Πανέμορφες ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές ‘ταξιδεύουν’ στο εξωτερικό, ακόμη και σε μακρινές χώρες όπου υπάρχει ελληνισμός, ξεκινώντας τη διαδρομή τους από ένα εργαστήριο στα Τρίκαλα. Υπεύθυνη για αυτό είναι η Βασιλική Ασημακοπούλου, η οποία στο εργαστήριό της στη Φανερωμένη του δήμου Φαρκαδόνας φτιάχνει παραδοσιακές φορεσιές με πολλή αγάπη, αλλά και σκληρή δουλειά, ρίσκο και αισιοδοξία.
Για να είναι ένα τέτοιο εγχείρημα πετυχημένο η αγάπη είναι η βασική προϋπόθεση, αλλά στην πραγματικότητα δεν αρκεί. «Πρέπει συνέχεια να ψάχνεις, να κάνεις καινούργια πράγματα για το προϊόν σου. Και φυσικά η κατεύθυνση να είναι κυρίως σε αγορές εκτός της χώρας», είπε η ίδια στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
«Απαιτεί αρκετή δουλειά προκειμένου να εντοπίσουμε τους συλλόγους, να τους παρουσιάσουμε τα προϊόντα μας και στη συνέχεια να επιλέξουν από την πλούσια γκάμα που διαθέτει το εργαστήριό μας. Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση για αυτό που κάνω, αν και πρόκειται για μια κοπιαστική εργασία μέχρι να ολοκληρωθεί μια φορεσιά, καθώς μέσα από αυτές τις χειροποίητες στολές αναδεικνύεται ένα κομμάτι της τοπικής ιστορίας και του πολιτισμού κάθε περιοχής μας. Πρόκειται για ενδυμασίες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην κοινωνική δομή των κατοίκων μιας περιοχής, όπως και στον συγκερασμό επαγγελμάτων και της οικονομικής ανάπτυξης».
Η Βασιλική Ασημακοπούλου στο εργαστήριό της (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Μιλώντας για την καραγκούνικη φορεσιά, την πιο δύσκολη και απαιτητική μέχρι να πάρει ολοκληρωμένη μορφή, σημειώνει ότι στο παρελθόν τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. «Η επεξεργασία του μαλλιού, η κατασκευή και η διακόσμηση, το κέντημα και το φούντιασμα του πουκαμίσου, τα κεντήματα της ποδιάς, του μαντηλιού και προπαντός το έργο του παλιού ελληνοράφτη, που τον καλούσαν για 10 έως 15 ημέρες στο σπίτι της υποψήφιας για γάμο κοπέλας να κεντήσει τους σαϊάδες, τα καβάδια, τις ρούχινες ποδιές, αποτελούν τα βασικότερα τμήματα της καραγκούνικης φορεσιάς. Πρόκειται για τεχνικές και μεθόδους της παλιάς εποχής».
Όπως εξήγησε η Βασιλική Ασημακοπούλου, η καραγκούνικη φορεσιά στον νομό Τρικάλων παρουσιάζει μεγάλο πλούτο και συγκερασμό στοιχείων σε μια ποικιλία μεγαλύτερη από εκείνη του νομού Καρδίτσας, που δημιουργεί περισσότερες επιμέρους ενδυματολογικές ομάδες οικισμών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Σύμφωνα με την ίδια, αυτό οφείλεται στη γεωγραφική θέση της περιοχής, δεδομένου ότι από παλαιοτάτων χρόνων αποτελεί πέρασμα για τα καραβάνια των εμπόρων που μετέφεραν πρώτες ύλες και πολύτιμα είδη από την Ευρώπη, φτάνοντας στα Γιάννενα και από εκεί στις θεσσαλικές πόλεις μέσω των Τρικάλων. Άλλωστε, η Τρίκκη υπήρξε επί αιώνες πρωτεύουσα της Θεσσαλίας, από την αρχαιότητα μέχρι και την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, αποτελώντας ονομαστό κέντρο διακίνησης πνευματικών και υλικών στοιχείων.
Φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η αίγλη και η ωραιότητα της καραγκούνικης φορεσιάς των Τρικάλων δεν ξεφεύγει από την αντίληψη των επισκεπτών της περιοχής, όπως και των ξένων περιηγητών, οι οποίοι αναφέρονται σ’ αυτή με περίσσιο θαυμασμό. Ένας από αυτούς ήταν ο ξένος τοπιογράφος Edward Lear, που επισκέφτηκε τη Θεσσαλία από τις 15 έως τις 26 Μαΐου 1849 διερχόμενος από τα Τρίκαλα προς το χωριό Νομή και παρατήρησε την πολύχρωμη γυναικεία φορεσιά σε καραγκούνικο γάμο, τόσο κατά την κάθοδο όσο και κατά την επάνοδό του.
Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ