Τι προφήτεψε ο Βωβός Κινηματογράφος από το 1922;

Δείτε πώς ο βωβός κινηματογράφος έδειχνε από το 1922 τα … κινητά τηλέφωνα, αποδεικνύοντας πλέον ότι ορισμένα πράγματα δεν είναι τυχαία!

Μια σύγχρονη κοπέλα μιλώντας στο κινητό. Πού να φανταζόμασταν ότι από το 1922 το κινητό τηλέφωνο ήταν μία πραγματικότητα για τους τεχνικούς της 7ης Τέχνης, όπως του Βωβού Κινηματογράφου!...

«ΠΡΕΠΕΙ να καταστήσουμε σαφές εξαρχής, ότι ο κινηματογράφος δεν υπήρξε ποτέ βωβός. Η μουσική συνοδεία από πιανίστα ή ορχήστρα ήταν ανέκαθεν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε δημόσιας προβολής.

Οι μοναχικοί πιανίστες, σύμβολο της εποχής, πάλευαν να ανταποκριθούν στις καθημερινές ανάγκες διαφορετικών προγραμμάτων, όχι πάντα με ικανοποιητικά αποτελέσματα. Έχοντας ποικίλο επίπεδο εκπαίδευσης και ικανότητας, αποφάσιζαν για το είδος της μουσικής συνοδείας με κριτήριο αυτό που τους άρεσε ή αυτό που γνώριζαν, συνθέτοντας προγράμματα (κολάζ δημοφιλών μουσικών κομματιών) που ακούγονταν χωρίς εμφανή διαφορά από ταινία σε ταινία. Η περίπτωση του μεθυσμένου πιανίστα που αναφέρει στην Ιστορία του κινηματογράφου ο Κράκαουερ είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική και γοητευτική: «Δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο ν' αντηχούν εύθυμες μελωδίες τη στιγμή που ο αγανακτισμένος κόμης πέταγε έξω από το σπίτι τη μοιχαλίδα γυναίκα του κι ένα πένθιμο εμβατήριο να συνοδεύει τη γαλαζοβαμμένη σκηνή της τελικής συμφιλίωσης. Αυτή η έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στα μουσικά θέματα και τη δράση μού φαινόταν γοητευτική γιατί με έκανε να βλέπω την ιστορία από μια καινούργια, αναπάντεχη σκοπιά, ή, καλύτερα, μ' έσπρωχνε να χαθώ μέσα σ' έναν ανεξερεύνητο λαβύρινθο, που τον αποτελούσαν τα γεμάτα υπαινιγμούς πλάνα».

Η οικονομική ευχέρεια επέτρεπε στις μεγάλες αίθουσες να απασχολούν ορχήστρα και μουσικό διευθυντή. Ο μαέστρος υποχρεούτο να έχει μελετήσει την ταινία, να βρει τις κατάλληλες μελωδίες, τα μουσικά μέρη που θα χρησιμοποιούσε, να αποφασίσει για τις ακριβείς χρονικές στιγμές, διάρκειες, αλλαγές ταχυτήτων και δυναμικής, να ενορχηστρώσει σύμφωνα με τις ανάγκες των σκηνών και να διευθύνει την εκτέλεση. Η ιδανική αυτή προετοιμασία, πολυτέλεια εν μέσω πίεσης των παραγωγών για ταχύτητα, ανάγκασε πολλούς στην αναζήτηση έργων στις μουσικές βιβλιοθήκες, δημιουργώντας έτσι προγράμματα από οτιδήποτε ήταν διαθέσιμο: από γνωστά τραγούδια μέχρι αποσπάσματα έργων κλασικού ρεπερτορίου. Η τεχνική, άμεσα εξαρτημένη από τη δυνατότητα πρόσβασης στις βιβλιοθήκες, την ικανότητα της μνήμης, και τη μουσική φαντασία του διευθυντή, άφηνε ελάχιστα περιθώρια για αυθεντικότητα και πρωτοτυπία…» (*)

Προφητικός γαρ…

Κι ενώ αυτά διαβάζουμε στη στήλη ενός ειδικού για τον βωβό κινηματογράφο, δείτε στις εικόνες που ακολουθούν καρέ-καρέ ορισμένα αδιάψευστα στοιχεία-ντοκουμέντα, όπου μία κυρία βάζει στο γραμμόφωνό της ένα τηλέφωνο για ν’ ακούει η φίλη της μουσική, η οποία την ακούει σε ένα άλλο σημείο του δρόμου, που βρίσκεται με μία άλλη φίλη της, η οποία της δίνει το κινητό τηλέφωνο για ν’ ακούσει τη μουσική!

Τι να πει κανείς;