Ίσως και να είναι φυσικό. Ακριβώς όπως στον έρωτα. Στην αρχή, θέλεις τον ερωτευόμενο δικό σου, αποκλειστικά δικό σου. Μετά από λίγο όμως, -και εφόσον καταφέρεις να μετουσιώσεις τον προσωπικό σου έρωτα σε συμπαντικό-, θέλεις να τον κοινωνήσεις σε όλους. Αφού άξιζε τον έρωτά σου, σίγουρα αξίζει να γνωριστεί και από άλλους, όσο γίνεται περισσότερους.
Και ο έρωτας μπορεί να αφορά άνθρωπο, αντικείμενο τέχνης, λουλούδι, στιγμή, βιβλίο κοκ. Αυτό έχω πάθει εδώ και μέρες που διαβάζω τα βιβλία του π. Ανανία. Έχω αφήσει στην άκρη όλα μου τα αναγνώσματα, ο νους μου είναι συνέχεια σ' αυτά τα βιβλία, γυρεύω τον ελεύθερο χρόνο ή παρατώ κάποιες δουλειές, γιατί αδημονώ να προστρέξω στην αγκάλη τους. Μέχρι τώρα δεν έγραψα τίποτα, αλλά τώρα δεν μπορώ παρά να το μοιραστώ. Με ξεδιψούν και με διψούν ταυτόχρονα. Πώς γίνεται αυτό; Έλα μου ντε... Έρωτας, δεν το είπαμε;
Καταρχάς τα βιβλία αυτά δεν είναι προϊόν συγγραφής, αλλά προφορικού λόγου. Καρπός απομαγνητοφώνησης των ομιλιών του Αρχιμανδρίτη. Σε άλλη περίπτωση αυτό θα μπορούσε να αποβεί ιδιαίτερα προβληματικό περνώντας σε έντυπο κείμενο.
Να μην διαβάζεται. Εδώ όμως, τουναντίον, σε συνεπαίρνει η χάρη του ολοζώντανου παλλόμενου λόγου του εξαίρετου αφηγητή, που προφανώς εκτός από το χάρισμα της αφήγησης, διαθέτει και αυτό της μνήμης, αλλά και της μεταποίησης του παλαιού λόγου που έχει αφομοιώσει σε σύγχρονο. Μόνο μ' έναν τρόπο το καταφέρνει κάποιος αυτό. Προηγουμένως έχει κάνει εντελώς δικά του, αυτά που διηγείται και ξέρει σε ποιους απευθύνεται. Είναι εντός τόπου και χρόνου.
Βιβλιαράκια μικρά, σε κομψότατες εκδόσεις, Ακτή, Λευκωσία. Συνοπτικές περιγραφές που επικεντρώνουν στο καίριο και σημαντικό, αποφεύγοντας τις φλυαρίες. Δεν έχουμε χρόνο για φλύαρα λόγια. Δεν έχουμε αντοχές για ανούσια και γλυκερά κηρύγματα. Και επιζητούμε αυτός που μιλά ή γράφει να νιώθει αυτά που λέει. Να τα πιστεύει, να τα υπερασπίζεται και να τα συνδέει με τη δική μας πραγματικότητα στο σήμερα. Αυτό το στοίχημα κερδίζουν τα συγκεκριμένα βιβλία.
Μέσα στο χάος της πληροφόρησης, της σύγχυσης στην οποία μας έφεραν οι προοδευτικοί και οι αδιάβαστοι, της υπερευαισθητοποίησης και μαλθακότητας της εύκολης ζωής μας, του άκρατου εξισωτισμού και της ισοπέδωσης των ιερών και των όσιων, εθνικών και θρησκευτικών, τα βιβλία αυτά μας δίνουν ξανά έναν μπούσουλα, φωτίζουν το σωστό δρόμο, διαλύουν τις παρεξηγήσεις του μυαλού μας και των πολλών θεωριών, επεξηγούν δυσερμήνευτα νοήματα με απλό τρόπο, εμπεδώνουν σε στέρεες βάσεις αυτό που μπορεί να πιστεύουμε ή να διαισθανόμαστε ως αληθές.
Ο π. Ανανίας, μέσα από τα πολυάριθμα αναγνώσματά του, -πράγμα ολοφάνερο, αλλά ουδόλως επιδεικτικό-, επιλέγει να ανασύρει για χάρη μας και να μας προσφέρει το καλύτερο και πλέον αξιοζήλευτο παράδειγμα κάθε φορά.
Διαβάζοντας, παρηγορείται η ψυχή, συναισθάνεται τις αδυναμίες της, ενθαρρύνεται, μα και ανεβάζει λίγο πιο ψηλά τους στόχους της, αν δεν τους βάζει και για πρώτη της φορά. Μέσα στο τόσο εκκωφαντικό κακό που μας περικυκλώνει από παντού, αυτά τα βιβλία μας βάζουν μέσα στο σιωπηλό κόσμο του καλού, που ήταν και θα παραμένει ασύγκριτα ισχυρότερος.