Ο Ναός είναι τόπος ιερός. «Ως φοβερός ο τόπος ούτος! Ουκ εστι τούτο, αλλ’ ή οίκος ΘΕΟΥ και αύτη η πύλη του ουρανού» (Γένεσις, κεφ. κη΄, 10).
Ο Ιερός Ναός είναι χώρος λατρείας και προσευχής. Πριν μπεις μέσα σκέψου πού πρόκειται να μπεις και τι πρόκειται να κάνης. «Είσελθε εις τον οίκον μου και στήθι μετά φόβου∙ ο γαρ τόπος ούτος άγιος εστί» (Ιησού του Ναυή 5,15).
Μπαίνουμε μέσα «ευπρεπώς ενδεδυμένοι», με σιωπή και με ευλάβεια προσκυνούμε τις άγιες εικόνες.
Καθόμαστε σε στάση ευλαβείας και προσοχής.
Μένουμε όσο πιο πολύ μπορούμε όρθιοι, σιωπηλοί και αφοσιωμένοι στην προσευχή, χωρίς να σχολιάζουμε ή να συζητούμε.
Κυρίως είμαστε όρθιοι εις τα εξής σημεία: «Ευλογημένη η Βασιλεία», «Σοφία. Ορθοί!..», Ευαγγέλιον, ΧερουβικόνΎμνον, «Πιστεύω», «Λάβετε, φάγετε….» μέχρι και το «Άξιονεστίν», «Πάτερ ημών», «..τα Άγια τοις Αγίοις», «Μετά φόβου…» και γενικώς πάντα, όταν θυμιάζει και ευλογεί ο Ιερεύς.
Στη Θεία Κοινωνία πλησιάζουμε με ευλάβεια, με ησυχία και με σειρά, ο ένας μετά τον άλλον.
Οι μεγαλύτεροι πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα ευλαβείας, υπομονής, προσευχής, σιωπής και πίστεως.
Στο Ιερό Βήμα απαγορεύεται η είσοδος, εκτός από εκείνους που διακονούν (69ος Κανών ΣΤ΄ Οικουμ. Συνόδου).
Όταν τελειώσει η Θ. Λειτουργία, παίρνουμε με τάξη και ευλάβεια το αντίδωρο, πάντα από το χέρι του Λειτουργού Ιερέως.