Προσφάτως, γνωστή ενημερωτική σελίδα που πραγματεύεται θέματα γεωπολιτικά και εθνικά στις χώρες των Βαλκανίων, αναφέρθηκε σε προσπάθειες σχετικού αλβανικού κινήματος οι οποίες αφορούν την αυτοδιάθεση του αλβανικού λαού, όπως εκείνη απορρέει από τις διεθνείς συμβάσεις του Ο.Η.Ε. Ουσιαστικά γίνεται λόγος για την καλλιέργεια ενός φιλενωτικού πνεύματος προς μελλοντική ενοποίηση του Κοσσυφοπεδίου και της Αλβανίας.
Με βάση τα ανωτέρω, η περίπτωση της αυτοδιάθεσης ή έστω της αυτοδιαχείρισης του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού φαντάζει ουτοπία. Με απτό παράδειγμα τις εκάστοτε ψευδείς απογραφές που έλαβαν χώρα στην Αλβανία και εν συνεχεία με την αυθαίρετη παγίωση των λεγόμενων «Μειονοτικών Ζωνών», κανένας Έλληνας Βορειοηπειρώτης δεν έχει το δικαίωμα στον ελεύθερο κατά συνείδηση προσδιορισμό της εθνικής και θρησκευτικής του πεποίθησης.
Επίσης ούτε λόγος για δημιουργία αντίστοιχων «ενωτικών βορειοηπειρωτικών κινημάτων», τα οποία στην καλύτερη περίπτωση θα θεωρούνταν ακραία. Διερωτάται κανείς: «Νοιάστηκε ποτέ σοβαρά η Ελλάδα μέσω του κύρους της ή του ευρωπαϊκού της υποβάθρου, να στηρίξει τους ομοεθνείς μας σε περιπτώσεις ελεύθερου αυτοπροσδιορισμού;» Κι αν ναι, «γιατί δεν απέδωσαν καρπούς αυτές οι προσπάθειες;»
Αυτή η συνεχής αδιαφορία, όχι μόνο συντέλεσε στη συρρίκνωση του Ελληνισμού, αλλά και επιτάχυνε την ήδη βαρύνουσα κατάσταση αλλοίωσης της εθνικής συνείδησης των αλβανόφωνων αλλά και των ελληνόφωνων Ελλήνων, του τόπου.
Οι ευθύνες μπορούν να αποδοθούν πρώτον στην ελληνική καταστροφική αδιαλλαξία και δεύτερον στην κατακερματισμένη βορειοηπειρώτικη εκπροσώπηση στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της αλβανικής και της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής.
Ο Ναρκοθέτης