(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Ήταν ο καιρός του θέρους, και η σπαρμένη γη πλούσια· και ο καρπός για τον Άγιο ήταν πολλαπλάσιος και άφθονος. Ο άγιος Σπυρίδων καλλιεργούσε μόνος του ως επί το πλείστον τα χωράφια του.
Έτσι λοιπόν πήρε το δρεπάνι στο δεξιό του χέρι και άρχισε να θερίζει το σιτάρι. Ξαφνικά τότε πολύ λεπτές σταγόνες βροχής, χωρίς να βρέχει πουθενά ο Θεός στην ώρα εκείνη, έπεφταν πάνω στο κεφάλι του.
Με τούτο του έδειχνε ο Θεός ότι και εκείνος έθαλλε κατά τις αρετές, σαν κάποιο καλό και ωραίο σπαρτό δροσιζόμενο, και ότι βέβαια οσονούπω και ο καρπός αυτός, ο Άγιος δηλαδή, θα συγκομισθεί για τον Κύριο και ουράνιο γεωργό.
Το παράδοξο δε αυτό, το ακολούθησε και κάτι άλλο, πιο παράδοξο: καθώς ο Άγιος έπιασε με το δεξιό του χέρι το κεφάλι του και το έδειχνε στους παρόντες έτσι νοτισμένο που ήταν από τις ολόδροσες σταγόνες της παράδοξης εκείνης βροχής, αμέσως άρχισαν να φυτρώνουν τρίχες ξανθές και μαύρες και λευκές ταυτόχρονα. Διά των οποίων βέβαια δεν ξέρω τι υποδήλωνε ο Θεός.
Ο Άγιος όμως, όπως φαίνεται, το είχε γνωρίσει και είπε προς τους παρόντες:
– Να ξέρετε, φίλοι μου ότι εγώ εξέρχομαι πλέον από το σώμα, ο δε Κύριος θα περιβάλει με πολλή δόξα τη μνήμη της εκδημίας μου· και σε πολλούς ανθρώπους η ημέρα της τελευτής μου θα είναι αντικείμενο εορτής, την οποία και θα επιτελέσει με ξεχωριστές τιμές κάθε ηλικία, και οι νέοι δηλαδή και οι μεσήλικες και οι γέροντες.
Αυτά λοιπόν και πολλά άλλα είπε και προφήτευσε ο άγιος Σπυρίδων στους παρευρισκομένους, αλλά τους συμβούλευσε και τα δέοντα.
Και, τέλος, αφού τους μίλησε επιγραμματικά για καθετί το καλό και σωτήριο, και πολύ περισσότερο για τη γενικότατη και μεγαλύτερη από όλες τις αρετές, δηλαδή για την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, μετά από λίγο, όπως βεβαίως και προείπε, παρέδωσε την αγνή και ιερή εκείνη ψυχή του στα χέρια του Θεού, (στις 12 Δεκεμβρίου του 348 σε ηλικία 78 ετών), γενόμενος συγχορευτής με τους αγγέλους.
Αλλ’ όμως ο Άγιος δεν χωρίστηκε παντελώς από τους ανθρώπους· μάλιστα δε τώρα φροντίζει ακόμη πιο πολύ γι’ αυτούς και περισσότερο αποτελεσματικά, αφού βρίσκεται
πλησιέστερα στον Θεό και έχει μεγαλύτερη προς Αυτόν παρρησία.
Από την έκδοση Συμεών του Μεταφραστού, «Βίος και πολιτεία Σπυρίδωνος του Θαυματουργού και Ιωάννου του ελεήμονος», έκδοση της Αποστολικής Διακονίας, σ. 80-81.