Τη μνήμη του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη πανηγυρίζει στις 12 Ιουλίου η Εκκλησίας μας.
Σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, θα εορταστεί σύμφωνα με την εκκλησιαστική τάξη με ιερές αγρυπνίες αλλά και πανηγυρικές Θείες Λειτουργίες να τελούνται προς τιμήν του λαοφιλούς Αγίου, ο οποίος με την ταπεινότητά του και τον οσιακό βίο αξιώθηκε του στεφάνου της Αγιοσύνης. Προς τιμήν του έχουν ανεγερθεί ναοί και παρεκκλήσια όπου και αυτά πανηγυρίζουν τη μνήμη του.
Επίκεντρο των εορτασμών όπως κάθε χρόνο είναι το Ιερό Ησυχαστήριο των Αγίων Ιωάννου του Θεολόγου και Αρσενίου του Καππαδόκη στη Σουρωτή Χαλκιδικής όπου βρίσκεται ο τάφος του Αγίου, με χιλιάδες πιστούς να συρρέουν κατ’ αυτήν την ημέρα να προσκυνήσουν. Η Μονή σήμερα είναι ανοιχτή από το πρωί όπου δέχεται προσκυνητές ενώ το βράδυ θα τελεστεί ιερά αγρυπνία, η οποία θα αρχίσει στις 8μμ. Αύριο, Τετάρτη 12 Ιουλίου, η Μονή θα είναι ανοικτή μέχρι τις 8 το βράδυ. Παρόμοιες ιερές ακολουθίες θα τελεστούν σε όλη την Ελλάδα σύμφωνα με το πρόγραμμα που έχουν καταρτίσει ενορίες και Ιερές Μητροπόλεις.
Ο “ασυρματιστής” που στέλνει τις προσευχές μας στον Θεό
Ο Άγιος Παϊσιος ήδη από τα χρόνια που βρισκόταν εν ζωή απολάμβανε μεγάλου σεβασμού από χιλιάδες ανθρώπους που τον επισκέπτονταν στο Άγιον Όρος για να λάβουν την ευχή του αλλά και να τον συμβουλευτούν. Αμέσως μετά την κοίμησή του στη συνείδηση του λαού διαμορφώθηκε η πεποίθηση για την αγιότητά του η οποία επισφραγίστηκε με την απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου να κατατάξει τον γνωστό σε όλους τότε Γέροντα Παϊσιο στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας. Μία απόφαση που ελήφθη στις 13 Ιανουαρίου 2015.
Ο βίος του Αγίου Παϊσίου υπήρξε ανηφορικός καθώς βρέφος ακόμη εγκατέλειψε μαζί με την οικογένεια του την πατρίδα Καππαδοκία ακολουθώντας την πορεία που έμελλε να υποστεί ο Ελληνισμός μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ακολούθησαν τα χρόνια στη Κόνιτσα, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά του ύστερα από μία μικρή περιπλάνηση στην Ελλάδα. Εκεί ανατράφηκε με τις αξίες που κουβάλησαν από την πατρογονική εστία ο πατέρας και η μητέρα του.
Ακολούθησαν τα χρόνια του εμφυλίου όπου υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως διαβιβαστής πονώντας για τα δεινά της πατρίδας. Ο ίδιος με την προσευχή του έγινε “ασυρματιστής του Θεού” δεόμενος όπως η καταιγίδα του αδελφοκτόνου σπαραγμού κοπάσει.
Μετά, ήρθε η ώρα για τον μεγάλο πόθο. Τον μοναχισμό. Από μικρός είχε αυτή τη ζέση να βρεθεί κοντά στον Χριστό. Τον ακολούθησε με υπακοή, ταπείνωση και όλα τα γνωρίσματα του Ορθόδοξου μοναχισμού μέχρι την οσιακή κοίμησή του στις 12 Ιουλίου 1994.
ΠΗΓΗ ope.gr