν δυνατόν να κάνει υπακοή σε όλον τον κόσμο και να ταξιδεύει συνεχώς για να βοηθήσει έστω και έναν μόνο άνθρωπο. Δίκαια λοιπόν η ζωή της χαρακτηρίζεται ως η ασκητική της αγάπης!
Όλες οι καμπάνες της Λέρου χτυπούσαν πένθιμα και στην κηδεία της παρευρέθη πολύς λαός. Εψάλλη η Εξόδιος Ακολουθία για Μεγαλόσχημο Μοναχή και την ώρα που την συνοδεύσανε Μοναχές στον τάφο ο Δεσπότης θέλησε να δει για τελευταία φορά το πρόσωπο της. Κανείς δεν ανέπνεε. Όσοι το είδανε, κάνανε τον Σταυρό τους και λένε ότι δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το πρόσωπο του ανθρώπου που είδανε…
Η Γερόντισσα Γαβριηλία ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος με απεριόριστη αγάπη προς τον πλησίον. Αξιώθηκε επίσης και της απόκτησης του διορατικού χαρίσματος. Έλεγε ότι κάποτε οι άγγελοι της είπαν ότι αυτό που μετράει πιο πολύ είναι το ποσόν και το ποιόν της αγάπης που δίνεις στους άλλους χωρίς διακρίσεις! Όλοι την ρωτούσαν πως ήταν δυνατόν να αγαπάει τόσο πολύ ακόμα και τους αγνώστους και πως ήταν δυνατόν να κάνει υπακοή σε όλον τον κόσμο και να ταξιδεύει συνεχώς για να βοηθήσει έστω και έναν μόνο άνθρωπο. Δίκαια λοιπόν η ζωή της χαρακτηρίζεται ως η ασκητική της αγάπης!
Κάποτε την είχε χαρακτηρίσει ένας ξένος ιεραπόστολος «κακή χριστιανή», γιατί σε αντίθεση με τους άλλους ιεραπόστολους στην Ινδία, άλλων θρησκειών που γνωρίζανε πολλές ντόπιες διαλέκτους εκείνη δεν ήξερε καμία και μιλούσε μόνο Αγγλικά και αυτή του απάντησε ότι ξέρει πέντε γλώσσες: Η πρώτη είναι το χαμόγελο, η δεύτερη τα δάκρυα, η τρίτη είναι το άγγιγμα, η τέταρτη είναι η προσευχή και η πέμπτη είναι η αγάπη. Μ’ αυτές τις πέντε γλώσσες γύριζε όλον τον κόσμο. Τότε ο ιεραπόστολος της ζήτησε να ξαναπεί αυτές τις «πέντε γλώσσες» για να της γράψει…
Ας έχουμε όλοι την ευχή της.
Ας έχουμε όλοι την ευχή της.
Κλικ και εδώ (λόγια αγάπης της Γερόντισσας).