Το 1825 η κατάσταση για τους Έλληνες, λόγω των εμφυλίων συγκρούσεων και της ανικανότητας των διοικούντων, είχε καταστεί αυτόχρημα τραγική. Ο Ιμπραήμ είχε αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο, είχε συντρίψει τους Έλληνες στο Κρεμμύδι Μεσσηνίας, είχε νικήσει και τον Παπαφλέσσα και είχε κυριεύσει πολλά κάστρα, ακόμα και την Τριπολιτσά.
Έχοντας επικρατήσει και του Κολοκοτρώνη στη μάχη της Τραμπάλας ο Αιγύπτιος πασάς κινήθηκε προς το Ναύπλιο. Η τυχόν κατάληψη της πόλης θα είχε ως βέβαιη συνέπεια το σβήσιμο της επανάστασης στην Πελοπόννησο και πιθανότητα και στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Ο Μακρυγιάννης με το σώμα του είχε διαταχθεί να κινηθεί προς την Τριπολιτσά. Καθ’ οδόν όμως προς την Τριπολιτσά έμαθε ότι η πόλη είχε ήδη κυριευθεί. Έτσι ο Μακρυγιάννης υποχώρησε και οχυρώθηκε στους Μύλους, νοτιοδυτικά του Ναυπλίου, για να καλύψει την πόλη.
Οι Μύλοι ήταν ένα μικρό χωριό με 30 περίπου σπίτια δίπλα στην αρχαία Λέρνη, κτισμένο στο ελώδες έδαφος της περιοχής. Στο χωριό, στην παραλία, βρίσκονταν αποθήκες και πίσω από αυτές μύλος. Υπήρχε δε περιτοιχισμένος κήπος και λιθόκτιστος πύργος του Τούρκου αγά.
Ντε Ρινί
Εκεί συνέβη και το περιστατικό με τον Γάλλο ναύαρχο ντε Ρινί (Δεριγνύ για τους Έλληνες) και η περίφημη στιχομυθία. Ο ντε Ρινί αποβιβάστηκε στους Μύλους και είδε τις ελληνικές θέσεις. «Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσες είναι αδύνατες τι πόλεμον θα κάμετε με τον Μπραϊμη αυτού;», είπε στον Μακρυγιάννη,σύμφωνα με τη διήγηση του ιδίου.
«Του λέγω, είναι αδύνατες οι θέσες και εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει και θα δείξωμεν την τύχη μας σ αυτές τις θέσες τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραϊμη, παρηγοριώμαστε μ᾿ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους.