Λένε, πως η αναζήτηση της ευτυχίας είναι η μεγαλύτερη πηγή δυστυχίας. Μάλλον, γιατί την κυνηγάμε σε λάθος μέρη. Η ευτυχία δε βρίσκεται πουθενά αλλού παρά δίπλα σου. Δεν κρύβεται, ούτε μέσα στα χρήματα, ούτε στη δόξα, ούτε στα φώτα, ούτε στους κόλακες, ούτε στα δήθεν, στις ακριβές τσάντες, στα ακριβά παπούτσια, στα jet set και σε όλα τα συναφή.
Η ευτυχία είναι μπροστά σου και μπροστά μου. Στα απλά και στα καθημερινά. Στον ήλιο, στη θάλασσα, στα βουνά, στα δέντρα, στο φαγητό της μαμάς και της γιαγιάς, στις μυρωδιές τις σπιτικές, στη ζεστασιά των ανθρώπων, στα χέρια που σου σκούπισαν τα δάκρυα ενώ όλοι έλειπαν, στο πρόσωπο που έσκυψε να σου δώσει το φιλί της καληνύχτας.
Διαβάζω μια δήλωση του Θανάση Βέγγου, λίγο πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι. «Έπρεπε να γεράσω αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια. Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις και εσύ όσο μεγαλώνεις.»
Η ευτυχία βρίσκεται όταν μοιράζεσαι. Ακόμα και το τίποτα να μετατρέπεις σε πάντα. «Χιλιάδες κεριά μπορούν να ανάψουν από μόνο ένα κερί και η ζωή αυτού του κεριού δε θα μικρύνει. Όπως το κερί έτσι και η ευτυχία ποτέ δε μικραίνει όταν τη μοιράζεσαι αλλά πολλαπλασιάζεται.»