Κάτω από τους δρόμους του Παρισιού, οι νεκροί λένε τον τελευταίο τους λόγο. Αφηγούνται 1.000 χρόνια θανάτου στην πόλη: πόσοι είναι θαμμένοι στον λαβύρινθο των σηράγγων που αποτελούν τις κατακόμβες, τι τους σκότωσε και πώς αναπτύχθηκαν στο πέρασμα των αιώνων οι ασθένειες που μπορεί να τους οδήγησαν στο θάνατο. Στην πρώτη επιστημονική μελέτη της τοποθεσίας, μια ομάδα αρχαιολόγων, ανθρωπολόγων, βιολόγων και γιατρών εξετάζει μερικούς από τους σκελετούς περίπου 5-6 εκατομμυρίων ανθρώπων των οποίων τα οστά κυριολεκτικά πετάχτηκαν σε φρεάτια λατομείου στα τέλη του 18ου αιώνα και αρχές του 19ου. Όσο και αν φαίνεται εκπληκτικό, δεν υπήρξε ποτέ καμία σοβαρή επιστημονική μελέτη για τις κατακόμβες», δήλωσε ο Philippe Charlier, ο οποίος ηγείται του έργου. «Η έρευνά μας εξετάζει 1.000 χρόνια ιστορίας της δημόσιας υγείας στο Παρίσι και τα προάστια του, την ιατρική και τη χειρουργική που υποβλήθηκαν οι άνθρωποι και τις ασθένειες που υπέφεραν. «Υπάρχουν και άλλα οστεοφυλάκια στον κόσμο, αλλά αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο, επομένως είναι μοναδικό. Είναι το ιδανικό μέρος για να πραγματοποιήσετε μια ανθρωπολογική και παλαιοανθρωπολογική μελέτη». Μια πινακίδα στην είσοδο του Les Catacombes, ενός δικτύου σηράγγων μήκους 300 χιλιομέτρων (186 μίλια) 20 μέτρα υπόγεια, προειδοποιεί τους 550.000 ετήσιους επισκέπτες της τοποθεσίας με κεφαλαία γράμματα: «Σταματήστε! Αυτή είναι η Αυτοκρατορία του Θανάτου». Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, οι αρχές της πόλης αποφάσισαν να εκταφήσουν πτώματα που είχαν ενταφιαστεί στο Les Innocents κοντά στο σημερινό Les Halles, στο κέντρο του Παρισιού, και από άλλα υπερπλήρη νεκροταφεία της πόλης, φαινομενικά για λόγους υγείας. «Η ιστορία λέει ότι οι άνθρωποι έπιναν, έτρωγαν ή χόρευαν σε μια ταβέρνα σε κελάρι ή καμπαρέ, όταν ένας τοίχος κατέρρεε και πτώματα σε αποσύνθεση έπεφταν πάνω τους. Απλώς φανταστείτε τη σκηνή», είπε ο Charlier. «Τότε οι αρχές συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν πλέον δυνατό για τα νεκροταφεία του Παρισιού να απορροφήσουν τον αριθμό των νεκρών που θάβονταν. Αποφάσισαν ότι το μίασμα ήταν επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία και έτσι συγκροτήθηκε μια επιτροπή για να αποφασίσει τι να κάνει με τα σώματα.
«Η επίσημη δικαιολογία ήταν η δημόσια υγεία, αλλά υποψιάζομαι ότι με τη δημογραφική πίεση στο Παρίσι υπήρχε πραγματικό οικονομικό και οικονομικό συμφέρον για την ανάκτηση της γης για ιδιοκτησία». Το 1788, υπό την κάλυψη της νύχτας, ξεκίνησε μια επιχείρηση για την αφαίρεση εκατομμυρίων θαμμένων σορών. Τα έσκαψαν και τα φόρτωσαν σε κάρα με βόδια που έτρεχαν στην πόλη συνοδευόμενα από έναν ιερέα στα τότε προάστια. «Μόλις έπεσαν κάτω από τα αχρηστευμένα φρεάτια λατομείου που χρησίμευσαν για να σηκώσουν την πέτρα που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του Παρισιού και τα άφησαν στοιβαγμένα εκεί που έπεσαν», είπε ο Charlier. Το 1810, ο γενικός επιθεωρητής των λατομείων, ευγενής Louis-Étienne Héricard de Thury, αποφάσισε ότι έπρεπε να δείξουν κάποιο σεβασμό για τους νεκρούς και τακτοποίησε κρανία και μακριά οστά - μηριαίο, κνήμη, βραχιόνιο - σε διακοσμητικούς τοίχους, γνωστούς ως Χάγης. «Το μετέτρεψε σε ένα μέρος που θα μπορούσε να επισκεφθεί, όχι μόνο για τους τουρίστες, αλλά ως ένα είδος φιλοσοφικού ντουλαπιού με χαραγμένες επιγραφές», είπε ο Charlier. Αλλά πίσω από τις σχολαστικά διατεταγμένες προσόψεις, χτισμένες σαν τοίχοι από ξερολιθιά, τα εναπομείναντα κόκαλα βρίσκονταν σε ένα χάος σαν μπάζα. Σήμερα, σε ένα άλλο τμήμα του λαβύρινθου των σηράγγων, μασόνοι που ασχολούνται με τις Κατακόμβες του Παρισιού, που διευθύνει το μνημείο κληρονομιάς, επισκευάζουν ένα τμήμα της Χάγης που έχει καταρρεύσει λόγω διαρροής νερού. «Είναι η ίδια savoir faire [τεχνογνωσία] που χρησιμοποιείται στην κατασκευή ενός ξηρού τοίχου», είπε ο Florent Bastaroli καθώς τοποθέτησε μικρότερα οστά ανάμεσα σε σχολαστικά τακτοποιημένες σειρές μεγαλύτερων οστών και κρανίων. «Σε κάνει να σκέφτεσαι τη δική μας θνησιμότητα και πώς καταλήγουμε όλοι έτσι». Μετά την κατάρρευση μιας από τις Χάγης το 2022, η ομάδα του Charlier από το Πανεπιστήμιο των Βερσαλλιών και το Saint-Quentin-en-Yvelines είχε την ευκαιρία να μελετήσει την τοποθεσία.
Εκτός από τους ακρωτηριασμούς, τους θρυμματισμούς, τις αυτοψίες και τις ταριχεύσεις στους νεκρούς, η μελέτη περιλαμβάνει αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν παλαιοπαθολογία για να καθορίσουν ποιες ασθένειες και παρασιτικές λοιμώξεις υπέστησαν καθώς και δηλητηριάσεις από βαρέα μέταλλα, συμπεριλαμβανομένου του μολύβδου, του υδραργύρου, του αρσενικού και του αντιμονίου. .
Ο Charlier λέει ότι οι ασθένειες που αφήνουν ίχνη στα ανθρώπινα οστά, όπως η ραχίτιδα, η σύφιλη και η λέπρα, είναι πιο εύκολο να εντοπιστούν, αλλά η εξαγωγή DNA από τα δόντια τους επιτρέπει να εντοπίσουν μολυσματικούς παράγοντες όπως η πανώλη που σκοτώνουν πολύ γρήγορα για να κάνουν σημάδι. «Μπορούμε επίσης να δούμε, για παράδειγμα, εάν η σύφιλη που σκότωσε κάποιον τον 16ο αιώνα είναι ίδια με τη σημερινή σύφιλη ή αν ο μολυσματικός παράγοντας της νόσου έχει μικροεξελιχθεί», πρόσθεσε. Μέχρι στιγμής, η ομάδα του Charlier σαρώνει οστά και παίρνει δείγματα. Λέει ότι η χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα, την οποία δεν έχουν ακόμη πραγματοποιήσει, θα τους επιτρέψει να καθορίσουν την ηλικία των οστών και η απλή καταμέτρηση θα πρέπει να δώσει μια πιο ακριβή εκτίμηση του αριθμού των σωμάτων στις κατακόμβες. Αναμένει ότι ο αριθμός θα ξεπεράσει τα 6 εκατομμύρια. Το έργο είναι τώρα στον τρίτο χρόνο του και η ομάδα θα παράγει τα πρώτα προκαταρκτικά ευρήματα πριν από το τέλος του έτους. Ο Charlier προβλέπει ότι το έργο θα ξεπεράσει την καριέρα του. «Το έργο είναι τεράστιο. Είναι δουλειά χωρίς τέλος. Νομίζω ότι τα μαθητικά παιδιά των μαθητών μου θα συνεχίσουν αυτό και αυτό είναι καλό», είπε. Ο αριστοκρατικός κόμης ντε Θούρι προτίμησε να μην κοιτάξει πολύ μακριά στο μέλλον. Όπως υπενθυμίζει στους επισκέπτες μια από τις επιγραφές που τοποθέτησε στις κατακόμβες: «Σκεφτείτε το πρωί ότι δεν μπορείτε να φτάσετε στο βράδυ και το βράδυ ότι μπορεί να μην φτάσετε μέχρι το πρωί».
*Με πληροφορίες από τον Guardian