Μην νομίζεις ότι επειδή βρίσκεσαι σε πόνο ο Θεός σε καταράστηκε. Συνήθως ο πόνος μας είναι ανάλογος της φιλαυτίας μας. Οι πιο πολλοί ψυχικοί πόνοι (αν όχι όλοι) είναι δικά μας δημιουργήματα.
Δεν μπορούμε να δεχτούμε την απόρριψη, την «αλλαγή των σχεδίων μας» και έτσι πονούμε, υποφέρουμε, γογγύζουμε. Λέγει ο Άγιος Σιλουανός ότι «οι υπερήφανοι πάσχουν». Πάσχουν γιατί δεν δέχονται την δοκιμασία, τον πειρασμό ως ευλογία, ως κάθαρση, ως αποκάλυψη Ζωής. Πάσχουμε γιατί αγαπούμε το εγώ μας κι ας λέμε ότι αγαπούμε τους άλλους. Μην πλανόμαστε νομίζοντας ότι επειδή πάσχουμε και πονούμε «αγιαζόμαστε». Ο πόνος ενεργεί ευεργετικά όταν αντιμετωπίζεται ως γεγονός ζωής και όχι θανάτου, ως άνοιγμα και όχι ως κλείσιμο, ως διαδικασία εύρεσης του εαυτού μας και όχι ως ενοχικό σύνδρομο παραδοχής «αμαρτιών».
Ο ψυχικός πόνος είναι απόρροια της ξενιτειάς μας. Μιας υπαρξιακής ξενιτειάς από τους άλλους. Ζούμε με τους άλλους χωρίς τους άλλους. Όλοι μας έχουμε γευτεί τον ψυχικό πόνο στην ζωή μας, είναι ανθρώπινο. Κάποιοι τον εκμεταλλεύτηκαν και είδαν το σφάλμα τους, την εμπάθειά τους, την υπερηφάνεια τους. Κάνανε τον πόνο τους προσευχή, υπομονή, ταπείνωση. Κάποιοι άλλοι όμως απέρριψαν τους άλλους, κλείστηκαν στο καβούκι της αυτοδικαίωσής τους, απελπίστηκαν, θανάτωσαν την ευτυχία και την χαρά, ύψωσαν τον εγωισμό τους. Οι πονεμένοι μπορούν να θεολογούν μέσα από την ίδια την ζωή τους όταν ο πόνος τους γίνεται ιχνηλάτης του Θεού. Κάθε πόνος και μία εύρεση. Βρίσκεις είτε το αγαθό και γνήσιο είτε το κακό και ψεύτικο. Απομυθοποιείς την τελειότητά σου ή θεοποιείς το εγώ σου. Δεν είναι το θέμα λοιπόν,το πόσο πονάμε. Το ερώτημα είναι τελικά, γιατί πονάμε;
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος