Συγκλονισμένη είναι η ιταλική κοινωνία από την τραγωδία με την κατάρρευση της γέφυρας στη Γέβονα το μεσημέρι της Τρίτης από την οποία έχασαν τη ζωή τους τουλάχιστον 35 άνθρωποι.
Καθώς τα σωστικά συνεργεία συνεχίζουν τις προσπάθειες για την ανεύρεση επιζώντων μέσα στα συντρίμμια, στη δημοσιότητα έρχονται οι πρώτες ιστοριές των θυμάτων της ανείπωτης αυτής τραγωδίας.
Πέθανε χτες Κυριακή 12 Αυγούστου, σε ηλικία 87 ετών, ο Γαλλοαιγύπτιος Σαμίρ Αμίν, ένας από τους γνωστότερους, διεθνώς, «οικονομολόγους της ανάπτυξης», της μαρξιστικής σχολής. Αιτία του θανάτου ήταν σοβαρή επιπλοκή από όγκο στον εγκέφαλο.
Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήταν προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.
Η Ρίκα Βαγιάνη, έφυγε από τη ζωή χθες, στις 7/8, βυθίζοντας στη θλίψη όλους τους αγαπημένους της. Πάλευε με τον καρκίνο στον πνεύμονα τα τελευταία χρόνια.
Η κατάσταση ήταν δύσκολη, αλλά την αντιμετώπιζε με αξιοπρέπεια και κουράγιο. Οι άνθρωποι που δεν έφυγαν ποτέ από το πλευρό της ήταν ο σύζυγός της Νίκος Στεφανής και ο πατριός της (που για εκείνη ήταν πατέρας) Γιάννης Διακογιάννης.
Ο Γιάννης Διακογιάννης, μεγάλωσε σαν κόρη του τη Ρίκα Βαγιάνη κι αυτή του αφιέρωσε ένα συγκλονιστικό κείμενο το 2012.
Εγραφε τότε η Ρίκα Βαγιάνη με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες:
Ο Χριστός ανασταίνοντας το Λάζαρο, την κόρη του Ιαείρου και το γιο της χήρας της Ναΐν, έδωσε εντολή να επιστρέψει η ψυχή από τον πνευματικό κόσμο στον υλικό και συγκεκριμένα στο σώμα της.
Με το θάνατο του σώματος η ψυχή φεύγει και έχοντας αυτοσυνειδησία οδηγείται στον πνευματικό κόσμο.
Ο Γιώργος Βιζυηνός αποτελεί ένα σπουδαίο κεφάλαιο της ελληνικής λογοτεχνίας με μεγάλες παρακαταθήκες τα έργα του, όπως «Το αμάρτημα της μητρός μου», «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου», «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον», «Μοσκώβ Σελήμ» και ο «Τρομάρας». Τα περισσότερα διηγήματά του είναι αυτοβιογραφικά και μαρτυρούν τα άσχημα βιώματα που είχε ο συγγραφέας, με δεδομένο ότι οι ιστορίες του είναι ως επί το πλείστον τραγικές.
Ήταν ένα απλό ζεστό καλοκαιρινό πρωινό. Ο ήλιος λαμπρός, «έστεκε» κιόλας ψηλά, ρίχνοντας τις ακτίνες του και ζεσταίνοντας τα σπίτια, τις αυλές, την πλάση.
Τα ωδικά πουλιά κελαηδούσαν όλο χάρη κι έμοιαζε σαν να δοξολογούσαν το Θεό για το ηλιόλουστο εκείνο πρωινό.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το να χάνεις το παιδί σου.
Ο θάνατος ενός παιδιού σε μια οικογένεια είναι ένα από τα πιο τραυματικά γεγονότα που μπορούν να συμβούν στη ζωή.
Η απώλεια ενός παιδιού προκαλεί αναμφίβολα τεράστιο και αφόρητο πόνο στους γονείς του.
