Στα βουνά, τις πεδιάδες, τις πόλεις και στα χωριά της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θράκης, Δωδεκανήσιοι νέοι, απλοί στρατιώτες, υπαξιωματικοί και αξιωματικοί, πολέμησαν για την ελευθερία, την τιμή, την πατρίδα, για μια τρανή Ελλάδα, όταν και η δική τους πατρίδα, οι Νότιες Σποράδες βρίσκονταν υπό τουρκικό ζυγό και λίγο αργότερα υπό στυγνή ιταλική κατοχή.
Πολέμησαν με τους Γαριβαλδινούς στα Ηπειρωτικά πεδία, σπιθαμή προς σπιθαμή στη Μακεδονία, στους Βαλκανικούς πολέμους και στη Θράκη, και έχυσαν το αίμα τους, και όπως γράφει ο ποιητής… «και άγνωστοι εχάθηκαν…». Ποιος τους ξέρει σήμερα; Κανείς.
Νεκροί για την πατρίδα, τότε αγιοχώματοι, αείμνηστοι, αλησμόνητοι, ηρωικοί. Σήμερα; Λησμονημένοι…
Στον τραγικό πόλεμο του 1897, έχουμε τα ονόματα των Δωδεκανησίων μαχητών-καταλόγους από κάθε νησί-στους πολέμους για την απελευθέρωση της Ηπείρου, της Μακεδονίας και Θράκης, δεν νομίζουμε ότι έγινε ενδιαφέρουσα έρευνα για να υπάρχουν τα στοιχεία εκείνα και να ξέρουμε πόσοι ήταν εκείνοι που έδωσαν το «παρών», και αγωνίστηκαν για υψηλά ιδανικά, για τον αγώνα τον καλό…
Τις τελευταίες μέρες, όλως τυχαία, φτιάχνοντας τα χαρτιά μας-εργασία, εξήντα και πλέον χρόνων- έγγραφα, σημειώσεις, αποκόμματα, μας κίνησε το ενδιαφέρον ένα γεγονός που απαθανάτισε ένας επιφανής δημοσιογράφος και μας άφησε αυτό το ενσταντανέ.
Την ιστορία ενός 15χρονου αγοριού, που ήθελε να γίνει ήρωας!.. Ήθελε να πολεμήσει στους Βαλκανικούς Πολέμους. Και δεν ήταν άλλος από ένα παιδί από τη Σύμη με το όνομα Διακίδης…
Ας αφήσουμε τη γραφίδα του επιφανούς αυτού δημοσιογράφου, δεν αναφέρουμε προσωρινά το όνομά του –το εννοούμε- να μας δώσει το γεγονός, ακριβώς όπως το έζησε ο ίδιος και το έγραψε:
«Ένας νεαρός μόλις δεκαπενταετής καταληφθείς υπό στρατιωτικού πυρετού κατά την εκκίνησιν του στρατού εις το θέατρον του πολέμου προσεπάθει και ηγωνίζετο, πώς να λάβη μίαν θέσιν εν τω βαγονίω μεταξύ των στρατιωτών.
Οι στρατιώται τον ημπόδιζον με την συνήθη φράσιν:
-Άιντε παληόπαιδο που θέλεις και συ πόλεμον.
Αλλ’ ο μικρός δεν απεθαρρύνετο. Μη δυνηθείς να εισέλθη, επωφελήθη, της εις τοιαύτας περιστάσεις βοής και ταραχής και εσκαρφαλώθη επί του βαγονίου.
Ούτω δε έφθασεν εις Λάρισσαν, τον πρώτον στρατιωτικόν σταθμόν. Ο Διοικητής του Συντάγματος, φυσικά, τον διέταξε να πάη σπήτι του.
Αλλ’ αυτός εδήλωσε κατηγορηματικώς, ότι αν δεν τον παρελάμβανον θα ηυτοκτόνει. Και το είπε με τόσην ψυχικήν έμφασιν, ώστε ο Διοικητής υπέκυψεν εις τον πόθον του μικρού. Το παρέλαβεν εις το Σύνταγμά του και τον ωνόμασε, το παιδί του Συντάγματος.
Ο μικρός επολέμησεν ανδρείως. Έλαβα τρεις πληγάς χωρίς να αποσυρθή της τάξεώς του.
Δεν ήτο πλέον το παληόπαιδο, αλλ’ ένας ήρως αληθής εκ φύσεως, έχων το στρατιωτικόν πνεύμα και την πολεμικήν αρετήν.
Κατά τον ελληνοβουλγαρικόν πόλεμον επολέμησε λυσσωδώς. Εφόνευσε ιδία χειρί, και ως έλεγεν ένας ήρως του Βιργιλίου καυχώμενος ihsa manu, ένα Βούλγαρον συνταγματάρχην και τρεις ή τέσσαρας άλλους Βουλγάρους επισήμους!..
Ο μικρός εγένετο το καμάρι του Συντάγματος. Οι στρατιώται και ο συνταγματάρχης του τον περιέβαλον με την θερμοτέραν στοργήν και εκτίμησιν.
Ο βασιλεύς Κωνσταντίνος βεβαιωθείς επισήμως περί των ανδραγαθημάτων του μικρού, τον ανέδειξε λοχίαν, απεφάσισε δε να τον εισαγάγη εις την Στρατιωτικήν Ακαδημίαν!..
Βασιλική όντως αμοιβή της ανδρείας αλλά και βασιλική διορατικότης!... Τις αμφιβάλλει, ότι ο παις καλείται να παίξη ρόλον σπουδαίον εν δεδομένη περιστάσει, προσθέτων εις την έμφυτον γενναιότητα και το έμφυτον στρατιωτικόν πνεύμα, την από της στρατιωτικής παιδεύσεως μόρφωσιν;
Λυπούμεθα, διότι οι δόντες ημίν τας πληροφορίας ταύτας ηγνόουν το όνομά του διά να το αναγράψωμεν γράμμασι κεφαλαίοις. Μας είπον μόνον ότι είναι ανεψιός εξ αδελφή των ενταύθα………, ους δεν είχομεν καιρόν να ερωτήσωμεν, βιαζόμενοι να κατευθυνθώμεν εις τον σιδηρόδρομον.
Αλλ’ αν όντως ήναι ανεψιός ……εξ αδελφής, πάντως είναι Συμαίος ο ήρως.
Ο Όμηρος εξύμνησεν εν τη Ιλιάδι του άλλον Συμαίον εκστρατεύσαντα κατά της Τροίας, διά των εξής αμιμήτων και μεγαλοπρεπών, λόγω της επαναφοράς στίχων:
Νιρεύς ου Σύμηθεν…
Νιρεύς Αγλαΐης υιός Χαρόποιο τ’ άνακτος
Νιρεύς, ος κάλλιστος ανήρ υπό Ίλιον ήλθε…
Ίσως ευρεθή άλλος ποιητής διά να εξυμνήση την στρατιωτικήν αρετήν του ανδρόπαιδος τούτου…».
Εμείς καταλήγουμε, και άγνωστοι έχάθηκαν…
Παρουσίαση: Κώστας Τσαλαχούρης