Ο Ιωάννης αυτός ο μέγας άνθρωπος, μόλις αντικρίζει τον Ιησού σαστίζει, μένει εκστατικός μπροστά Του, μη μπορώντας να εννοήσει το μέγεθος της τιμής. Ο Βαπτιστής Ιωάννης βλέπει τον Ιησού και τον αναγνωρίζει.. ως τον Προαιώνιο Λόγο που πήρε μορφή δούλου και που τώρα στέκετε εκεί μπροστά του ζητώντας από αυτόν ταπεινά να τον βαπτίσει.
Ο Ιωάννης βιώνοντας την προσωπική του Θεοφάνεια απορεί με αυτό που του ζητά ο Δημιουργός του, απορεί γεμάτος έκπληξη από την ταπείνωση του Κυρίου του, απορεί από την αναπάντεχη αγάπη του Θεού του, από την αμεσότητα του Θεανθρώπου.
Και λέγει:…«Εγώ χρείαν έχω υπο σου βαπτισθήναι, και συ έρχη προς με;» ο Χριστός όμως επιμένει, επιμένει να βαπτισθεί από τον Ιωάννη όχι γιατί έχει ανάγκη από το βάπτισμα της μετανοίας αλλά για να το μεταμορφώσει σε λουτρό παλιγγενεσίας, σε μέγα μυστήριο.
Η ταπείνωση της Παναγίας μας ήλκησε τον Θεό και εσκήνωσε εν αυτή ερασθείς την καθαρότητά της, η ταπείνωση και συντριβή του ληστή έκανε τον Χριστό να τον συνοδεύσει πρώτο μέσα στην Βασιλεία Του, εδώ… η ταπείνωση και η άσκηση του Ιωάννη προκαλεί τον Θεό να του αποκαλυφθεί, και η Θεοφάνεια έρχεται μυστηριακά μέσα στα όρια του προσωπικού βιώματος. Η ταπείνωση αδελφοί μου είναι το κλειδί που ανοίγει την πύλη προς το Θείο, ο Χριστός το αρχέτυπο της ταπεινώσεως μας δείχνει τον τρόπο υπάρξεως μέσα στον κόσμο.
Χωρίς πραγματική ταπείνωση ο μυστηριακός τρόπος ζωής που μας προτείνει ο Χριστός θα μένει απρόσιτος, ακατανόητος, σκανδαλώδης, διότι χωρίς ταπείνωση ο άνθρωπος εγκλωβίζεται μέσα στη φυλακή του υποτιθέμενου κύρους του, μέσα στην αλαζονεία της ψεύτικης αυτάρκειάς του, δέσμιος των κακών συνηθειών του. Και ενώ στην πραγματικότητα όλοι μας ζούμε μέσα σε μία διαρκή Θεοφάνεια μένουμε όλοι μας ανυποψίαστοι για την ύπαρξή της
Μέσα στην Εκκλησία μας τα πάντα γίνονται δια των μυστηρίων, τα πάντα πάντοτε συλλειτουργούν θεανθρωπίνως.Η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός…
Ο βαπτισμένος μέσα στην ταπείνωση άνθρωπος έχει το ήθος του κεκοιμημένου, δεν ποθεί πλούτο, αξιώματα, ηδονή, αμαρτία, αλλά πλέον αναγεννημένος από το μέγα μυστήριο της υιοθεσίας προσπερνά τα γήινα και σπεύδει προς τα ουράνια, ανίκανος πλέον να κάνει το κακό, μιας και η θεία ταπείνωση τον κρατά σε μία διαρκή Θεοφάνεια.
Οι άνθρωποι λοιπόν που γίνονται κοινωνοί αυτής της χάριτος, όχι οι θεολογικά καταρτισμένοι αλλά οι πνευματικά κεκαθαρμένοι με την ταπείνωση, τη συντριβή της καρδιάς, την πίστη και την αγάπη, αυτοί τελικά αγιάζονται ζώντας μία ακατανόητη για το κοσμικό φρόνημα των ανθρώπων, σχέση με τον Θεό. Μία σχέση γεμάτη αποκαλύψεις, γεμάτη κάλλος και μία συνεχή ειρηναία έκπληξη μπροστά στην Αγάπη του Θεού.
Τα άγια Θεοφάνεια μας αποκαλύπτουν σήμερα και πάντοτε έναν κόσμο, ως κόσμο του Θεού..να αξιωθούμε όλοι μας δια της ταπεινώσεως να βιώσουμε μέσα στην ύπαρξή μας την προσωπική μας Θεοφάνεια..
αρχιμ.Παύλου Παπαδόπουλου