Λάβαμε αυτή την επιστολή από την κυρία Μεταξία Παναγιωτοπούλου από τη Μεσσήνη. Μαζί με το mail υπήρχαν και στοιχεία του νοσοκομείου και της νόσου από την οποία πάσχει το παιδί. Η επιστολή της μας συγκλόνισε μίλησε στις καρδιές μας.
«Παναγία μου, μητέρα φιλεύσπλαχνη, εσύ που είσαι δίπλα μας, εσύ που γέννησες την Αγάπη, τον ίδιο το Χριστό, εσύ που είσαι το καταφύγιο και ο φάρος όλων των ανθρώπων, εσύ που κάνεις το δάκρυ μας Ελπίδα.
Δέξου την προσευχή μου.
Μητέρα του κόσμου, Μητέρα της ζωής, του σύμπαντος, Μητέρα μου, σε σένα έρχομαι τούτη τη δύσκολη ώρα.
Στέκομαι μπροστά σου και σε εκλιπαρώ να με ακούσεις.
Κρατώ το χέρι του μονάκριβου παιδιού μου στο «πέτρινο» κρεβάτι του νοσοκομείου.
Είναι άρρωστο βαριά, λίγες οι ελπίδες που μας δίνουν οι γιατροί.
Αφόρητος ο πόνος δεν τον χωρούν οι ωκεανοί, λυγίζει η ψυχή, κρατιέται χέρι-χέρι με την απόγνωση. Είσαι η μόνη Ελπίδα μου.
Εσύ Παναγιά μου «Παυσολύπη» μπορείς να κάνεις τη λύπη και τον πόνο χαρά γιατί εσύ γέννησες τη χαρά στον κόσμο.
Το παιδί μου στα χέρια Σου «Παρθένα», «Πονολύτρια», «Προστάτρια», Γιάτρισσα του πόνου, εσύ «Ολβιόδωρη» μπορείς να κάνεις τη δυστυχία μου ευτυχία.
Το παιδί μου παιδί σου. Χάρισέ του την υγειά του Μητέρα του σύμπαντος, δώστου τη χάρη με τη Μεγαλοσύνη Σου.
Εσύ που είσαι η «Χαρά των Πάντων» δώσε σε μένα τη βαριόμοιρη τη χαρά να δω το παιδί μου γερό, να περπατάει, να παίζει, να ονειρεύεται.
Δώσε του τη χάρη να περπατάει στην επίγεια Βασιλεία Σου.
Άσε το δάκρυ Σου να πέσει επάνω του Μητέρα και θα ιαθεί.
«Παυσολύπη», Παρθένα, Μητέρα βοήθα με την αμαρτωλή σώζοντας το παιδί μου.»