Πεζοπορία από την Μυτιλήνη ως την Ιερά Μονή του Ταξιάρχη Μανταμάδου, που πανηγυρίζει την Κυριακή, θα κατευθύνει σήμερα, Σάββατο, 6 Μαΐου, ο πεζοπορικός σύλλογος ΟΡΕΙΑΣ.
Το πανηγύρι του Ταξιάρχη γίνεται την Κυριακή των Μυροφόρων (14 μέρες μετά το Πάσχα) και προσελκύει πλήθος πιστών. Την Κυριακή, 8 Μαΐου 2022, λοιπόν, ο Μανταμάδος θα υποδεχθεί κόσμο από κάθε σημείο της Ορθοδοξίας, που θα καταφθάσει στη χάρη του Ταξιάρχη! Πρόκειται για την τοπική πανήγυρη, κατά την οποία εορτάζεται η επέτειος των εγκαινίων του Ναού και ο επαρχιακός δρόμος Μυτιλήνης-Μανταμάδου θα γεμίσει κόσμο, που θα περπατήσει πολλές ώρες, για να προσκυνήσει στην εικόνα του, να παρακαλέσει και να ελεηθεί.
Ο πατήρ Χρήστος Τσιτμηδέλλης αναφέρει:
«Όλο και πλησιάζει η μεγάλη εορτή του Ταξιάρχη μας εύχομαι να πάνε όλα καλά χωρίς προβλήματα διότι χιλιάδες προσκυνητών απ’ όλα τα μήκη και πλάτη θα καταφθάσουν στον προστάτη φίλο και αδελφό Αρχάγγελο Μιχαήλ, παρακαλώντας τον ή ευχαριστώντας τον, διότι δύο χρόνια με τον κορωνοϊό τον είχαν στερηθεί»…
Η διαδρομή χαρακτηρίζεται εύκολης προς μέτριας δυσκολίας και δε θα είναι κυκλική. Θα διανυθούν περίπου 17 χλμ σε περίπου 6 ώρες.
Το ιστορικό της Μονής
«Κατά την παράδοσή μας, το 10ο αιώνα, το πολυαγαπημένο μας “πλατανόφυλλο του Αιγαίου” λεηλατούνταν συχνά από αδυσώπητους Σαρακηνούς πειρατές. Ήταν τόση η βαρβαρότητά αλλά και η απληστία τους για λάφυρα που δεν έδειχναν έλεος ούτε σε γυναικόπαιδα ή ηλικιωμένους!
Σε μία από τις πάμπολλες επιδρομές τους εναντίον μοναστηριού στη θέση “Λεσβάδος” αφιερωμένο στον Ταξιάρχη Μιχαήλ, έβγαλαν όλη τους τη βαναυσότητα σφαγιάζοντας σχεδόν εξ’ ολοκλήρου όλους τους μοναχούς που αμύνονταν με σθεναρότητα τα εδάφη των προγόνων τους… Πλην ενός! Του δόκιμου μοναχού ονόματι Γαβριήλ. Η κτηνωδία που βίωσε ο νεαρός Γαβριήλ δεν μπορούσε να περιγραφεί με λόγια. “Πως μπορούσε ο Θεός να επιτρέψει τέτοια συμφορά μέσα στην οικία Του;”. Η απάντηση δεν άργησε να φανεί. Τα πυκνά σύννεφα έκαναν πέρα και από μέσα τους πρόβαλε φτερωτός Άγγελος που από τη μια κρατούσε δόρυ μακρύ με σιδερένια λόγχη και στη θήκη του φαινόταν ξίφος με μακριά χειρολαβή και χωρίς φυλακτήρα. Πέρασε μπροστά από τον εμβρόντητο Γαβριήλ και έκανε μια μικρή στάση πάνω από τα άψυχα κουφάρια των σφαγιασμένων μοναχών. Στη συνέχεια αφαίρεσε από τη θήκη του το δίκοπο σπαθί του και κατευθύνθηκε προς το πλοίο των Σαρακηνών.
Μόνο σπαρακτικά ουρλιαχτά άκουσε ο νεαρός καθώς βρήκε το θάρρος να βγει από την κρυψώνα του. Και αυτά δεν κράτησαν πολύ γιατί αμέσως μετά επικράτησε ησυχία απόλυτη. Ακόμα και το θρόισμα του ανέμου είχε κοπάσει εντελώς τη θλιβερή ετούτη ώρα. Εκείνος, συγκλονισμένος ακόμα από την παρουσία του φτερωτού Αγγέλου αλλά έχοντας πια και ολόκληρη την εικόνα της τραγωδίας μπροστά του έπεσε ευθύς στα γόνατα. Σύρθηκε από κουφάρι σε κουφάρι ψάχνοντας για ζωή. Ελπίζοντας σε θαύμα. Το αίμα των μοναχών είχε ποτίσει το χώμα μπροστά από το μοναστήρι και με το σύρσιμο του Γαβριήλ ανακατεύθηκαν τα 2 αυτά υλικά και δημιουργήθηκε λάσπη πορφυρή.
Ξάφνου ακούγεται έντονο φτερούγισμα. Ο Γαβριήλ σηκώνει το κεφάλι και να σου ο φτερωτός Άγγελος, εμφανίστηκε και πάλι μπροστά του. “Αρχάγγελε Μιχαήλ!;” μονολόγησε με δισταγμό. Ο Άγγελος τον κοίταξε στιγμιαία και αμέσως μετά έδωσε μια και πέταξε και χάθηκε μέσα στα σύννεφα. Αμέσως ο Γαβριήλ έσκυψε το κεφάλι προς την προφυρόχρωμη λάσπη και με τα μάτια έντονα γουρλωμένα και συγκλονισμένα άρχισε να πλάθει το κεφάλι του Αρχαγγέλου έτσι ακριβώς όπως το είχε δει…