H Σύναξη της Παναγίας της Σκριπούς στον Ορχομενό τιμάται από την Εκκλησία μας στις 10 Σεπτεμβρίου.
Άγγελος Κυρίου: Ο μακαριστός γέροντας Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης (†1959), προσπαθώντας να στηρίξει ένα νέο μοναχό, που τον πολεμούσαν λογισμοί φυγής κι επιστροφής στους γονείς του,διηγήθηκε το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός:
Έτυχε κάποιος στις ημέρες μας εδώ στα Κατουνάκια, που εγώ δεν τον πρόφθασα, γιατί πριν από λίγο καιρό είχε πεθάνει. Αυτός ήταν υποτακτικός σε ένα Γέροντα τυφλό. Λοιπόν μία ημέρα ήλθε ένας πτωχός κοσμικός, περαστικός από το Κελλί του. Και τον ρωτά ο νέος μοναχός:
Συγκλονίζει τους πιστούς το θαύμα που φέρεται ότι βίωσε ένας ιδιοκτήτης ταβέρνας από την Κρήτη, ο οποίος γλίτωσε αχάρη στο τάμα που έκανε στην Παναγία Βασίλισσα!
Ο ίδιος, όπως αναφέρει η σε γνωστή εφημερίδα το ξεπλήρωσε, κοσμώντας με μια ασημένια ελιά τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, στον Ναό των Αγίων Αναργύρων στην Κρανιά του Μουζακίου Καρδίτσας.
Η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου, διαιρεμένη σήμερα σε τρία τεμάχια, είναι το μοναδικό λείψανο ή κειμήλιο που σώζεται από την επίγεια ζωή της και φυλάσσεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου.
Το 1946 έφεραν στον Γέροντα [τον όσιο Σεραφείμ της Βίριτσας (1866-1949)] ένα νέο 15 χρονών που το ένα του πόδι ήταν άρρωστο και ήδη είχε αρχίσει να σαπίζει.
Οι γιατροί ζήτησαν να γίνει αμέσως χειρουργική επέμβαση και να ακρωτηριάσουν το πόδι.
Ο πατήρ Σεραφείμ του έδωσε αγιασμό και του είπε να ραντίζει μ’ αυτό το πόδι του.
Σε ένα χρόνο ο νέος αυτός μόνος του ήλθε να πάρει την ευλογία του Γέροντα.
Κάποιος, κάπου, κάποτε πήγε για επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Επίσκεψη και όχι προσκύνημα!
Σχεδίαζε να παραμείνει στον Άθωνα έξι μέρες, μόλις όμως γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε με μεγάλο θράσος…
Το παρακάτω κείμενο είναι ενός αναγνώστη μας, που επιχειρεί να περιγράψει κάτι το απερίγραπτο. Ενα θαύμα που άλλαξε τη ζωή του ίδιου και της οικογένειάς του: «Μου συνέβη κάτι στη ζωή που το μόνο που νομίζω είναι ότι έχω υποχρέωση να κάνω είναι να το φωνάζω όπως λέμε.
Με βαθιά συγκίνηση θέλω να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν 45 χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαβίδ.
Την εποχή εκείνη ζούσα με την οικογένειά μου στο χωριό Κοκκινομηλιά, ένα πανέμορφο χωριό της Β. Ευβοίας, ορεινό με θέα το γαλάζιο Αιγαίο. Εκείνη την περίοδο υπηρετούσα ως ψάλτης στο αναλόγιο των ενοριών στη Κούλουρη και Μαρούλη, δύο γειτονικά μικρά χωριά με ξεχωριστή και αυτά ζωντάνια και ομορφιά.
240 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του πατρο-Κοσμά του Έθνους, του Μεγάλου Φωτιστή, που συνέδεσε τον βίο του και με τον αγώνα του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου.
Τη Λαμπροτρίτη 17-4-2001 τιμήθηκε μέ την επιβεβλημένη λαμπρότητα στήν Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Γρίβας η μνήμη των νεοφανών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Στή γιορτή προσήλθαν ο μαθητής Λυκείου Απόστολος Ιω. Γκαζέπης από την Τερπνή Νιγρίτας Ν. Σερρών μέ τη μητέρα του Ευσταθία και άλλους συγχωριανούς, και διηγήθηκε ενώπιον του Μητροπολίτου, των στρατιωτικών Αρχών, του Καθηγουμένου της Μονής και προσκυνητών το συγκλονιστικό προσωπικό θαύμα διασώσεως από δυστύχημα.
