Στις 31 Μαρτίου του 1833, ο Τούρκος φρούραρχος των Αθηνών Οσμάν Εφέντης παραδίδει την Ακρόπολη στον Βαυαρό ταγματάρχη Πάλιγκαν και στον υπολοχαγό Χριστόφορο Νέζερ.
Οι Οθωμανοί αποχωρούν οριστικά από την Αθήνα και οι καμπάνες των εκκλησιών αρχίζουν να ηχούν, με πρώτη εκείνη του Αγίου Νικολάου του Ραγκαβά στα Αναφιώτικα της Πλάκας.
Το 1832 ο Νέζερ εντάχθηκε στο βαυαρικό τάγμα «Όθων Βασιλεύς των Ελλήνων» που έφτασε στην Ελλάδα το 1833 μαζί με το νεαρό Βασιλιά. Έχοντας την εύνοια του Όθωνα ο Νέζερ έγινε γρήγορα υπολοχαγός, βοηθός του ταγματάρχη Πάλλιγκεν και σημαιοφόρος του τάγματος. Με απόφαση του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων Ιάκωβου Νερουλού ορίστηκε πρώτος χριστιανός φρούραρχος της πόλης του Κέκροπα.
Την επόμενη ημέρα το πρωί από την παράδοση της Ακρόπολης στους Βαυαρούς, ξημερώματα, ένας Χιώτης καραβοκύρης που τον έλεγαν Δημήτρη, ανέβηκε με το γιό του τον Ιερό Βράχο κρατώντας στο χέρι του ένα κοντάρι, όπου πάνω του ήταν πιασμένη μια ελληνική σημαία. Στο τέλος της διαδρομής τους, πατέρας και γιος, ζήτησαν να δουν το νέο διοικητή του κάστρου. Όταν συνάντησαν τον Νέζερ, το Χιωτόπουλο μίλησε στα ιταλικά με το Βαυαρό και τον παρακάλεσε εκ μέρους και του πατέρα του να τους επιτρέψει να στήσουν πάνω στον Παρθενώνα την ελληνική σημαία, την οποία είχαν φέρει από το καράβι τους που ναυλοχούσε στο λιμάνι του Πειραιά. Ο Γερμανός Νέζερ όχι μόνο δεν αρνήθηκε στους δυο Έλληνες να στήσουν τη σημαία πάνω στον Ιερό Βράχο, απεναντίας διέταξε τους στρατιώτες του να παραταχθούν. Όταν ο καπετάν Δημήτρης με το παλληκάρι του στερέωναν το κοντάρι με το φλάμπουρο της Ρωμιοσύνης οι παρατεταγμένοι στρατιώτες παρουσίαζαν όπλα ζητωκραυγάζοντας.
Η πρώτη ελληνική σημαία κυμάτιζε περήφανα στον Αττικό ουρανό!