Καλώς ή κακώς (για εμάς) ο Τραμπ αποφάσισε να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως την επίσημη πρωτεύουσα του Ισραήλ. Κάτι τέτοιο, φανάτισε την Τουρκία με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο ψήφισμα του ΟΗΕ όπου, την μονομερή αναγνώριση της Ιερουσαλήμ από τις ΗΠΑ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, καταψήφισαν 128 από τα 193 κράτη μέλη, ανάμεσά τους και η Ελλάδα και η Κύπρος, αψηφώντας τις απειλές του Αμερικανού Προέδρου περί διακοπής οικονομικής χρηματοδότησης σε όσους ψηφίσουν υπέρ ενός σχεδίου-ψηφίσματος που καταδικάζει την αναγνώριση από την Ουάσινγκτον.
Δυστυχώς για εμάς, δεν πήραμε χαμπάρι τι έγινε. Η προεκλογική στην Κύπρο ενίσχυσε τον διεθνή “ύπνο” μας.
Και δεν μιλώ για τις συγκεκριμένες “απειλές” Τραμπ αλλά για το θηρίο που λέγεται ΗΠΑ, το οποίο, μαζί με την άλλη υπερδύναμη της παγκόσμιας διπλωματίας (και όχι μόνο) που ονομάζεται Ισραήλ, θα μετρήσουν και θα ξαναμετρήσουν τους “φίλους” που είχαν “ενάντια” στην Τουρκία! Γιατί το παιχνίδι που οφείλαμε να παίξουμε ήταν “να επιλέξουμε στρατόπεδο χωρίς να επιλέξουμε στρατόπεδο”, μέσα από μια απλή κίνηση που θα μας έδινε την ευχέρεια να κινηθούμε και να προσκομίσουμε οφέλη:
ΜΕ ΑΠΟΧΗ! Αυτό ονομάζεται ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ και ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ! Μια αποχή που θα μας έδινε την ευκαιρία να “ανοίξουμε” την πόρτα του Λευκού Οίκου και να διαπραγματευτούμε με τον Τραμπ.
Μια αποχή που θα ενίσχυε τις σχέσεις μας με το Ισραήλ. Μια αποχή που θα μας έσωζε (κάπως) την αξιοπρέπεια μας στα πολλά “ναι” που μάθαμε να λέμε στον Τούρκο. Όμως ποιος νοιάστηκε να ρωτήσει τους παράγοντες της Ομογένειας εδώ στις ΗΠΑ, έτσι ώστε να πάρει μια άποψη από αυτούς τους ανθρώπους που μέρα-νύκτα πασχίζουν να βοηθήσουν την πατρίδα μας μέσα και έξω από τον Λευκό Οίκο και το Καπιτώλιο; Φίλιπ Κρίστοφερ σας ρώτησαν;
“Όχι”, απάντησε ο Πρόεδρος της ΠΣΕΚΑ όταν τον ρώτησα για το θέμα, συνεχίζοντας: “Νομίζω πως έπρεπε να συζητηθεί και μαζί μας. Θεωρώ πως γνωρίζουμε καταστάσεις που θα ήταν προς όφελος της πατρίδας μας η από κοινού συζήτηση”! Τι να πω, ας βγάλει ο καθένας σας τα συμπεράσματα του! Δεν θα κρίνω τι και γιατί η Ελλάδα (επίσης) ψήφισε ενάντια στην απόφαση Τραμπ (παρόλο που και η Ελλάδα θα μπορούσε να πράξει το ίδιο, αξιοποιώντας δικά της συμφέροντα, πέραν του Κυπριακού όπου μαζί μας θα μπορούσε και αυτή να “μπει” στον Λευκό Οίκο!). Όμως, όπως σωστά ανέφερε ο Φίλιπ Κρίστοφερ:
“Αυτός ήταν ένας λόγος παραπάνω για εμάς να απέχουμε”! Ακριβώς εδώ είναι η ουσία. Έχουμε αυτούς τους ανθρώπους (της Ομογένειας) που θα μπορούσαν να μπουν στο γραφείο του Τραμπ με άλλο αέρα. Να διαπραγματευτούν προς όφελος μας.
Να “δεσμεύσουν” τον Τραμπ να παρέμβει και να επέμβει στο Κυπριακό μέσα από αυτή την ευκαιρία. Πόσο πιο αδαείς μπορεί να είμαστε; Πόσο πιο “παντογνώστες” μπορούμε να το “παίζουμε”; Όση αγάπη κι αν τρέφουμε όλοι μας για την πολυαγαπημένη μας πατρίδα, η “στρατηγική” μας και η εθνική “διπλωματία” μας μοιάζει με “αμάξι” χωρίς μηχανή. Δεν θέλω καν να σκεφτώ τι θα συμβεί αν αποφασίσει ο πλανητάρχης να “γυρίσει” κατά πάνω μας. Θα μας καταπιεί όπως ο βόας το ποντίκι, αμάσητο, σπάζοντας του τα κόκαλα (όσα κόκαλα μας έχουν απομείνει).
Αλλά ούτε και μπορώ να σκεφτώ πώς αφήσαμε μια τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη, ΜΗ αξιοποιώντας την αμερικανική και ισραηλινή “συμμαχία” για να αποδείξουμε έμπρακτα το πρώτο σκέλος μιας ορθής διπλωματικής κίνησης, ενός διαλόγου που πλέον έχει “πετάξει”, π.χ.: Κύπρος: Ντόναλντ Τραμπ, θέλουμε τη στήριξη σου σε αυτό και αυτό! Ντόναλντ Τραμπ: Πέστε μου “σύμμαχοι”, τι θέλετε και τι μπορώ να κάνω; Κύπρος: Δεν ξέρουμε! Δυστυχώς, πάντα καταλήγουμε σε αυτό το κενό, “δεν ξέραμε, δεν ρωτάγαμε, δεν μάθαμε, δεν θα μάθουμε ποτέ”! Ότι πάθουμε, χαλάλι μας! Συγνώμη Πατρίδα! Καλά Χριστούγεννα Πατρίδα! Μακάρι, το 2018 να μάθουμε!
Νίκος Αντωνιάδης