Back to top

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης - Η διαδρομή του και η προσφορά του στον άνθρωπο

30/07/2021 - 10:29
Ο όσιος Γέρων Πορφύριος, ή κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Ευβοίας.
 
Προερχόταν από πολυμελή οικογένεια, ενώ πέρασε τα παιδικά του χρόνια φτωχικά. Οι γονείς του ήταν φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Ο πατέρας μάλιστα αναγκάστηκε να φύγει στην Αμερική για να δουλέψει για να τους ζήσει.
 
Ο Ευάγγελος φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε στα επτά του χρόνια να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει. Εκεί έμεινε τρία χρόνια και στη συνέχεια μετακόμισε στον Πειραιά.
 
Το δωδέκατο έτος της ηλικίας του ήταν καθοριστικό. Έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη, τον οποίο είχε ιδιαίτερα αγαπήσει, όταν παλαιότερα είχε διαβάσει το βίο του.  Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός, και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής.
 
 
Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.
 
Σε ηλικία δεκαεννέα ετών,αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος. Επέστρεψε τότε στην Εύβοια, όπου έζησε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών.
 
 
Τον επόμεο χρόνο, χειροτονήθηκε ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ’ , Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος. Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός-εξομολόγος και λίγο αργότερα αρχιμανδρίτης. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως εφημέριος στους Τσακαίους, χωριό της Εύβοιας.
 
Στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, έζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τους ανθρώπους ως πνευματικός και εξολόγος, και τρία χρόνια στην Άνω Βάθεια, στην εγκαταλελειμμένη Μονή του Αγίου Νικολάου.
 
Το 1940, παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γέροντας Πορφύριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε καθήκοντα εφημερίου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών. Όπως ο ίδιος έλεγε, έζησε εκεί τριάντα τρία χρόνια σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων.
 
 
Από το 1955 είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια, όπου είχε μισθώσει από την Ιερά Μονή Πεντέλης το εκεί ευρισκόμενο μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή που το περιέβαλλε, την οποία καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια. Εδώ, παράλληλα εξασκούσε το πλούσιο πνευματικό του έργο.
 
Το καλοκαίρι του 1979, εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι με το όνειρο να χτίσει μοναστήρι. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του.
 
Το 1984 μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με τη θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26 Φεβρουαρίου 1990, αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.
 
Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια.Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω».
 
Πράγματι, τον Ιούνιο του 1991, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, και στις 4:31 το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 199 παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο.
 
Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, αυτά που τόσο αγαπούσε και πολύ συχνά επαναλάμβανε: «ἵνα ὦσιν ἓν».
 
Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013 μ.Χ., υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
 
Ο Άγιος Πορφύριος αφηγείται πως έγινε μοναχός
Άγιος Πορφύριος: Να μην γίνει η προσευχή αγγαρεία
Ο Άγιος Πορφύριος μας συμβουλεύει...
Η πίεση μπορεί να φέρει μία αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση.
Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού. αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα. Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του. Αν δεν κάνετε υπακοή (σε ιερέα-πνευματικό) και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή (δηλ. το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με) δεν έρχεται και υπάρχει και φόβος πλάνης.
Να μην γίνεται η ευχή αγγαρεία. Η πίεση μπορεί να φέρει μία αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση. Και γίνεται, βέβαια, κι όταν το κάνεις αγγαρεία. αλλά δεν είναι υγιές.
Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια όταν έχεις θείο έρωτα. Όπου βρίσκεσθε, σε σκαμνί, σε καρέκλα, σε αυτοκίνητο, παντού, στον δρόμο, στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά μπορείτε να λέτε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο, όπως διαβάζουμε στο .
Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε έστω και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στο Θεό με αγάπη και λαχτάρα. Μπορεί ένας μία ολόκληρη νύχτα να προσεύχεται κι αυτή η προσευχή των πέντε λεπτών να είναι ανώτερη. Μυστήριο είναι αυτό βέβαια, αλλά έτσι είναι.
 
 
 
Mεγάλα θαύματα του Αγίου Πορφυρίου
 
Στο βιβλίο ''Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης'' η μοναχή Πορφυρία αναφέρει μία θαυμαστή εμφάνιση και ένα μεγάλο θαύμα του μακαριστού γέροντος Πορφυρίου που αποδεικνύουν ότι η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον και διδάσκουν ότι ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα, διότι ο Θεός είναι Πανάγαθος και Παντοδύναμος.
Μεσημέρι, δύο η ώρα, βρίσκομαι στην Πλατεία Αγίων Αναργύρων Αθηνών.
 
Είμαι σταματημένη στο φανάρι προς Αθήνα. Με πλησιάζει ένας κύριος...
 
-Μενίδι, σας παρακαλώ, πάμε;
-Όχι! Του απάντησα, δεν προλαβαίνω.
Όντως δεν προλάβαινα, γιατί τρεις η ώρα έπρεπε να παραδώσω το ταξί στον Πειραιά.
 
Ο κύριος στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας να περάσει άλλο ταξί. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να τον εξυπηρετήσω. Του έκανα νόημα να έρθει. Μόλις μπήκε στο ταξί αναφώνησε: «Δεν είναι δυνατόν!»
 
Και παίρνει τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου στα χέρια του και τη φιλάει. Την στιγμή εκείνη έχει ανάψει το φανάρι και έστριβα το τιμόνι προς Μενίδι. Ήθελα να του πάρω από τα χέρια τη φωτογραφία, μα όταν τον είδα με τι λαχτάρα τον κοιτούσε, ντράπηκα για τη σκέψη μου.
 
-Τον γνωρίσατε, με ρώτησε.
-Όχι, από τα βιβλία του τον γνώρισα και τον αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις, κοπέλα μου, να σου πω πώς τον γνώρισα εγώ;
-Και βέβαια θέλω, του είπα με χαρά.
-Άκου η γυναίκα μου ήταν άρρωστη βαριά, είχε καρκίνο. Οι γιατροί μας έδωσαν τρεις μήνες το πολύ ζωή.
 
Εκείνη τη χρονιά ο γιος μου ο μεγάλος τελείωνε το Λύκειο. Και μας ανακοίνωσε πως έχει κανονίσει με άλλα δέκα παιδιά, συμμαθητές του, να πάνε στο Άγιον Όρος για μια εβδομάδα. Είπαμε εντάξει. Τα παιδιά έφυγαν.
 
Στο μεταξύ η γυναίκα μου χειροτέρεψε. Ο γιατρός που την παρακολουθούσε μας είπε πως το τέλος ήταν κοντά.
 
Τον ρωτήσαμε με αγωνία: «Γιατρέ, τι μπορούμε να κάνουμε, να της δώσουμε λίγη ζωή ακόμη;». «Θα κάνουμε ένα χειρουργείο ακόμη και ο Θεός βοηθός!» μας απάντησε. Εγώ συμφώνησα, η γυναίκα μου αντέδρασε, γιατί ήθελε να περιμένουμε να γυρίσει το παιδί.
 
Ο γιος μου γύρισε τόσο ευτυχισμένος, τόσο χαρούμενος, που έτσι δεν τον είχαμε δει ποτέ. Μας διηγιόταν πόσο όμορφα ήταν εκεί, πόσο εγκάρδια τους υποδέχθηκαν οι μοναχοί, πόση γαλήνη ένιωσαν μεσ’ στην ψυχή τους.
 
Τόσο πολύ ένιωσε την παρουσία του Θεού, που είχε ξεχάσει πως η μητέρα του ήταν άρρωστη. Τη θυμήθηκε, όταν παρουσιάστηκε μπροστά τους ο Γέρων Πορφύριος. Μας είπε για τον Γέροντα Πορφύριο θαυμαστά πράγματα, που μας φαίνονταν απίστευτα.
 
-Συγνώμη, αυτά που λέτε πότε γίνανε; τον διέκοψα.
-Αυτό συνέβη το 1996.
 
Όλα τα παιδιά καθόντουσαν κάτω από ένα δένδρο, μιλούσανε και γελούσανε, όταν ξαφνικά είδανε έναν καλόγερο να τα πλησιάζει. Σηκώθηκαν, του φίλησαν το χέρι και ο Γέροντας άρχισε να τους μιλάει προσφωνώντας κάθε παιδί με το όνομά του.
 
Όπως καταλαβαίνεις, τα παιδιά απόρησαν, πού ήξερε τα ονόματά τους και τα οικογενειακά τους. Στο γιο μου είπε: «Πες της μαμάς σου να μην κάνει χειρουργείο, είναι καλά!». «Την ξέρετε;». «Την ξέρω, όλους σας ξέρω!». «Ποιος είστε;» τον ρώτησε. «Είμαι ο Γέροντας Πορφύριος», είπε και έφυγε.
 
Στο γυρισμό από το Άγιο Όρος, σταμάτησαν στην Ουρανούπολη, σε ένα φαρμακείο να πάρουν ασπιρίνες, γιατί τους πείραξε η θάλασσα και ζαλίστηκαν. Μπαίνοντας στο φαρμακείο είδαν την φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου και είπαν: «Να ο Γέροντας Πορφύριος που είδαμε στο Άγιο Όρος!». Μόλις το άκουσε η φαρμακοποιός, σάστισε.
 
«Συγνώμη, παιδιά, είδατε αυτόν τον Γέροντα στο Άγιο Όρος;». «Ναι, τώρα από εκεί ερχόμαστε». «Είστε σίγουροι;». «Βέβαια, είμαστε σίγουροι, αφού μιλήσαμε μαζί του.
 
Και μάλιστα απορήσαμε πού ήξερε τα ονόματά μας και τα οικογενειακά μας. Όταν τον ρωτήσαμε ποιος είναι, μας είπε πως ήταν ο Γέροντας Πορφύριος». «Παιδιά, είμαι σίγουρη ότι τον είδατε, όμως… Μην τρομάξετε μ’αυτό που θα σας πω… Ο Γέροντας πέθανε πριν από πέντε χρόνια!» Τα παιδιά έπαθαν σοκ! «Αδύνατον!» της είπαν, «αφού μιλήσαμε!».
 
Και εγώ και η γυναίκα μου πιστέψαμε πως κάποιον άλλον είδαν, που τον έλεγαν κι αυτόν Πορφύριο και του έμοιαζε. Άλλωστε όλοι οι καλόγεροι μοιάζουν μεταξύ τους. «Δεν με πιστεύετε, ε; Τέλος πάντων, εμένα μου είπε να μη πας για χειρουργείο, είσαι καλά», είπε το παιδί στην μητέρα του.
Σε δύο μέρες μπήκαμε στο νοσοκομείο.
 
Την επομένη το πρωί θα γινόταν το χειρουργείο. Η ώρα του χειρουργείου έφτασε και, ενώ εγώ περίμενα απ’ έξω με αγωνία, ξαφνικά, βλέπω τη γυναίκα μου να βγαίνει. Έτρεξα κοντά της: «Τι έγινε;». «Δεν κάνω χειρουργείο, είμαι καλά!».
 
Από πίσω της βγήκε και γιατρός. «Τι έγινε, γιατρέ;». «Δεν ξέρω, δεν θέλει να χειρουργηθεί!». «Σας είπα, είμαι καλά!». «Κορίτσι μου, τρελάθηκες;». Την πήρα αγκαλιά και προσπαθούσα να την πείσω, πως πρέπει να γίνει η εγχείρηση. «Σου είπα νιώθω καλά, κάντε μου εξετάσεις και θα δείτε ότι είμαι καλά, το νιώθω!».
 
«Ωραία!» είπε ο γιατρός, «ας μην την πιέσουμε, αφού νοιώθει καλά». «Δεν με πιστεύετε; Ωραία! Κάντε μου εξετάσεις για να πειστείτε».
 
Πράγματι έγιναν οι εξετάσεις. Την επόμενη μέρα μας ήρθαν και οι απαντήσεις. Εδώ ο κύριος πήρε μια βαθιά ανάσα.
 
-Τι έδειξαν οι απαντήσεις;
-Πως ποτέ δεν την άγγιξε η αρρώστια! Οι γιατροί να βλέπουν τις παλιές εξετάσεις και τις καινούργιες και να έχουν τρελαθεί! Δεν μπορεί, θα πρέπει να μπερδεύτηκαν με άλλες, θα ξανακάνουμε αύριο, έλεγαν απορημένοι.
 
Ωστόσο ήρθε ο γιος μου, που βλέποντας τους γιατρούς μπερδεμένους με τις εξετάσεις, μου λέει.
 
-Γιατί δεν πιστεύεις αυτά που μου είπε ο Γέροντας Πορφύριος στο Άγιο Όρος;
Τότε πετιέται ένας γιατρός:
-Τι είπες; Ο Γέροντας Πορφύριος τι σου είπε;
-Πως η μαμά μου είναι καλά και να μην κάνει χειρουργείο!
Ο γιατρός έβγαλε από την τσέπη του τη φωτογραφία του Γέροντα Πορφυρίου.
-Αυτόν είδες, αγόρι μου, στο Άγιο Όρος;
-Ναι, Αυτόν!
-Οι εξετάσεις είναι σωστές! Η γυναίκα σας είναι καλά, μπορείτε να φύγετε και τώρα μάλιστα! Ετοιμαστείτε!
 
Στη γυναίκα μου οι γιατροί είχαν δώσει τρεις μήνες το πολύ ζωή. Έχουν περάσει δύο χρόνια και είναι μια χαρά, πιο καλά από ό,τι ήταν πριν την αρρώστια. Γι’αυτό αγαπούμε πάρα πολύ τον Γέροντα Πορφύριο. Έχουμε πάει και στο Μοναστήρι του πολλές φορές. Και όποτε έχουμε δυσκολίες, εκείνος μας στηρίζει.
 
Η αφήγηση του κυρίου για ένα ακόμη θαύμα του Γεροντάκου μου, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το μόνο που ψέλλισα, καθώς κατέβαινε ο κύριος, ήταν «ευχαριστώ».
 
 
 
Πρόσφατο θαύμα του Γέροντος Πορφυρίου
 
Χαίρετε!
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία, που βίωσα πριν μερικούς μήνες, για τη θαυματουργική παρέμβαση του π. Πορφυρίου στη θεραπεία της μητέρας μου.
Στο επισυναπτόμενο αρχείο περιγράφω τι συνέβη. Το κείμενο αυτό, αν θέλετε, μπορείτε να το δημοσιεύσετε.
Με εκτίμηση Γιώτα Κ.
(Ημερομηνία αποστολής: 11-08-2011)
Θαύμα Γέροντος Πορφυρίου
Είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις το θαύμα στη ζωή σου. Και ίσως ακόμη δυσκολότερο, να μεταφέρεις τη συγκίνηση και τη χαρά σου… να καταγράψεις με λόγια, ένα γεγονός ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου.
Θα προσπαθήσω στις πολύ «στεγνές» λέξεις που ακολουθούν, να χωρέσω αυτά που βίωσα.
Απαραίτητη όμως είναι μια μικρή εισαγωγή:
Πρώτα απ’ όλα, αναγνωρίζω την ανθρώπινη προσπάθεια και σέβομαι την ιατρική επιστήμη. Είμαι άνθρωπος χωρίς στέρεη πίστη και χωρίς ενεργή θρησκευτική ζωή. Μέσα μου υπάρχουν αντιδράσεις σε όλες τις μορφές της εξουσίας, κυρίως δε στη θρησκευτική. Δυσκολεύομαι να δεχτώ κανόνες. Όποτε όμως έχω διαβάσει για το βίο και τη διδασκαλία του γέροντα Πορφυρίου, νιώθω την καρδιά μου να γλυκαίνει, να ηρεμεί. Θα ήθελα πολύ να τον είχα γνωρίσει. Εδώ και χρόνια έχω πάντα μαζί μου ένα εικονάκι, μια φωτογραφία του γλυκού μου αυτού γέροντα και δεν την αποχωρίζομαι ποτέ. Και στις δύσκολες στιγμές, όποτε η εγωπάθειά μου το επιτρέπει, του μιλώ, προσεύχομαι. Η γλυκύτητά του γίνεται η γέφυρα για να γνωρίσω την αγάπη του Χριστού.
Τα γεγονότα
Είναι λίγες μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 2010. Η μητέρα μου, Αθηνά Κ., καρδιοπαθής εδώ και 3 πλέον χρόνια, με βηματοδότη και 2 στεντ, εισήχθη για άλλη μια φορά στην καρδιολογική κλινική γνωστού νοσοκομείου της Αθήνας, έχοντας έντονη ταχυκαρδία και υψηλή πίεση. Στη συγκεκριμένη κλινική είχε πολλές φορές νοσηλευθεί κατά το παρελθόν. Οι γιατροί αντιμετώπισαν την κατάσταση φαρμακευτικά, προκειμένου να ρυθμίσουν την καρδιακή της λειτουργία. Μετά από λίγες ημέρες νοσηλείας, παρουσίαζε σαφώς έντονη βελτίωση. Ήταν 2/1/11 και πήγαινα να την επισκεφτώ. Μπαίνοντας στο διάδρομο της καρδιολογικής πτέρυγας, βλέπω τους γιατρούς να τρέχουν στο δωμάτιο που νοσηλευόταν. Η μητέρα μου μόλις είχε πάθει κοιλιακή μαρμαρυγή. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε βλέποντας τους γιατρούς να τρέχουν και να προσπαθούν ξανά και ξανά να επαναφέρουν τον ρυθμό της καρδιάς της. Το κατάφεραν μετά από αρκετές προσπάθειες ηλεκτρικής διέγερσης (απινίδωσης) και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στην εντατική κλινική του νοσοκομείου, όπου και διασωληνώθηκε. Η γιατρός με ενημέρωσε ότι είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση και ότι παίζονται όλα τα ενδεχόμενα: μπορεί να συμβεί το μοιραίο ή να παραμείνει σε κωματώδη κατάσταση. Αν ποτέ συνερχόταν, δεν ξέραμε σε τι κατάσταση θα ήταν. Ήταν πολύ πιθανό να έχει υποστεί βλάβη ο εγκέφαλος και να μην είναι σε θέση να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Ελάχιστες οι πιθανότητες για αίσια έκβαση. Το σημαντικό για τη στιγμή εκείνη ήταν να σταθεροποιηθεί η κατάστασή της και να μην υπάρξει περαιτέρω επιδείνωση. Το χειρότερο που θα μπορούσε να της συμβεί, θα ήταν να πέσει σε ηλεκτρική θύελλα (μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση κατά την οποία η καρδιά πλήττεται από έντονη και χαοτική ηλεκτρική δραστηριότητα). Έπρεπε να ενημερώσουμε τους συγγενείς και γενικά να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.
Είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τον άνθρωπό σου σε αυτή την κατάσταση. Διασωληνωμένο, να μην επικοινωνεί, να μην νιώθεις ζεστασιά στο σώμα του και τις ιατρικές προβλέψεις να είναι δυσοίωνες. Μόνη μου ελπίδα ο Θεός… Ζήτησα άδεια από το προσωπικό της εντατικής να μου επιτρέψουν να βάλω το εικονάκι του πατρός Πορφυρίου στο προσκέφαλο της μητέρας μου. Η αντίδρασή τους ήταν… « Και δεν το βάζεις… ό,τι και να βάλεις τώρα…». Με τη σκέψη πως θα είναι δίπλα της, γαλήνευε κάπως η ψυχή μου. Δίπλα στο κρύο σώμα της μητέρας μου ήταν τώρα η ζεστή ματιά του γέροντα Πορφυρίου.
 
Παρά τις ιατρικές προσπάθειες και τις αγωνιώδεις προσευχές συγγενών και φίλων, η υγεία της μητέρας μου δεν παρουσίαζε καμμία βελτίωση. Παρέμεινε διασωληνωμένη για 5 ολόκληρες ημέρες. Καμία επικοινωνία με το περιβάλλον, καμμία θετική ανταπόκριση. Καμμία δυνατότητα αποσωλήνωσης. Στις 7/1/11 πέφτει σε ηλεκτρική θύελλα… ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί. Οι γιατροί της εντατικής μας πληροφόρησαν ότι πρέπει να ενημερώσουμε τους συγγενείς. Ουσιαστικά πια δεν έβλεπαν στην περίπτωσή της «φως».
Στο άκουσμα των δυσάρεστων νέων δεν είχα που αλλού να στραφώ. Να είχα μια φωτογραφία, μια εικόνα του Γέροντα εκείνη τη στιγμή! Να τον κοιτώ και να ανοίγει η καρδιά μου, να λυγίσει ο εγωισμός μου, να παραγκωνισθούν τα «γιατί», να μπορέσω να προσευχηθώ…
Πήγα στην εκκλησία του νοσοκομείου. Εκεί συνάντησα τη διακόνισσα, τη γλυκειά Δήμητρα. Της εξήγησα ότι είναι πολύ σημαντικό για μένα να προσευχηθώ κι ότι χρειάζομαι κάποια εικόνα του πατρός Πορφυρίου. Καθώς όμως δεν είναι επίσημα άγιος, δεν υπήρχε εικόνα του. Αίφνης θυμήθηκα ότι στο συγκεκριμένο εκκλησάκι υπάρχει βιβλιοθήκη, στην οποία παλαιότερα είχα δει ένα βιβλίο για τον γέροντα Πορφύριο. Της ζήτησα να μου ανοίξει τη βιβλιοθήκη. Άρπαξα με λαχτάρα το βιβλίο. Άφησα το βλέμμα μου να καρφωθεί σε μια φωτογραφία του. Η ψυχή μου λυγισμένη από την αγωνία και τον πόνο ικέτευσε για την μητέρα μου. Να αντέξει η καρδιά της, να της δοθεί κι άλλος χρόνος ζωής. Εναπέθεσα όλη μου την ελπίδα στο θέλημα του Θεού και ικέτευσα για το έλεός Του.
Ήταν 1.30 το μεσημέρι και μέχρι τις 5.30 το απόγευμα ‐όπου είναι το επισκεπτήριο για τους συγγενείς, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω.
Κοντά στο Νοσοκομείο αυτό βρισκόταν ένα σπίτι για ενοικίαση, του οποίου οι ιδιοκτήτες είναι γνωστοί μου. Είχαν από καιρό ζητήσει να βγάλω φωτογραφίες του σπιτιού για να αναρτηθεί αγγελία ενοικίασης στο διαδίκτυο. Πήγα λοιπόν εκεί να ξεχαστώ για λίγο. Δεν ανέφερα σε κανέναν τη σκηνή αυτή στην εκκλησία και ούτε γνώριζαν τη σχέση μου με τον γέροντα Πορφύριο. Στο σπίτι μόλις είχε ολοκληρωθεί η ανακαίνιση του χώρου και τα δωμάτια ήταν έτοιμα για τη φωτογράφηση και άδεια, εκτός από 2-3 εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για μικροεπισκευές. Τα μάζεψα για να μη φαίνονται στη φωτογράφηση και άνοιξα την ντουλάπα του δωματίου για να τα κρύψω εκεί. Στην τελείως άδεια αυτή ντουλάπα και στο ράφι που πήγα να ακουμπήσω τα εργαλεία, με περίμενε μια έκπληξη
 
Μια χάρτινη εικόνα του γέροντα Πορφυρίου!
Την πήρα στα χέρια μου και την κοίταζα σαν χαμένη. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή χτυπά το κινητό μου. Ήταν η αδελφή μου που είχε παραμείνει στο νοσοκομείο. Μόλις είχε βγει ο γιατρός της εντατικής και την ενημέρωσε ότι η μητέρα μου είχε συνέλθει, είχε βγει από την κατάσταση της ηλεκτρικής θύελλας!
Δεν υπάρχουν λόγια να χωρέσουν το δέος, την ευγνωμοσύνη και την παρουσία του Θεού εκείνη τη στιγμή στη ζωή μου. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού απόρησαν. Πρώτη φορά έβλεπαν αυτή την εικόνα.
Από εκείνη την ώρα η μητέρα μου άρχισε να παρουσιάζει βελτίωση. Τις αμέσως επόμενες μέρες έγινε η αποσωλήνωση και εν συνεχεία βγήκε από την εντατική. Επικοινωνούσε κανονικά με το περιβάλλον, ο εγκέφαλος δεν υπέστη βλάβη παρά τα παραπάνω έντονα επεισόδια.
Ο υπεύθυνος της εντατικής χαρακτήρισε «πολύ θαύμα» τόσο το γεγονός ότι έζησε, καθώς και την ξαφνική βελτίωση της υγείας της μητέρας μου. Χαρακτηριστικά – αναφερόμενος στο ιατρικό προσωπικό – είπε «Εμείς, την είχαμε ξεγράψει!».
Λίγες μέρες μετά επισκέφθηκα το Ησυχαστήριο Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι για να προσκυνήσω στο κελλί του Γέροντα Πορφυρίου. Πλησίασα τη γερόντισσα που εκείνη την ώρα συνομιλούσε με μια κυρία. Της είπα με δυο λόγια τι συνέβη και πως με το θαύμα του γέροντα Πορφυρίου η μητέρα μου ζει. Έκπληκτη η κυρία που ήταν δίπλα στη γερόντισσα είπε «Είμαι γιατρός σε αυτό το νοσοκομείο»!
Έχουν περάσει από τότε 7 μήνες. Η μητέρα μου ζει και βασιλεύει…
Όσο για μένα, φέρνοντας ξανά στο μυαλό μου όλη αυτή την εμπειρία, στην προσπάθειά μου να σας τη μεταφέρω προς δόξα και τιμή του πατρός Πορφυρίου, ελπίζω και εύχομαι αυτό το θαύμα να μην «θαφτεί» μέσα μου. Να μου θυμίζει διαρκώς πόσο ζωντανή είναι η Ορθοδοξία μας και πόσο δυνατή είναι η παρουσία Χριστού στη ζωή μας. Ελπίζω να συντελεστεί ένα ακόμα μεγαλύτερο θαύμα στη ζωή μου: αυτό της μετάνοιάς μου και της ενεργούς συμμετοχής μου στην θρησκευτική και μυστηριακή ζωή της Πίστης μας.
Γέροντα Πορφύριε, σε ευχαριστώ!