Στά 1463 Ἀρχιμανδρίτης τῆς Μονῆς τῶν Σπηλαίων ἦταν ὁ μακάριος Νικόλαος.
Ἀνήμερα τό Πάσχα ἐκείνης τῆς χρονιᾶς, τήν ἡμέρα πού ὅλοι οἱ χριστιανοί ἑόρταζαν «θανάτου τήν νέκρωσιν» καί «ᾍδου τήν καθαίρεσιν», ἕνας ἀπό τούς Πατέρες τῆς Μονῆς, ὁ εὐλαβής καί ἐνάρετος ἱερομόναχος Διονύσιος Στέπα, μπῆκε στό σπήλαιο τοῦ ὁσίου Ἀντωνίου γιά νά θυμιάση τά σεπτά σκηνώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων.
Τόν ἀκολουθοῦσαν καί μερικοί ἄλλοι ἀδελφοί μέ ἀναμμένες λαμπάδες.
Σάν ἔφτασε στόν τόπο ὅπου παλαιά ἦταν ἡ τράπεζα τῶν σπηλαιωτῶν μοναχῶν, ὁ μακάριος Διονύσιος θυμίασε τά ἅγια λείψανα και φώναξε εὐφρόσυνα:
– Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί! «Αὕτη ἡ κλητή και Ἁγία Ἡμέρα, ἡ Μία τῶν Σαββάτων, ἡ Βασιλίς καί Κυρία, ἑορτῶν Ἑορτή καί Πανήγυρις ἐστί πανηγύρεων»! Χριστός Ἀνέστη!
Μέ σεμνότητα καί ταπείνωση λοιπόν ἄς πηγαίνουμε ὡς προσκυνητές στά ἱερά Προσκυνήματα καί ἐπιπλέον μέ βαθιά συναίσθηση τῆς ἱερότητάς τους ἀς τά προσεγγίζουμε.
«Ἀληθινούς προσκυνητές» μᾶς θέλει ὁ Κύριός μας ὅπως μᾶς προειδοποιεῖ στόν διάλογό του μέ τήν Ἁγία Φωτεινή τήν Σαμαρείτιδα.
Τήν ἴδια στιγμή – ὦ τοῦ θαύματος! – ὅλα τ’ ἄφθορα ὁσιακά σκηνώματα ἀνασήκωσαν ἐλαφρά τά κεφάλια καί ἀποκρίθηκαν μέ μιάν ἀπόκοσμη, βροντερή φωνή:
– Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Μέ φρίκη ὁ θεοφιλής Διονύσιος καί οἱ συνοδοί του ἔτρεξαν καί γνωστοποίησαν τό θαυμαστό γεγονός στόν ἡγούμενο Νικόλαο καί τούς λοιπούς Πατέρες, γιά νά δοξάσουν τόν Ἀναστάντα Κύριο καί τούς ἁγιασμένους δούλους του…