Υπάρχουν ορισμένοι τόποι στην Ελλάδα που καλύπτονται από ένα... πέπλο μυστηρίου. Τοποθεσίες με σημασία ιστορική, αρχαιολογική αλλά και μεταφυσική. Θρύλοι, περίεργες ιστορίες και μύθοι έχουν δημιουργηθεί γύρω από τις περιοχές αυτές, καθιστώντας τες αντικείμενο συζήτησης αλλά και πεδίο... έρευνας.
Οικισμός Κάλλιο
Το χωριό Κάλλιο στην Φωκίδα, βρισκόταν στο κέντρο μιας πεδιάδας. Την δεκαετία του ’60, με την έκρηξη της εσωτερικής μετανάστευσης, κυρίως προς την Αθήνα, οι ανάγκες ύδρευσης της πρωτεύουσας αυξήθηκαν ραγδαία. Το ελληνικό κράτος αποφάσισε να κατασκευάσει την τεχνητή λίμνη του Μόρνου, που όμως θα σκέπαζε το κατοικημένο χωριό του Νομού Φωκίδας. Οι κάτοικοι αποζημιώθηκαν και μετέφεραν το χωριό πιο ψηλά, κοντά στις όχθες της λίμνης. Οι εργασίες κατασκευής ξεκίνησαν το 1969 και ολοκληρώθηκαν το 1981. Ο παλιός οικισμός πλημμύρισε και χάθηκε κάτω από το νερό. Από τότε το νερό μεταφέρεται στην Αθήνα μέσω ενός υδραγωγείου που είναι από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, αφού φτάνει σε μήκος τα 192 χιλιομέτρων. Το παλιό χωριό λοιπόν σκεπάστηκε από την στάθμη του νερού. Αλλά δεν καταστράφηκε εντελώς. Κάθε φορά που η στάθμη της λίμνης πέφτει, το χωριό – φάντασμα πλέον, αναδύεται και δημιουργεί μια απόκοσμη εικόνα, που θα μπορούσε να είναι ένα σκηνικό από ταινία τρόμου. Όταν η στάθμη του νερού ανέβει ξανά, το χωριό χάνεται για ακόμα μια φορά στον βυθό. Είναι λες και αρνείται να παραιτηθεί από την πλούσια ιστορία του, αφού η περιοχή κατοικούνταν από τον 4ο αιώνα π.Χ. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν τραβήχτηκαν το 2007 όταν η στάθμη υποχώρησε, και σίγουρα προκαλούν την φαντασία να φτάσει στα όριά της…
Ναός Αγίας Θεοδώρας
Ο ναός της Αγίας Θεοδώρας αποτελεί μοναδικό φαινόμενο και είναι από τα πιο αξιόλογα αξιοθέατα της Αρκαδίας. Η εκκλησία κτίστηκε μεταξύ του 1050-1100 προς τιμήν της οσιομάρτυρος Θεοδώρας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Βάστα της Μεγαλόπολης σε μια κατάφυτη ειδυλλιακή ρεματιά με πυκνό δάσος από θεόρατες βελανιδιές. Η οδική πρόσβαση γίνεται από το Ίσαρι μετά από μια πανέμορφη κατηφορική διαδρομή, μισής ώρας περίπου. Στη μικρή αυτή εκκλησία η φύση έχει θαυματουργήσει. Δεκαεφτά πελώρια δένδρα είναι φυτρωμένα πάνω στη στέγη της, ενώ από τα θεμέλιά της αναβλύζουν τα νερά ενός κεφαλαριού. Το φαινόμενο αυτό πρέπει να οφείλεται στο ότι η εκκλησία είναι πέτρινη και θολωτή με αρκετή περιεκτικότητα σε χώμα. Σε αυτό το λίγο χώμα φύτρωσε αρχικά ένα πουρνάρι που σιγά-σιγά μεγάλωσε και έριξε και τους δικούς του καρπούς. Έτσι πάνω στην οροφή της εκκλησίας φύτρωσαν αρκετά πουρνάρια, σφεντάμια και κοκορεβιθιές που η λαϊκή παράδοση το απέδωσε σε θαύμα. Σύμφωνα πάντως με την παράδοση, η οσιομάρτυς εμαρτύρησε για την πίστη της και εκτελέστηκε εδώ από τους διώκτες της. Λίγο πριν εκτελεστεί, προσευχήθηκε: "...Κάνε Κύριε στο μνήμα μου να φυτρώσουν δέντρα που να μαρτυρούν την προστασία σου στην αγνότητά μου. Και το αίμα μου να γίνει νερό και να ποτίζει. Αμήν". Έτσι μετά το θάνατό της δεκαεπτά δένδρα που αντέχουν σε κάθε άνεμο, φύτρωσαν από θαύμα γύρω από το ναό. Η εκκλησία προσελκύει κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητών και επισκεπτών. Γιορτάζει στις 11 Σεπτεμβρίου.
Ανηφόρα Πεντέλης
Στον περιφερειακό δρόμο που ανεβαίνει στην Πεντέλη και κατεβαίνει από την πίσω μεριά προς την θάλασσα παρατηρείται σε κάποιο σημείο ένα ενδιαφέρον φαινόμενο. Πρόκειται για μια βαρυτική ανωμαλία αγνώστου προέλευσης. Λένε επίσης ότι στο μέρος αυτό γίνονται και εμφανίσεις ΑΤΙΑ. Το σημείο είναι ήδη γνωστό εδώ και πολλά χρόνια. Έχουν γίνει εκπομπές στην τηλεόραση και υπάρχουν αναφορές σε βιβλία. Οι «ειδικοί» έτρεξαν να εξηγήσουν αμέσως το φαινόμενο σαν οφθαλμαπάτη. Σε τέτοιου είδους φαινόμενα δεν γίνεται ποτέ μια σοβαρή έρευνα με πραγματικά επιστημονικό τρόπο. Έτσι όλοι μπορούν να «κερδοσκοπούν» στο θέμα προβάλλοντας τις προσωπικές τους ιδεολογίες. Μπορείτε να βρείτε εύκολα το κομμάτι του δρόμου όπου εμφανίζεται το φαινόμενο αυτό: Ανεβαίνουμε τον περιφερειακό δρόμο. Όταν ο δρόμος φτάσει στο πιο ψηλό σημείο, αρχίζει να κατεβαίνει στρίβοντας προς τα αριστερά. Αμέσως μετά την στροφή υπάρχει ένα ευθύ κομμάτι δρόμου μήκους 200 μέτρων περίπου. Μετά αρχίζει άλλη στροφή προς τα δεξιά. Απάνω στην στροφή υπάρχει βρύση με τρεχούμενο νερό και σπιτάκι της Πυροσβεστικής. Αυτό το κομμάτι είναι που παρουσιάζει την βαρυτική ανωμαλία.
Πυραμίδα κορυφής Ταΰγετου
Θαύμα της φύσης, έργο ανθρώπων ή έργο κάποιας ανώτερης διάνοιας; Τι είναι το περίφημο «φαινόμενο της πυραμίδας»; Σιωπηλή, αινιγματική, αρμονική, η Πυραμίδα του Ταΰγετου, κρατάει μέχρι σήμερα ζηλότυπα τα μυστικά της. Η ύπαρξή της και μόνο, έχει εγείρει πλήθος συζητήσεων σε κόλπους γεωλόγων, αρχαιολόγων, ακόμα και φιλοσόφων και μυστικιστών. Καταρχάς, υπάρχει διχογνωμία ως προς το αν είναι πρόκειται για ένα φυσικό μνημείο ή για τεχνητό έργο. Mεγάλη μερίδα ερευνητών υποστηρίζει πως η κορυφή του Προφήτη Ηλία (2407μ. ύψος), λαξεύτηκε, είτε εξ’ ολοκλήρου είτε εν μέρει, προκειμένου να αποκτήσει σχήμα πυραμίδας και να λειτουργήσει τελετουργικά και λατρευτικά. Αυτό, όπως λένε, «αποδεικνύεται από την απόλυτη κανονικότητα της πυραμίδας» (οπτικά, είναι ένα τέλειο ισοσκελές τρίγωνο) και κυρίως, «από την τεχνητή οριζοντίωση της βάσεώς της», όπου το έδαφος είναι σχετικά πιο λείο και ομαλό. Αυτή η μερίδα κάνει λόγο για ένα μεγαλιθικό μνημείο, σαν αυτά που συναντώνται σε όλη την Ευρώπη, την περίοδο 3.500 – 2.000 π.Χ. Σε κάθε περίπτωση, τόσο η ηλικία της πυραμίδας όσο και οι αρχικές της διαστάσεις είναι αδύνατο να υπολογιστούν. Οι περισσότερες από τις «θεωρίες συνομωσίας» που συνδέονται με την πυραμίδα του Ταΰγετου, κάνουν αναφορές π.χ. στο επίπεδο σχήμα της βάσης της που, όπως λένε, ήταν ο χώρος της εισόδου στο κτίσμα. Στην κορυφή άλλωστε, υπάρχει ένα σπήλαιο-βάραθρο, καταγεγραμμένο από τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο, βάθους 8 μέτρων, με άνοιγμα 2 μέτρα. Το βάραθρο αυτό πιθανολογείται πως ήταν κάποιο είδος «πύλης εισόδου» στην πυραμίδα – άγνωστο γιατί και προς που – ή ο προθάλαμος μιας σήραγγας που οδηγούσε στα ενδότερά της. Απ’ ότι λέγεται, η κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται σε απόλυτη νοητή ευθεία με τον Όλυμπο, και αποτελεί σημείο αναφοράς συντεταγμένων για αρκετές περιοχές. Άλλοι λένε πως η πυραμίδα ήταν ένα είδος «φρυκτωρίας» (παρατηρητηρίου) ή ένας γιγάντιος πομπός που έστρεφε την αρνητική γεωπαθητική ενέργεια της περιοχής προς άλλη κατεύθυνση. Μέχρι σήμερα πάντως, η σοβαρή αρχαιολογική σκαπάνη, δεν έχει επιβεβαιώσει κανέναν απ’ αυτούς τους μύθους. Με τη σειρά τους, οι Πυθαγόρειοι κάνουν λόγο για έναν ενεργειακό τόπο, για μια «Πύλη», σε ένα σημείο όπου η φύση έχει επιλέξει να «εμβολιάσει» τον κόσμο με το φως, το πνεύμα, τον ελληνικό πολιτισμό. (Δεν είναι τυχαίο - υποστηρίζουν - το ότι στην ώριμη αρχαιότητα, ο Ταΰγετος είχε θεωρηθεί ιδανικό παρατηρητήριο για τις κινήσεις των άστρων ή το ότι, όπως γράφει ο Κικέρων, ο Αναξίμανδρος είχε στήσει «αστεροσκοπείο» στην κορυφή). Μυστικιστές και Ορφικοί ομονοούν πως η «γεωπυραμίδα» του Ταύγετου είναι μια από τις «Πύλες», μέσα από τις οποίες η Θεϊκή Αρμονία προσφέρει το «αείζωον φως» της στην Ανθρωπότητα, ένας πανάρχαιος κοσμικός δίαυλος, για μυημένους και Κοινωνούς. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο κόσμος σίγουρα δείχνει αλλιώτικος ή πιο φωτεινός, από τα 2.407 μέτρα...
Δρακόσπιτα
Μεγαλιθικά κτίσματα στην Εύβοια, αβέβαιης χρονολόγησης και αγνώστων χτιστών. Βρίσκονται κοντά στους Στύρους, στην Κάρυστο, και στην κορυφή της Όχης. Τα δρακόσπιτα είναι οικοδομημένα από τετραγωνικούς μακρόστενους και σχετικά λεπτούς λίθους, οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς άλλα συνδετικά υλικά, και συγκρατούνται μόνο με το βάρος τους, ενώ τα κενά συμπληρώνονται με άλλους μικρότερους λίθους. Τα περισσότερα δρακόσπιτα διατηρούνται ακόμα και σήμερα σε άριστη κατάσταση, όπου κυριαρχεί η γκρίζα πέτρα της περιοχής και όπου απουσιάζει κάθε άλλο οικοδομικό υλικό. Ο καθηγητής Ν. Μουτσόπουλος, βρήκε, σε μια υπόγεια κατασκευή δίπλα σε δρακόσπιτο, οστά ζώων, θραύσματα αγγείων και κατάλοιπα θυσιών. Μέχρι και σήμερα, παραμένει μυστήριο ποιοι έχτισαν αυτές τις κατοικίες και για ποιο λόγο.
Χωριό Ανάβατος
Στα δυτικά της Χίου υπάρχει το καστροχώρι του Ανάβατου. Χτισμένο σε έναν απότομο λόφο με απόκρημνες πλαγιές, είναι προσβάσιμο από ένα μόνο σημείο. Εξαιτίας της φυσικής προστασίας του, είναι πιθανό το χωριό να κτίστηκε για τον έλεγχο της δυτικής ακτής κατά την περίοδο των πειρατικών επιδρομών. Το χωριό εγκαταλείφθηκε ξαφνικά γι άγνωστους λόγους, αλλά η συνολική καλοδιατηρημένη μορφή του, δίνει μια μοναδική εικόνα μιας πόλης-φάντασμα περιτριγυρισμένης από ένα άγριο και τραχύ φυσικό περιβάλλον.