Τὸ ἱστορικὸν τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος
Κατὰ τὴν παράδοσιν καὶ ἡ ἐν λόγῳ εἰκὼν ἀνάγεται εἰς τὸν Εὐαγγελιστὴν Λουκᾶν. Εἰς τὸ ὄπισθεν μέρος τῆς εἰκόνος εἶναι ζωγραφισμένη ἡ Σταύρωσις τοῦ Κυρίου μὲ κηρομαστίχη.
Ὅταν κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ, ἔλαβε χώραν ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφή, τότε καὶ οἱ κάτοικοι τῶν Σκουπιῶν ἔφεραν μαζί των, ὡς θησαυρὸν πολύτιμον καὶ ἱερὸν κειμήλιον τὴν θαυματουργὸν εἰκόνα τῆς Κεχαριτωμένης Θεοτόκου,τῆς προστάτιδος τῶν χριστιανῶν.
Τὸν Αὔγουστον τοῦ 1922 ἀπὸ τὸ χωριὸ Σκουπιὰ μέχρι τὸ πλοῖο (Πασᾶ-λιμάνι) τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας μετέφερε ἡ δεκαεξαέτις τότε Βασιλεία Τσακάλου (Χατζῆ-Γεωργίου).
Μεταβαίνουσα κάθε μέρα πρὸς προσκύνησι, θεώρησε ἱερὸν καθῆκον της τὴν μεταφορὰν τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος.Εἶτα μετεφέρθη ἡ ἁγία εἰκὼν μὲ τὸ ἱστιοφόρον «Ἅγιος Νικόλαος»,πλοιαρχούντων τῶν Κωνσταντίνου Τσακάλου καὶ Κυριάκου Πριακωνᾶ, κατοίκων Σκουπιῶν,εἰς Μοῦδρον Λήμνου, ὅπου καὶ ἐγένετο προσωρινὴ ἐγκατάστασις τῶν κατοίκων.
Εἰς Μοῦδρον παρεδόθη ἡ εἰκὼν εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἐπιτροπὴν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ «Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου»καὶ παρέμεινεν μέχρι τέλους τοῦ Σεπτεμβρίου 1933.
Ἀρχὰς ὅμως Ὀκτωβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους καὶ μὲ τὰς ἐνεργείας τῶν ἐκ τῶν Νέων Ῥόδων, Ἀμμουλιανῆς καὶ Οὐρανουπόλεως Χαλκιδικῆς ἐγκατεστημένων Σκουπιωτῶν παρελήφθη ἐκ Μούδρου ἡ θαυματουργὸς εἰκὼν καὶ ὅλα τὰ ἐκκλησιαστικὰ εἴδη, παρὰ τοῦ πλοιάρχου Κυριάκου Ἰωακεὶμ Πριακωνᾶ,διὰ τοῦ πλοίου του «Ἅγιος Γεώργιος», καὶ τὰ παρέδωσε εἰς τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἐπιτροπὴν Νέων Ῥόδων.
Τοῦτο ἐμφαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἐπίσημον ἀπόδειξιν παραλαβῆς τῆς 9ης Ὀκτωβρίου 1933.
~ Ἕνας Βέλγος ζωγράφος εἶδε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας εἰς τὸν ὕπνον του καὶ τὸν ἐντυπωσίασε τόσο πολύ, ὥστε ἀπεφάσισε νὰ ἔλθῃ στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ψάξῃ καὶ εὕρῃ αὐτὴν τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ νὰ τὴν ζωγραφίσῃ.
Πράγματι ἦλθε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἐπεσκέπτετο πολλοὺς ἱεροὺς Ναοὺς προσπαθώντας νὰ εὕρῃ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ποὺ εἶχε ἐντυπωθῆ εἰς τὴν μνήμη του, ἀλλὰ δὲν τὴν βρῆκε. Κατόπιν ἐπῆγε εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα. Ἐπισκέφθηκε καὶ ἐκεῖ πολλὲς Ἐκκλησίες καὶ Μοναστήρια, δὲν βρῆκε ὅμως αὐτὸ ποὺ ἔψαχνε. Ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα πῆρε ἕνα μεγάλο κερὶ σὲ πάχος καὶ ἦλθε πάλι στὴν Ἑλλάδα, μὲ σκοπὸ νὰ ἐπισκεφθῇ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐνῷ πήγαινε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος πέρασε ὑποχρεωτικὰ ἀπὸ τὰ Νέα Ρόδα.
Ἐκεῖ σταμάτησε καὶ ζήτησε νὰ ἰδῇ τὴν Ἐκκλησία τοῦ χωρίου. Μόλις μπῆκε στὸ Ναὸ καὶ ἀντίκρυσε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Σκουπιωτίσσης ἔμεινε ἐκστατικός. Ἀμέσως κατάλαβε ὅτι βρῆκε τὴν εἰκόνα ποὺ ζητοῦσε. Τὴν προσκύνησε μὲ εὐλάβεια, τὴν φωτογράφησε καὶ διηγήθηκε ὅλη τὴν ἱστορία αὐτή. Μετὰ ἐπῆγε στὴν Ἀθήνα καὶ ἔφερε στὰ Νέα Ῥόδα ἕνα κανδήλι ὁλόχρυσο με χονδρὲς χρυσὲς ἁλυσίδες περίπου ἕνα κιλό.Τὸ πῆρε ὅπως μᾶς εἶπε 150.000 δραχμές. Τὸ κρέμασε μόνος του στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας.
Κατὰ τὴν ἀναχώρησί του ἐμποδίσθηκε καὶ τότε θυμήθηκε τὸ κερὶ (τὸ τάμα), ποὺ εἶχε ἀγοράσει διὰ τὴν Παναγία, ἐπῆγε ξανὰ στὴν Ἀθήνα καὶ τὸ ἔφερε στὴν Παναγία.Ἔκανε παράκλησι, προσκύνησε τὴν εἰκόνα, εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ καὶ τὴν Παναγία καὶ ἀνεχώρησε γιὰ τὴν πατρίδα του.
Ἡ Παναγία σῴζει τὴν Μαίρη Σαββίδου
[Διήγησις Ἰωάννου Δελήμπαση, Διδασκάλου 1956]
Ὁ σύζυγος τῆς Ἑλληνοαμερικανίδος Μαίρης, Νικόλαος Σαββίδης ἐδώρισε ἀρκετὰς χιλιάδας δολλάρια εἰς τὰ Σήμαντρα Χαλκιδικής,δι᾿ ἀνέγερσιν Ἱεροΰ Ναοῦ καὶ τὴν ἐπέκτασιν τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου.Τὸ 1956 γίναμε φίλοι.
Διετύπωσε δέ, ὁ σύζυγος, τὴν ἐπιθυμίαν νὰ ἐπισκεφθῇ τὸ Ἅγιον Ὄρος,διότι εἶχε ἔντονον καὶ βαθὺ τὸ θρησκευτικὸν συναίσθημα.Ἤλθαμε μέχρι τὰ Ν. Ρόδα οἰκογενειακῶς.Ἐνταῦθα θὰ ἔμεναν ἀϊ οἴκογενειαί μᾶς καὶ ἡμεῖς θὰ συνεχίζαμε διὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Μόλις φθάσαμε εἰς τὸ χωριό μου τὰ Νέα Ῥόδα,ἀμέσως ἐπήγαμε εἰς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ νὰ προσκυνήσω τὴν Παναγίαν.
Τοῦτο πράττω πάντοτε κατὰ τὴν ἄφιξίν μου.
Ὅταν ἦλθε ἡ σειρὰ τῆς κ. Μαίρης νὰ προσκυνήσῃ καὶ μόλις ἔκαμε τὸν σταυρόν της, ἔπιασε τὴν εἰκόνα μὲ τὰ δυό της χέρια,γονάτισε καὶ μὲ ἀναφιλητὰ καὶ σὲ μιὰ κάποια κατάστασιν ἐκστάσεως ἄρχισε νὰ φωνάζῃ:
Μὲ πολὺ κόπο τὴν πήραμε μακρὰν τοῦ εἰκονίσματος καὶ ἀφοῦ ἠρέμησε, μᾶς διηγήθηκε τὸ ἑξῆς καταπληκτικό:
Τὸ 1935 προσεπάθησαν εἰδικοὶ διαφωτισταὶ τῆς αἱρέσεως τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, νὰ τὴν προσηλυτίσουν καὶ κατὰ κάποιον τρόπον ἄρχισαν νὰ τὴν πείθουν.
Τὸ βράδυ τῆς ἡμέρας ποὺ συνειδητὰ εἶχε ἀποφασίσει νὰ προσχωρήσῃ,εἶδε στὸν ὕπνο της μιὰ φτωχικὴ μαυροφορεμένη γυναῖκα,ἡ ὁποία τῆς ἀπέτρεψε νὰ γὶνῃ μάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ,διότι θὰ ἔχανε τὴν ψυχήν της καὶ μὲ πολλὰ ἐπιχειρήματα τῆς κατέδειξε τὸ ἀβάσιμο τῆς αἱρέσεως.
Τότε ἡ κ. Μαίρη τὴν εὐχαρίστησε καὶ ζήτησε νὰ κάμῃ καὶ αὐτὴ κάτι γιὰ τὴ φτωχιὰ αὐτὴ γυναῖκα.
"Δὲν θέλω τίποτε τῆς εἶπε,ἀλλὰ ὅταν μὲ συναντήσῃς ἄλλη φορά, θέλω νὰ μὲ ντύσῃς. "
Καὶ στραφεῖσα πρὸς τὸν σύζυγόν της τοῦ εἶπε μὲ παράπονον:
Νίκο μου συνήντησα τὴν γυναῖκα ποὺ μὲ ἔσωσε τὴν ψυχήν μου,ἀλλὰ πῶς θὰ τὴν ντύσω;
Τότε παρενέβη ὁ ἀείμνηστος ἱερεὺς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Παπᾶ Ζηνόδης καὶ τῆς εἶπε ὅτι αἱ εἰκόνες ντύνονται δι᾿ ἐπαργυρώσεως ἢ ἐπιχρυσώσεως.
Ἀμέσως ὁ σύζυγός της ἐζήτησε λεπτομερῶς πληροφορίας καὶ ἐκείνην τὴν στιγμὴν κατέβαλε ὁλόκληρον τὸ ποσὸν διὰ τὴν ἐπενδυτικὴν ἐργασίαν.
Τὸ ἐπίχρυσον ἔνδυμα τῆς εἰκόνος εἶναι αὐτὴ ἡ δωρεὰ τῆς οἰκονενείας Νικολάου καὶ Μαίρης Σαββίδου.
Ἔκτοτε ἡ κ. Μαίρη ἔγινε περισσότερον φιλόπτωχος καὶ γενναιόδωρος.
Ἦτο ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ πραγματικὰ θαύματα τῆς Παναγίας μας.
ΧΑΙΡΕ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΗΜΩΝ.!ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ.!