…Aπ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά…
Ίσως να μην υπάρχει πιο συγκλονιστικός στίχος , όχι στον εθνικό ύμνο, αλλά σε όλους εκείνους τους στίχους ποιημάτων που μπορούν εύκολα να καταλαγιάσουν, να ξεκουράσουν, να αφυπνίσουν, να εμψυχώσουν, να συγκινήσουν, το πνεύμα τη διάθεση τη ψυχή τη καρδιά και το μυαλό , κάθε Έλληνα ξεχωριστά.
Και δε μιλάμε για Έλληνες εθνικιστές , δε μιλάμε για Έλληνες εθνομηδενιστές, δε μιλάμε για Έλληνες που έχουν παρεξηγήσει το πατριωτισμό με τη βία. Μιλάμε για τους απλούς καθημερινούς Έλληνες , οι οποίοι σεβάστηκαν κάθε ιερό αυτού του τόπου. Μιλάμε για όλους αυτούς τους Έλληνες , οι οποίοι σήκωσαν ψηλά την Ελληνική σημαία, όχι για να δείξουν ότι είναι άξιοι να κρατάνε ένα πανί, αλλά για να μπορούν να δίνουν την ελπίδα της συνέχειας.
Τη συνέχεια από τον παππού στο γιο, από τον γιο στον εγγονό, από τον εγγονό ξανά σε ένα άλλο γιο , σε μένα, σε σένα, σε όλους μας.
Κανένα από αυτά τα παιδιά που σκίζουν και καίνε την Ελληνική σημαία , ίσως δεν έχουν καταλάβει τον αγώνα όλων εκείνων , οι οποίοι πίσω από την Ελληνική σημαία η ακόμα και μπροστά , ίσα ίσα για να την υπερασπιστούν , έδωσαν το αίμα τους.
Σε αυτό το αίμα , σε αυτόν τον αγώνα , εμείς γονατίζουμε, υποκλινόμαστε, λέμε ένα τεράστιο ευχαριστώ .
Δεν ασκούμε βία σε αυτά τα παιδιά, απλώς θέλουμε να τους πούμε , ότι όσες φορές ανάβουν τον αναπτήρα για να κάψουν την Ελληνική σημαία, τόσα χρόνια πηγαίνουν πίσω τα συναισθήματα μας , τις καρδιές μας , και την ελπίδα μας.
Κι αν αυτά τα νέα παιδιά δεν μπορούν να αντιληφθούν το πόσο ανάγκη έχει αυτός ο τόπος την ελπίδα, τουλάχιστον ας καθίσουν σε μια γωνία , και ας παρακολουθήσουν όλα τα υπόλοιπα παιδιά, όλους τους υπόλοιπους έφηβους, όλους τους υπόλοιπους νέους, οι οποίοι τρέχουν με όπλο τους την ελπίδα να κατακτήσουν το αύριο.
Όχι για τα χρήματα, αλλά για την συνέχεια.
Η σημαία μας είναι η συνέχεια μας.
Και σε κάθε συνέχεια χρειάζεται ένας ιστός με μια σημαία πάνω”.
παπά Ανδρέας Κεφαλογιάννης