Οι καμπάνες στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (το επονομαζόμενο και ρωσικό) κτυπούσαν χαρμόσυνα για να καλέσουν μοναχούς και πιστούς.
Ήταν 21 Αυγούστου του 1903 με το παλαιό εορτολόγιο που ακολουθεί το Άγιον Όρος.
Ήταν τότε παραμονές των «εννιάμερων» της Παναγίας και σύμφωνα με τη συνήθεια που επικρατούσε στο μοναστήρι, έδιναν στους φτωχούς μοναχούς που έμεναν στα εξαρτηματικά κελιά, τους ονομαζόμενους «κελιώτες», λίγη βοήθεια. Μία ελεημοσύνη.
Στριμώχνονταν οι κακόμοιροι, ταλαιπωρημένοι μα ευτυχισμένοι απ΄τη χαρά του Θεού, στη σειρά. Για να πάρουν την ελεημοσύνη απ΄τους άλλους μοναχούς του μοναστηριού. Θα ήταν όμως η τελευταία φορά αυτής της θεάρεστης πράξης. Τα οικονομικά της Μονής δεν επέτρεπαν να συνεχισθεί για άλλη χρονιά αυτό το έργο της ελεημοσύνης.
Ένας απ΄τους μοναχούς κρατούσε μιά φωτογραφική μηχανή της εποχής. Από εκείνες με την πλάκα, αντί για φίλμ. Σκέφτηκε να απαθανατίσει για τελευταία, έστω φορά, το γεγονός της σύναξης των μοναχών και την πράξη της ελεημοσύνης.
Τότε, αυτός ο μοναχός, ο Γαβριήλ, είδε κάτι θαυμαστό! Ανάμεσα στους μοναχούς εκινείτο μιά μαυροφορεμένη γυναίκα. Δεν δίστασε. Άρχισε να φωτογραφίζει τα στιγμιότυπα. Και τότε, αυτό που μόνο ο ίδιος έβλεπε, αποτυπώθηκε στο χαρτί της εποχής.
Ήταν η Παναγία, η Κυρία και Αρχόντισσα του Όρους, που λυπημένη γι αυτά που συνέβαιναν εμφανίσθηκε για να τους δείξει ότι δεν πρέπει να σταματήσουν το καλό έργο της ελεημοσύνης στους πτωχούς μοναχούς. Γι αυτό και επέτρεψε να Την φωτογραφίσουν!!!
