Είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Κάνουν πράγματα όπως εμείς. Μοιράζονται μαζί μας κοινές ιδέες, απόψεις και πεποιθήσεις για την πολιτική, την μπάλα, την κίνηση, τον δακτύλιο, τις περικοπές στους μισθούς. Αυτό, όμως, το κοινό, είναι μόνο ένα κομμάτι της καθημερινότητάς τους.
Το υπόλοιπο, το δικό τους, περιλαμβάνει ζόρια που κάνει τα δικά μας να φαίνονται παιχνίδι.
Βατραχάνθρωποι
Πρόκειται για την πιο δύσκολη σχολή των ειδικών δυνάμεων.
Όλοι στον στρατό προβλήματα αντιμετωπίζουν, με τη διαφορά πως οι βατραχάνθρωποι λύνουν τα δικά τους κάτω από το νερό.
Για τον βατραχάνθρωπο κάθε ώρα θεωρείται ιδανική για εκπαίδευση. Ποτέ δεν είναι «πολύ νωρίς» ή «πολύ αργά» για μια βουτιά σε άγνωστα και παγωμένα νερά ώστε μέσω της προσομοίωσης να έρθουν πιο κοντά σε πραγματικές συνθήκες μάχης. Προφανώς δεν προσφέρεται για ανθρώπους που δεν τα πηγαίνουν καλά με το υγρό στοιχείο, αλλά για να μπεις σε αυτό το κλειστό κλαμπ και να παραμείνεις μέλος σε αυτό, δεν φτάνει μόνο αυτό.
Η σκληρή κι επίπονη εκπαίδευση δοκιμάζει τα όρια του σώματος, αλλά δυνατά παιδιά βρίσκεις παντού. Το θέμα είναι πως στο «πακέτο» του ιδανικού υποψηφίου, το μυαλό και ο χαρακτήρας κατέχουν κυρίαρχο ρόλο. Άλλωστε το να παραμείνεις ψύχραιμος και να διατηρείς την ικανότητα λήψης αποφάσεων στον συνήθως αφιλόξενο βυθό είναι μια διαδικασία που μόνοι οι επίλεκτοι των επιλέκτων μπορούν να φέρουν εις πέρας.
Και η ελίτ (σε σώμα και νου) του ελληνικού στρατού έχει μόνο ένα όνομα: «βατράχια».
Ναρκαλιευτές
Το ΤΕΝΞ δεν είναι ένα συνηθισμένο ακρωνύμιο. Αντίστοιχα και όσοι υπηρετούν στο Τάγμα Εξουδετέρωσης Ναρκοπεδίων Ξηράς δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Όλοι στην καθημερινότητά μας θα έχουμε στιγμές που θα πρέπει να διαχειριστούμε πάσης φύσεως «βλήματα» με τα οποία θα διασταυρωθούν οι δρόμοι μας, αλλά στη δική τους περίπτωση υπάρχει μια εκρηκτική διαφορά. Ο όρος χρησιμοποιείται στην κυριολεξία του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις κάθε φύσης ή κατάστασης πυρομαχικά, τα περιθώρια λάθους είναι μικρότερα και από αυτά γιατρού που επιχειρεί εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς σε μη αποστειρωμένο περιβάλλον.
Ναρκοπέδια, άσκαστα βλήματα από πολεμικές περιόδους, βόμβες από τον Β’ Παγκόσμιο, κάθε είδους εκρηκτική ύλη, ύποπτα «πακέτα», εξουδετέρωση πυραύλων που απέτυχαν στην πυροδότηση και άλλα τέτοια… χαριτωμένα συνθέτουν τη ζωή ενός πυροτεχνουργού στον ελληνικό (και όχι μόνο) στρατό.
Το ότι είναι η μία από τις δύο ειδικότητες του ΕΣ που εντάσσονται στα βαριές και ανθυγιεινές εργασίες είναι στοιχείο απλά ενδεικτικό, σε καμία περίπτωση όμως αρκετό, για να περιγράψει τον βαθμό έκθεσης αυτών των ανθρώπων στον κίνδυνο.
Κάνει… μπαμ, όμως (με βάση την περιγραφή του αντικειμένου εργασίας τους) πως τα «προνόμια» που τους προσφέρει η Πολιτεία δεν είναι (και δεν θα είναι ποτέ) αρκετά και ανάλογα των υπηρεσιών που προσφέρουν με ιδρώτα και αίμα.
Εύζωνες
Στα Κέντρα Νεοσυλλέκτων λαμβάνει χώρα ένα από τα μεγαλύτερα και δυσκολότερα casting του ΕΣ. Αξιωματικοί της Προεδρικής Φρουράς επισκέπτονται τα στρατόπεδα ψάχνοντας για λίγους, καλούς άντρες.
Ακούγοντας ως φαντάρος τα χαρακτηριστικά (ύψος, σωματική διάπλαση, εξωτερική εμφάνιση) του ιδανικού υποψηφίου, αναρωτιέσαι αν όντως οι κύριοι με τις στολές εκπροσωπούν στον στρατό ή πρακτορείο μοντέλων, αλλά κάπου εκεί σταματά η οποιαδήποτε ομοιότητα με τον λαμπερό κόσμο της μόδας. Εκείνοι που τελικά θα φορέσουν τσαρούχι και φουστανέλα θα το κάνουν αφού ολοκληρώσουν όλα τα στάδια και τις διαδικασίες μιας εκπαίδευσης που θεωρείται από τις πιο σκληρές που είναι δυνατό να συναντήσει κανείς.
Το χτίσιμο μιας προσωπικότητας που θα μένει ανεπηρέαστη από οποιοδήποτε ερέθισμα του εξωτερικού περιβάλλοντος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Γι’ αυτό και όταν βγαίνουν στην επιφάνεια λεπτομέρειες για τον τρόπο με τον οποίο επιτυγχάνεται η κατάσταση «ζεν» του Εύζωνα, τα σχόλια συχνά είναι επικριτικά σχετικά με την σκληρότητα και τις υψηλές απαιτήσεις.
Βέβαια, το να μπορείς να κάτσεις ακίνητος για μία ολόκληρη ώρα (χωρίς να έχεις πάθει λουμπάγκο ή αγκύλωση) δεν είναι εύκολο πράγμα. Και, φυσικά, δεν είναι κάτι που έρχεται δίχως… προπόνηση. Η δική τους είναι επίπονη και αφορά κυρίως μια διαρκή ψυχολογική πίεση και την υποχρέωση διατήρησης της νηφαλιότητας και της ψυχραιμίας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Προφανώς όποιος αντέξει, θεωρεί παιχνιδάκι το να μην ανοιγοκλείσει τα μάτια του (ή να μην σκάσει μία με το κοντάκι του όπλου του) στον σπαστικό Ιάπωνα τουρίστα που θα κάνει ό,τι μπορεί για να βγάλει μαζί του μία selfie.
Ελεύθεροι σκοπευτές
Δεν είναι όμως μόνο οι τσολιάδες που αποφεύγουν τις πολλές επαφές. Και με άλλα σημεία του στρατεύματος παρατηρείται κάτι αντίστοιχο, με μία διαφορά. Οι συγκεκριμένοι παίρνουν τις αποστάσεις τους. Όχι από τους πολίτες, αλλά από τα υποψήφια θύματά τους. Είναι οι ελεύθεροι σκοπευτές.
Ο όρος «ελεύθερος» αναφέρεται ξεκάθαρα στην αυτονομία και την ανεξάρτητη από μονάδες δράση τους.
Το θέμα δεν είναι να τραβάς τα βλέμματα, αλλά να τα αποφεύγεις. Να μένεις απαρατήρητος και ουσιαστικά αόρατος, στα όρια ή ακόμη και πίσω από τις γραμμές του εχθρού.
Όσο κι αν το σινεμά μας έχει πείσει πως πρόκειται για μια μοναχική υπόθεση, δεν είναι πάντα έτσι. Συχνά οι ελεύθεροι σκοπευτές «δουλεύουν» σε ζευγάρια ή και σε ομάδες, αποτελώντας κίνδυνο-θάνατο (κυριολεκτικά) για συνηθισμένους στρατιώτες.
Στην Ελλάδα λειτούργησε το 2001 το πρώτο σχολείο, με τους αποφοίτους να λαμβάνουν τον διακριτικό τίτλο ΕΣΕΑ (Ελεύθεροι Σκοπευτές Ειδικών Αποστολών). Από τότε μέχρι σήμερα έχει δοθεί μεγάλο βάρος στην εκπαίδευσή τους, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι παιχνιδάκι. Όταν μιλάμε για μια πολεμική μηχανή που σκορπά το θάνατο από μακριά χωρίς να γίνεται αντιληπτό από συμβατικά συστήματα ανίχνευσης, τίποτα δεν είναι παιχνιδάκι. Ειδικά όταν αυτό δεν γίνεται με το βαρύ M-82A1M των ειδικών δυνάμεων, αλλά με όπλο ένα ταπεινό G3A3 με διόπτρα…