Η επιβλητική εικόνα της “Αγίας του Θεού Σοφίας”, που θεμελιώθηκε το από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο το 330 μ.Χ., δεσπόζει ακόμα και σήμερα στη σκέψη των χριστιανών σε όλο τον κόσμο. Μύθοι, θρύλοι και παραδόσεις στέκουν ακόμα ζωντανοίστο πέρασμα των αιώνων, όπως αυτή για την Αγία Τράπεζα της Αγιά Σοφιάς.
Στο δρόμο προς τον Πλατύ Γιαλό ξεπροβάλλει ο ιερός βράχος της Χρυσοπηγής και πάνω του δεσπόζει περήφανα το κατάλευκο μοναστήρι της Παναγίας, που οικοδομήθηκε για να βρει στέγη η εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής που βρέθηκε στην θάλασσα από ψαράδες. Ο βράχος είναι σκισμένος στα δύο κι ένα μικρό γεφυράκι συνδέει τη νησίδα με το υπόλοιπο νησί της Σίφνου.
Υπήρχε τότε προφητεία ότι η Πόλη κάποια στιγμή θα έπεφτε. Θα έπεφτε σε έκλειψη πανσελήνου, όπως και έγινε. Από τότε, πέρα από τις προφητείες για την επιστροφή της Πόλεως στους δικαιούχους, υπάρχουν και πολλοί θρύλοι που συντήρησαν επί αιώνες τις εθνικές προσδοκίες. Ας δούμε τους λαϊκούς θρύλους για την Αγιά-Σοφιά έναν-έναν.
«Πάψετε το Χερουβικό, κι ας χαμηλώσουν τ’ Άγια γιατί είναι θέλημα Θεού, η Πόλη να τουρκέψη». «Η Δέσποινα ταράχτηκε και δάκρυσαν οι εικόνες». «Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι».
