Στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Όρθρο και ακολούθως τέλεσε την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, καθώς και την Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού. Οι Ιερές Ακολουθίες μεταδόθηκαν απευθείας από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου και διαδικτύου.
Στο κήρυγμά του ο κ. Συμεών χαρακτηριστικά ανέφερε:
«Σήμερα γιορτάζουμε όχι μόνο τη Βάπτιση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, η οποία είναι η απόλυτη έκφραση της συγκαταβάσεως Του, της κενώσεως Του, να δεχθεί ο Λυτρωτής του κόσμου να βαπτιστεί ως άνθρωπος από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη ποταμό, για να φανερωθεί το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος, για να μιλήσει ο ίδιος ο Θεός Πατέρας, να ανοίξουν οι ουρανοί και να φανερωθεί το Μυστήριο της Τριαδικής Θεότητος και το πως απόλυτα προσλαμβάνει ο τέλειος Θεός την ανθρώπινη φύση, ο τέλειος δηλαδή άνθρωπος, ώστε ο κάθε άνθρωπος να μπορεί να λάβει τη δυνατότητα να γίνει και αυτός κατά χάριν Θεός. Δεν εορτάζουμε όμως μόνο την Βάπτιση του Χριστού. Εορτάζουμε και το δικό μας Βάπτισμα, την δική μας δυνατότητα όχι απλώς να βαπτιστούμε άπαξ όπως βαπτιζόμεθα και λαμβάνουμε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά μας και όπως διδάσκουν οι Πατέρες της Εκκλησίας αυτή η Χάρις του Αγίου Βαπτίσματος μένει ανεξάλειπτη, αυτή η Χάρις του Αγίου Βαπτίσματος δεν χάνεται ποτέ, γιατί με το βάπτισμα εξαφανίζεται το κεκρυμμένο και εμφωλεύον πονηρό πνεύμα στην καρδία του ανθρώπου, όπως αναγινώσκουμε στην Ακολουθία της Κατηχήσεως που προηγείται, όπου βρισκόμαστε στραμμένοι στη Δύση, για να εγκαταλείψουμε τον παλαιό κόσμο, ο όποιος δύει και να στραφούμε στην Ανατολή, να ομολογήσουμε ότι συντασσόμεθα με τον Χριστό, ότι αποφασίζουμε να ενταχθούμε στο Σύνταγμα του Χριστού, ότι αποφασίζουμε να γίνουμε ένα με τον Χριστό, να εισέλθουμε στη Βασιλεία Του, να εισέλθουμε στο νέο κόσμο, ο οποίος έχει ανατείλει με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και καθώς στρεφόμαστε προς την Ανατολή με την τριπλή μας κατάδυση στην Αγία Κολυμβήθρα βαπτιζόμεθα στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, λαμβάνουμε το Άγιο Χρίσμα με το Άγιο Μύρο και λαμβάνουμε τη σφραγίδα της Δωρεάς του Αγίου Πνεύματος. Χάρις η οποία δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, αλλά δυστυχώς εμείς την εγκαταλείπουμε στο διάβα της ζωής μας με τις επιλογές μας, με τα λάθη μας, με τις αστοχίες μας, με τα αμαρτήματά μας, με τις μικρότητες μας, με τις αδυναμίες και με τα πάθη μας. Και όσο είμαστε απρόσεκτοι στη ζωή μας, όσο απομακρυνόμεθα από τη μυστηριακή ζωή, όσο απέχουμε από τα μυστήρια της Εκκλησίας, διότι το Βάπτισμα είναι εναρκτήριο μυστήριο αλλά και συγχρόνως εισαγωγικό. Με το Μυστήριο του Βαπτίσματος και του Χρίσματος μπορούμε να συμμετάσχουμε και σε όλα τα άλλα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, στο μυστήριο του Γάμου, στο Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου, στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως και Μετανοίας, σε όλα ανεξαιρέτως τα Ιερά Μυστήρια μπορούμε να συμμετάσχουμε εφόσον είμαστε βαπτισμένοι. Άρα το Άγιο Βάπτισμα είναι η βάση, είναι το θεμέλιο, είναι η κορωνίδα. Δεν αρκεί όμως μόνο η βάση, αν δεν συνεχιστεί μία στέρεη οικοδομή, πάνω στην οποία θα στερεωθεί το πνευματικό μας υπαρξιακό οικοδόμημα. Όταν λοιπόν στη ζωή μας εμείς εγκαταλείψουμε την Χάρη του Θεού, η οποία έχει έρθει και έχει σκηνώσει μέσα μας, όταν εμείς ξεχάσουμε το θησαυρό του Αγίου Πνεύματο,ς τον οποίο έχουμε λάβει και αντί γι΄ αυτόν τον θησαυρό προτιμήσουμε τις ακαθαρσίες του εγωισμού, τις ακαθαρσίες και τα περιττώματα της φιλαυτίας, της εγωπάθειας, της ιδιοτέλειας, τότε αυτή η Χάρις δεν χάνεται μεν αλλά γίνεται ανενεργός, όπως μας διδάσκουν όμορφα οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, μοιάζει ο χώρος της καρδιάς μας σαν να έχει καλυφθεί από ένα τόνο μπάζα, από ένα τόνο απορρίμματα, που φαίνονται βουνό. Έτσι μοιάζει η ψυχή του ανθρώπου όταν η Χάρις του Αγίου Βαπτίσματος έχει καταπλακωθεί από πλήθος αμαρτημάτων, από πλήθος ανομημάτων, από πλήθος παραπτωμάτων κι έχει ανάγκη τότε να παρέμβει η σωστική Χάρις του Ύδατος, όχι του ύδατος πλέον του Βαπτίσματος αλλά του ύδατος της Μετανοίας. Η καρδιά μας έχει ανάγκη την πυροσβεστική της μετάνοιας, το λουτρό των δακρύων, τα δάκρυα τα καθαρτικά που είναι το καθημερινό βάπτισμα της ψυχής που αγαπά τον Θεό, που έχει τη δύναμη να κάνει αυτοκριτική, που έχει τη διάθεση της αυτογνωσίας, που γνωρίζει τον εαυτό της και ξέρει να αναλαμβάνει τις ευθύνες της, όχι ενοχικά, όχι μίζερα, όχι με ηττοπάθεια, όχι με μία καταθλιπτική αυτοκατηγορία, αλλά με μία δημιουργική αυτογνωσία, με μία αίσθηση ότι γνωρίζω τον εαυτό μου όχι για να τον δικαιολογήσω, ούτε για να τον ενοχοποιήσω αλλά γνωρίζω τον εαυτό μου γιατί τον αγαπώ και θέλω να τον αλλάξω, θέλω να τον αναβαπτίσω και θέλω να τον καθαρίσω.
Και αυτό μας το προσφέρει το Βάπτισμα της Εκκλησίας το οποίο προσφέρεται κάθε μέρα μέσα από τα μυστήρια της ζωής της. Άλλωστε οι ευχές του αγιασμού που ευθύς αμέσως θα αναγνώσουμε είναι οι ίδιες ακριβώς ευχές, οι οποίες αναγινώσκονται και στο μυστήριο του Βαπτίσματος. Άλλωστε η Ακολουθία αυτή του Μεγάλου Αγιασμού έχει την ιστορική της αφετηρία από την εποχή που οι χριστιανοί βαπτίζονταν αυτήν τη μέρα των Αγίων Θεοφανείων. Ευλογούσαν το ύδωρ της Αγίας Κολυβήθρας και από αυτό έπαιρναν οι υπόλοιποι χριστιανοί και το κρατούσαν ως αγιασμό και μεταλάμβαναν ώστε έτσι με ευφροσύνη μετείχαν και στη χαρά της υποδοχής νέων μελών μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, γι’ αυτό και αυτή η μέρα είναι μέρα πραγματικά φωτισμού. Όσοι βαπτίζονται ονομάζονται νεοφώτιστοι, έχουν λάβει το φως του Βαπτίσματος γι’ αυτό και η εορτή ονομάζεται Φώτα, Θεοφάνεια και γι’ αυτό ευχόμαστε Θεοφώτιστα να είναι τα χρόνια όλων μας, γι’ αυτό σήμερα ευχόμεθα ο ένας στον άλλον να είναι φωτεινή η ζωή μας, να είναι ουρανός η ζωή μας, να ανοίγουν οι ουρανοί από χαρά όταν η ζωή μας είναι στραμμένη στο Χριστό. Άλλωστε μας το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ότι η χαρά γίνεται «ἐνοὐρανῷκαὶἐντῇγῆ, ἐπὶἑνὶἀνθρώπῳμετανοοῦντι». Κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος μετανοεί, αλλάζει δηλαδή, αποφασίσει να γίνει καλύτερος, να κάνει ένα βηματάκι έστω μικρό μιας προόδου, μιας βελτίωσης, μιας αλλαγής, να πλησιάσει πιο κοντά στον Θεό, να πλησιάζει πιο κοντά στον άνθρωπο, να δει τα πράγματα με μια άλλη ματιά, να ιεραρχήσει αλλιώς τη ζωή του, να φιλοσοφήσει στα προβλήματα της ζωής, κάθε φορά που γίνεται ένα τέτοιο βήμα ανοίγουν οι ουρανοί, φανερώνεται η Αγία Τριάδα, ξαναβαπτίζεται ο άνθρωπος, ζει Θεοφάνεια στη ζωή του και γίνεται ο ίδιος αφορμή φωτισμού και δοξολογίας όλης της κτίσης που τον περιβάλλει. Γίνεται ο ίδιος φωτοδόχος και φωτοπάροχος».