Για την Εκκλησία ο νονός ή ανάδοχος είναι άνθρωπος ο οποίος δημιουργεί έναν ισόβιο δεσμό με το παιδί, αφού ουσιαστικά μετατρέπεται σε πνευματικό πατέρα με όλες τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται ένας τέτοιος ρόλος. Γίνεται μέλος της οικογένειας του παιδιού αλλά και το παιδί μέλος της δικής του οικογένειας.
Ο ρόλος που έχει ο νονός είναι κυρίως πνευματικός. Υποχρέωση του είναι να κατηχήσει το παιδί στη χριστιανική πίστη και ζωή και είναι αυτός που εγγυάται στην Εκκλησία για την πίστη του βαπτιζομένου και αναλαμβάνει τη φροντίδα μετά το βάπτισμα να τον μυήσει στην Ορθόδοξη πίστη μαζί με τους γονείς.
Αυτός ουσιαστικά είναι και λόγος, για τον οποίο δεν επιτρέπεται να γίνει νονός κάποιος που ανήκει σε διαφορετικό θρήσκευμα ενώ στην διαδικασία που προηγείται του μυστηρίου ο νονός καλείται να αποδείξει την πίστη του λέγοντας τρεις φορές το «Πιστεύω».
Επίσης ανάδοχοι δεν μπορούν να γίνουν, οι γονείς του παιδιού, δηλωμένοι άπιστοι και άτομα τα οποία έχουν τελέσει πολιτικό γάμο. Οι υποχρεώσεις του νονού δεν τελειώνουν μετά το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Για την ακρίβεια τότε αρχίζουν!
Εκτός από τις τρεις συνεχόμενες Κυριακές που οφείλει να συνοδεύσει το παιδί στην Εκκλησία για να κοινωνήσει οφείλει να το ακολουθεί σε κάθε βήμα του. Ακόμη και η πασχαλινή λαμπάδα που οφείλει να δίνει κάθε χρόνο στο παιδί έχει το δικό της συμβολισμό. Σύμφωνα με μια λαϊκή παράδοση τα παιδιά που έχουν βαπτιστεί από τον ίδιο άνθρωπο, θεωρούνται συγγενείς. Γι αυτό και αρκετοί φροντίζουν να βαπτίζουν μόνο αγόρια ή μόνο κορίτσια. Αυτό σύμφωνα με την Εκκλησία δεν ισχύει.
Αυτονόητο ωστόσο θεωρείται το γεγονός πως ο νονός δεν μπορεί να συνάψει σχέσεις με το βαφτιστήρι. Η ίδια απαγόρευση ισχύει και για τους κουμπάρους.
Οι γονείς δηλαδή του παιδιού δεν μπορούν να συνάψουν σχέσεις με τον νονό και την σύζυγο του.
Στην περίπτωση μάλιστα που συμβεί ένας τέτοιος γάμος η Εκκλησία θα τον θεωρήσει άκυρο και ο κληρικός που θα τον έχει επιτελέσει θα καθαιρεθεί.
ΠΗΓΗ dogma.gr