Το μακελειό στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα και το διπλωματικό θρίλερ με τον Ανδρέα Παπανδρέου που προηγήθηκε είναι μια σελίδα στην ιστορία στην οποία πάντα θα επιστρέφουμε.
Θέμα iellada.gr
Η σημερινή κατάσταση που επικρατεί στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, δείχνει ξεκάθαρα τον δρόμο που θα ανοίξει και πάλι αυτό το αιματοκύλισμα του οποίου, αφορμή στέκεται η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ.
Κανείς όμως από όσους τουλάχιστον παρακολουθούσαν τα γεγονότα πριν από 35 χρόνια αλλά και κανείς από όσους ξέρουν να μελετούν την ιστορία, δεν θα ξεχάσει ποτέ την αποκεφαλισμό της ανθρώπινης διαδρομής, μέσα από τα εγκλήματα που έγιναν στον Λίβανο εναντίον των Παλαιστινίων, οι οποίοι ζούσαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς.
Έρχονται στις μνήμες θες δεν θες και οι εικόνες και οι ήχοι και οι θρήνοι που κατασπάραζαν τις ήσυχες νύχτες του Λιβάνου όταν άρχισαν οι σφαγές το Σεπτέμβριο του 1982.
Εκείνη την ημέρα που οι Παλαιστίνιοι, ήταν κλειδωμένοι μέσα στους προσφυγικούς καταυλισμούς στην Σάμπρα και στη Σατίλα στο Λίβανο και σφαγιάσθηκαν από παραστρατιωτικούς οι οποίοι είχαν ως «κρυφό άσσο» την ανοχή των Ισραηλινών που υποτίθεται πως φρουρούσαν τους καταυλισμούς δεν θα την ξεχάσει η ανθρωπότητα.
Η παγκόσμια κοινή γνώμη αποτροπιασμένη και σοκαρισμένη παρακολουθούσε τα γεγονότα. Ένας Ισραηλινός συγγραφέας παρομοίασε εκείνη την σφαγή με αυτήν των Γιουγκοσλάβων από τους υποστηρικτές των Ναζί κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Λίγες μέρες πριν την σφαγή αυτή είχε προηγηθεί πολιτικό θρίλερ με τον παλαιστίνιο ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ ο οποίος ζήτησε καταφύγιο στην Αθήνα. Ήταν η εποχή που ο Παλαιστίνιος ηγέτης προσπαθούσε να ισχυροποιηθεί στη Δύση και να αποτρέψει ακριβώς αυτή τη σφαγή η οποία τελικά ήταν αναπόφευκτη .
Εβδομάδες νωρίτερα ο Ισραηλινός στρατός είχε εισβάλει στον Λίβανο με πρόσχημα τον πόλεμο κατά των παλαιστινίων. Περικύκλωσαν τους δυο προσφυγικούς καταυλισμούς. Το έκαναν αυτό ως μέτρο πίεσης δεδομένου πως η συντριπτική πλειοψηφία όσων βρίσκονταν μέσα στην Σάμπρα και την Σατίλα ήταν παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι και δεν θα άφηναν κανέναν να βγει.
Η αιτία της σφαγής αυτής ήταν ξεκάθαρα η δολοφονία του Μπασίρ Τζεμαγιέλ, ενός εκ των ηγετών του κόμματος «των Φαλαγκιτών" οι οποίοι έτρεφαν μίσος για τους Παλαιστίνιους. Αυτό το γνώριζε πολύ καλά ο τότε υπουργός Άμυνας του Ισραήλ (και μετέπειτα πρωθυπουργός) Αριέλ Σαρόν ο οποίος μίλησε με τον Ελι Χομπέικα υψηλόβαθμό στέλεχος του κόμματος «Phalange» και του είπε πως πίσω από την δολοφονία βρίσκονται οι εξτρεμιστές Παλαιστίνιοι.
Μάλιστα του υπέδειξε ότι κάποιοι από τους δολοφόνους του κρύβονται μέσα σε σπίτια στους δυο προσφυγικούς καταυλισμούς. Έτσι ξεκίνησε η σφαγή που μέχρι σήμερα δεν έχει βρει άλλη πιο ανταγωνιστική.
Οι πρώτοι «φαλαγγίτες» μπήκαν μέσα στους καταυλισμούς στις 16 Σεπτεμβρίου 1982. Η σφαγή κορυφώθηκε την επόμενη ημέρα και ολοκληρώθηκε στις 18/9! Επί τρεις ημέρες οι παραστρατιωτικοί έσφαζαν και βίαζαν, πυρπολούσαν και κατέστρεφαν. Δεν υπήρχε έλεος έγραψαν πολλοί δημοσιογράφοι εκείνη την εποχή.
Ο Ισραηλινός στρατός που υποτίθεται φυλούσε τους καταυλισμούς δεν τους εμπόδισε καν να μπουν μέσα. Σε αυτό το έγκλημα, υπάρχουν αναφορές πως οι ισραηλινοί στρατιώτες τις νύχτες εκτόξευσαν ναυτικές, φωτιστικές φωτοβολίδες προκειμένου οι παρακρατικοί να κάνουν πιο εύκολα τη «δουλειά» τους.
Οι εισβολείς ανάγκασαν τους αμάχους να βγουν από τα σπίτια τους άλλοι πάλι μπήκαν σε αυτά και τους έσφαξαν. Οι δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο μετέδιδαν φρικτές εικόνες. Πτώματα γυναικών με σκισμένα ρούχα και ανοιχτά πόδια. Παιδιά με κομμένους λαιμούς. Νεαροί που είχαν εκτελεστεί πισώπλατα. Δεκάδες μωρά πεταμένα σε κατάσταση σήψης σε σωρούς σκουπιδιών…
Ο βετεράνος ανταποκριτής του «Independent» στη Μέση Ανατολή, Ρόμπερτ Φισκ, που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας του μακελειού είχε δώσει μια από τις συγκλονιστικότερες περιγραφές: «Θυμάμαι τον γέρο με τις πιτζάμες που ήταν ανάσκελα στον κεντρικό δρόμο με το μπαστούνι του να κείται αθώο δίπλα του, τις δυο γυναίκες και το μωρό που πυροβολήθηκαν δίπλα σ' ένα νεκρό άλογο, το ιδιωτικό σπίτι στο οποίο μπήκα για να κρυφτώ από τους δολοφόνους και βρήκα μια νεαρή γυναίκα νεκρή στην αυλή. Μερικές από τις γυναίκες είχαν βιαστεί πριν τις σκοτώσουν. Μιλιούνια οι μύγες, η οσμή της αποσύνθεσης. Αυτά θυμάται κανείς».
3.000 θύματα είχε αυτή η σφαγή και κάποιοι από αυτούς θεωρήθηκαν αγνοούμενοι.
Όμως ούτε γι αυτό το έγκλημα υπήρξε τιμωρία. Δικαιοσύνη για αυτή την ανθρωποσφαγή προσπάθησε να αποδώσει ένα βελγικό δικαστήριο (μετά από μηνήσεις που είχαν καταθέσει 23 επιζώντες) και μια ισραηλινή κρατική επιτροπή! Κεντρικά πρόσωπα και στις δυο αυτές έρευνες αποδείχθηκε πως ήταν ο Αριέλ Σαρόν και ο Ελι Χομπέικα.
Σε ότι αφορά τον τότε υπουργό Άμυνας, Αριέλ Σαρόν ,η Ισραηλινή επιτροπή το 1983 του είχε επιρρίψει ευθύνες για τη σφαγή με συνέπεια να χάσει τον υπουργικό θώκο. Το 2001 το βελγικό δικαστήριο σταμάτησε την έρευνα σε βάρος του Αριέλ Σαρόν, αλλά σχεδόν δύο χρόνια αργότερα δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο ποινικής δίωξης σε βάρος του. Τελικά η υπόθεση έκλεισε έτσι .
Για τον Ελι Χομπέικα κανείς ποτέ δεν άσκησε έστω και μια ποινική δίωξη εναντίον του.
Όλοι τον «φωτογράφιζαν» ως εγκληματία πολέμου. Στις 23 Ιανουαρίου 2002 ο Χομπέικα είχε δηλώσει σε Βέλγους γερουσιαστές την πρόθεσή του να παραστεί ως μάρτυρας στην πολύκροτη υπόθεση εναντίον του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Αριέλ Σαρόν. Την επόμενη ημέρα, ένα παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο εξερράγη έξω από το σπίτι του στη Βηρυτό, σκοτώνοντας τον ίδιο και τρείς σωματοφύλακές του!
Το πολιτικό θρίλερ με πρωταγωνιστές τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Γιασέρ Αραφάτ, το οποίο προηγήθηκε της σφαγής στα δύο προσφυγικά στρατόπεδα ήταν για γερά νεύρα. Η Ελλάδα έδειξε την πρόθεσή της να βοηθήσει την Παλαιστίνη κάνοντας την αρχή με το να δεχθεί τον παλαιστίνιο ηγέτη στην Αθήνα.
Όμως οι πιέσεις από την Δύση ήταν τέτοιες που σύντομα αναγκάσθηκε να αποστασιοποιηθεί για να έρθει η σφαγή που συγκλόνιζε όλον τον κόσμο.
Οι προσφυγικοί καταυλισμοί της Σάμπρα και της Σατίλα ήταν δυο μόνο από τους πολλούς που είχαν δημιουργηθεί στη Μέση Ανατολή εκείνη την περίοδο προκειμένου να «φιλοξενηθούν» οι Παλαιστίνιοι που έφυγαν άρον άρον από την Παλαιστίνη λόγω πολέμου και διωγμού.
Τον Αύγουστο του 1982 , ένα μήνα πριν την σφαγή η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) αναγνώρισε την ήττα της στον πόλεμο με τους Ισραηλινούς και υπέγραψε μια διεθνή συμφωνία που προέβλεπε την αποχώρηση των μαχητών της προς διάφορες χώρες και τη μετεγκατάσταση των αρχηγείων της στην Τυνησία.
Στις 30 Αυγούστου ο παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ φεύγει από την περιοχή και με ελληνικά πλοία αποβιβάζεται στο Φάληρο, όπου τον υποδέχτηκε ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου.
Αυτή η υποδοχή έγινε 40 μέρες μόλις μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές του Οκτωβρίου του 1981. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ήδη αναγνωρίσει την PLO.
Η απόφαση του είχε ξαφνιάσει την Δύση από την στιγμή που όλη η Ευρώπη θεωρούσε την PLO τρομοκρατική οργάνωση!
Oι διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης είναι σχεδόν καθημερινές.
Ο Γιάσερ Αραφάτ φθάνει στην Ελλάδα ενώ ο πολιτικός κόσμος είναι βαθιά διχασμένος για το τι στάση πρέπει να τηρηθεί στο συγκεκριμένο διπλωματικό θρίλερ.
Η Μελίνα Μερκούρη υπόσχεται ότι θα «καρφώσει τη σημαία της Παλαιστίνης στα Ιεροσόλυμα». Η δήλωσή της ανάβει φωτιά . Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συστήνει ουδετερότητα τονίζοντας πως «τα μεγάλα είναι για μεγάλους».
Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν επηρεάζεται. Μαζί με τον Γιάσερ Αραφάτ παραχωρούν συνέντευξη στη Μεγάλη Βρετανία.
Αμέσως άρχισαν οι πιέσεις, να σταματήσει η Ελλάδα να παίρνει θέση πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Τελικά, η Δύση επέβαλε την άποψη της και ο Αραφάτ αποχωρεί από την Ελλάδα με προορισμό την Τύνιδα. Από εκεί εκφράζει δυο αιτήματα. Το πρώτο είναι να μεταφερθούν Παλαιστίνιοι μαχητές από τη Βηρυτό σε κάποιο ελληνικό νησί.
Επιπλέον, ο Παλαιστίνιος ηγέτης ζητά να εγκατασταθεί πολυεθνική δύναμη με τη συμμετοχή και της Ελλάδας στον Λίβανο, φοβούμενος εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από Ισραηλινούς. Το αίτημά του δεν γίνεται αποδεκτό και μερικές ημέρες αργότερα οι χειρότεροι φόβοι του Αραφάτ γίνονται πραγματικότητα.
Η σφαγή στα προσφυγικά Σάμπρα και Σατίλα ήταν πλέον γεγονός και ήρθα να σφραγίσουν και να μαυρίσουν τα πάντα, τις διαδηλώσεις που γινόταν εκείνες τις μέρες. Το πάθος με το οποίο η Αθήνα δέχθηκε τον Παλαιστίνιο ηγέτη αλλά μετά τον έστειλε πίσω ακόμη και γιατί όχι γέμισαν ενοχές την Δύση αλλά και την Ελλάδα που δεν αποδέχθηκαν να στείλουν ενισχύσεις για να προστατευθούν αυτά τα γυναικόπαιδα που βλέπετε παρακάτω στις φωτογραφίες σας.....
Ακολουθούν σκληρές φωτογραφίες από την σφαγή στην Σάμπρα και την Σατίλα
