Φαίνεται ότι το πάθημα δεν μας έγινε μάθημα. Ακόμη και σήμερα πληρώνουμε την μεταναστευτική αιμορραγία της Ελλάδος της δεκαετίας του 1960, παρά το γεγονός ότι, δημογραφικά, κατά κάποιον τρόπο εξισορροπούσαμε την μεγάλη φυγή. Σήμερα γιατί δεν κάνουμε κάτι να κρατήσουμε τους νέους μας στον τόπο που γεννήθηκαν;
ΕΙΜΑΙ από τους ανθρώπους που νιώθω πολύ καλά τους προβληματισμούς των νέων μας. Όπως και κάθε Έλληνας πιστεύω, που πέρασε «δια πυρός και σιδήρου» για να μπορέσει να βρει μια δουλίτσα και να πορευτεί καλύτερα στη ζωή του.
Καταλαβαίνω απόλυτα τι σημαίνει να είσαι άνεργος, να μην έχεις να πάρεις έναν καφέ στην πλατεία και ποια είναι η ψυχολογία του ατόμου, που δεν αισθάνεται οικονομικά αυτοδύναμος ή ανεξάρτητος.
Δεν είχα καμιά δυσκολία να εξομολογηθώ σε ειδικό χρονογράφημά μου πώς και με ποιον τρόπο ήπια μια πορτοκαλάδα στο χωριό μου από ένα δεκάρικο (δέκα δραχμές) που μου έδωσε μια γριούλα (ο Θεός να συγχωρήσει την ψυχούλα της)!..
Κι όλα αυτά γιατί ήμουν είκοσι ετών παιδί και δεν είχα δουλειά. Αφήστε που όταν έστελνα τα βιογραφικά μου σημειώματα στις διάφορες εταιρείες, μού έκλειναν την πόρτα επειδή αντιμετώπιζα σοβαρό κινητικό πρόβλημα!
Κι όταν εδέησε ο Θεός -μέσω της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, που είχα στείλει μία επιστολή- και βρήκα μια δουλίτσα ως τηλεφωνητής στην γνωστή εταιρεία ετοίμων ενδυμάτων και υποκαμίσων «Κάπα Μαρούσης», το όνειρο δεν διήρκεσε ούτε έξι μήνες. Με σχόλασαν χωρίς καμία –μα καμία- δικαιολογία, να ξέρω τουλάχιστον το λόγο… Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα δάκρυα, που βγήκαν απ' τα μάτια μου, πολλά χρόνια αργότερα, όταν έβλεπα το κατάστημα αυτό να το καίνε μαζί με το "Κατράτζος σπορ"!... Βλέπετε, εκεί μέσα είχα πλάσει πολλά όνειρα για τη ζωή μου!..*
Με τι μούτρα, λοιπόν, να ξανακατέβεις στο χωριό και ν’ αντικρίσεις τη μάνα σου και τον πατέρα σου ή τα μικρότερα αδέλφια σου που περίμεναν κι αυτοί τουλάχιστον μία βοήθεια από σένα; Αναγκαστικά αποσιώπησα την απόλυσή μου και κοίταζα να τα βγάλω πέρα με την μικρή αποζημίωση που μου έδωσαν μέχρι να βρω μια νέα δουλειά. Αλλά τα λεφτά λιγόστευαν .. λιγόστευαν… λιγόστευαν…
Κάποια στιγμή δεν άντεξα. «Κατέβασα τα μούτρα μου», που λέει ο λαός, και ξαναπήγα στο χωριό. Δεν κρύβω ότι φοβόμουν ακόμη και το γεγονός πώς θα με αντιμετωπίσουν οι γονείς μου. Ευτυχώς, έκανα λάθος, και με δέχθηκαν όπως ταιριάζει στους γονείς απέναντι στο παιδί τους.. Έμπηξα τα κλάματα και για αρκετό καιρό καθόμουνα σε μία άκρη ντροπιασμένος και ταπεινωμένος λες και έφταιγα εγώ που κάποιοι στην Αθήνα με αντιμετώπιζαν διαφορετικά…
Κάθισα ένα χρόνο άνεργος!.. Και δύο χρόνια μέχρι να βρω την παραπάνω δουλίτσα, τρία χρόνια άνεργος!... Χωρίς χρήματα στην τσέπη!.. Οι γονείς μου με τάϊζαν και με πότιζαν, αλλά δεν είχαν τη δυνατότητα να μού δίνουν και χρήματα για τις καθημερινές μου ανάγκες. Έτσι απέφευγα να πηγαίνω ακόμη και στο καφενείο γιατί δεν είχα χρήματα να πληρώσω τον καφέ μου!...jpg)
Όταν δεν έχεις χρήματα στην τσέπη στερείσαι πολλά πράγματα. Είναι σκληρό αυτό που θα πω, αλλά πολλές φορές αισθάνεσαι ότι χάνεις και την αξιοπρέπειά σου και πως εκμηδενίζεσαι, όταν επιθυμήσεις να αποκτήσεις, για παράδειγμα, μία ανθρώπινη και φυσιολογική σχέση και είσαι παντελώς άφραγκος!... Αφήστε τα!... Μην τα συζητάτε!..
Αυτός και ο λόγος που κατανοώ απόλυτα τους νέους και συμπαρίσταμαι σθεναρά στο πρόβλημα της ανεργίας, που αντιμετωπίζουν. Ένα πρόβλημα που θα έπρεπε οι πολιτικοί της Ελλάδος να είχαν επιλύσει εδώ και χρόνια. Και είχαν τη δυνατότητα αυτή και μάλιστα πολύ άνετα, αλλά δεν το έκαναν για να σε κάνουν να τους έχεις συνεχώς ανάγκη και να τους δίνεις συνεχώς την ψήφο σου με τις ψεύτικες υποσχέσεις τους.
Θυμηθείτε έναν αρχηγό κόμματος, που έβγαινε παλιότερα στο κανάλι που είχε και έταζε από τηλεοράσεως θέσεις εργασίας για να μπει στη Βουλή! Βγήκε, ασφαλώς, βουλευτής, αλλά κορόϊδεψε τα άδολα παιδιά, που ζητούσαν μια δουλίτσα, μια θέση στον ήλιο!...
Τώρα διώχνουμε και τους νέους; 700.000 νέοι σπουδασμένοι και με πολλά πτυχία στελεχώνουν ξένες και όχι ελληνικές υπηρεσίες! 700.000 ελληνόπουλα!.. Δεν είναι άδικοι, κύριοι κυβερνώντες; Δεν είναι άδικο;
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Τρίτη, 4 Σεπτεμβρίου 2018
* Με το γιο του Κάπα (Κωνσταντίνου) Μαρούση, τον Δημήτριο, έναν εξαίρετο άνθρωπο, στη συνέχεια γίναμε φίλοι και κάθε φορά που συναντιόμασταν στην Αθήνα λέγαμε τα παλιά. Και να σκεφτεί κανείς ότι τού έκαψαν το μαγαζί, δεν τον αποζημίωσαν για την καταστροφή που υπέστη, και τον έβαλαν και 2 φορές φυλακή, όπως διαβάζω στο Διαδίκτυο! Τι να πει κανείς; Τι να πει;