Όταν η Ελλάδα στέγαζε ανθρώπους πριν από 130.000 χρόνια.Το θεσσαλικό Σπήλαιο της Θεόπετρας που γνώριζαν καλά οι Νεάντερταλ.
Μια από τις παλιότερες ανθρώπινες κατασκευές του κόσμου εδράζεται στη χώρα μας, μέσα σε ένα σπήλαιο στα Μετέωρα, όπου οι προϊστορικοί του ένοικοι «σήκωσαν» έναν τοίχο για να προστατευτούν από το κρύο.
Τα πανάρχαια μυστικά του Σπηλαίου της Θεόπετρας δεν εξαντλούνται όμως εδώ, καθώς παραμένει μια από τις πλέον ιδιαίτερες και σπουδαίες σε αξία προϊστορικές σπηλιές. Είναι εξάλλου δίπλα στα Μετέωρα, τον αλλόκοτο αυτό σχηματισμό των θρύλων και των μύθων.
Ήταν Μάρτιος του 1990 λοιπόν όταν δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά τα αποτελέσματα των παρθενικών ανασκαφικών περιόδων της Νίνας Κυπαρίσση-Αποστολίκα στο Σπήλαιο της Θεόπετρας, στο περιοδικό «Αρχαιολογία», μια επιστημονική περιπέτεια που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, 28 χρόνια μετά. Κι αυτό γιατί οι μελέτες και οι αναλύσεις που μεσολαβήσαν επικύρωσαν τη σπουδαιότητα της ανασκαφής για την προϊστορία του ελλαδικού χώρου!
Το Σπήλαιο της Θεόπετρας αποτελεί το μεγαλύτερο και πιο ολοκληρωμένο μέχρι σήμερα ερευνητικό πρόγραμμα της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας & Σπηλαιολογίας και το μόνο ανασκαμμένο σπήλαιο της Θεσσαλίας. Εκεί που η ανθρώπινη ζωή άφησε τα σημάδια της πριν από 130.000 χρόνια δηλαδή, λέγοντάς μας μια ολότελα διαφορετική ιστορία για την ανάπτυξη και την εξέλιξη της ανθρώπινης δράσης στον ελλαδικό χώρο…
Ποιος ζούσε στο Σπήλαιο της Θεόπετρας;
Λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από την Καλαμπάκα συναντά κανείς την κοινότητα της Θεόπετρας και τον ασβεστολιθικό της βράχο, στη βορειοανατολική πλευρά του οποίου βρίσκεται ένα σπήλαιο αλλιώτικο από τα άλλα. Σύμφωνα με τους γεωλόγους, ο ασβεστόλιθος σχηματίστηκε κάπου μεταξύ 137-65 εκατ. χρόνια πριν (Ανώτερη Κρητιδική Περίοδος), σε μια κοιλάδα που διαρρέει σήμερα ο ποταμός Ληθαίος.
Οι αρχαιολογικές ανασκαφές που ξεκίνησαν ήδη από το 1987 υπέδειξαν πως οι άνθρωποι άρχισαν να χρησιμοποιούν το σπήλαιο ως κατοικία μόνο κατά τη διάρκεια της Μέσης Παλαιολιθικής Εποχής, πριν από 130.000 χρόνια συγκεκριμένα. Το ίδιο το σπήλαιο είναι σχεδόν τετράπλευρο και καλύπτει έκταση 500 τ.μ. Για να εισέλθεις σε αυτό, θα περάσεις από τη μεγάλη αψιδωτή είσοδο, απ’ όπου βλέπει κανείς τα Μετέωρα και τις μονές του και περνά απρόσκοπτα το ηλιακό φως, όπως ακριβώς συνέβαινε και πριν αρκετές δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Το μεγάλο ενδιαφέρον της Θεόπετρας, του πρώτου σπηλαίου που ανασκάπτεται στη Θεσσαλία, είναι πως συναντάμε συνεχείς ανθρωπογενείς επιχώσεις που ξεκινούν από τη Μέση Παλαιολιθική Εποχή και φτάνουν ως τα τέλη της Νεολιθικής (3000 π.Χ.). Και η σημαντικότητα της χρονολογικής αυτής συνέχειας έγκειται στο γεγονός ότι για πρώτη φορά μπορούμε να δούμε στον ελλαδικό χώρο τη μετάβαση από τον παλαιολιθικό στον νεολιθικό τρόπο ζωής.
«Οι επιχώσεις της Θεόπετρας μπορούν να χωριστούν σε δύο εντελώς διαφορετικές περιόδους χρήσης του σπηλαίου: αυτή του Πλειστοκαίνου (Μέση και Ανώτερη Παλαιολιθική) και την άλλη του Ολοκαίνου (Μεσολιθική και Νεολιθική)», γράφει χαρακτηριστικά στη μελέτη της η δρ Κυπαρίσση-Αποστολίκα.
Η προϊστορική δράση του ανθρώπου αφθονεί μέσα στη Θεόπετρα, καθώς έχουμε βρει λίθινα εργαλεία τόσο της Παλαιολιθικής και της Μεσολιθικής όσο και της Νεολιθικής Εποχής, αλλά και νεολιθικά κεραμικά ευρήματα, οστέινα εργαλεία, κοσμήματα από όστρεο, ένα μοναδικό για τον ελλαδικό χώρο χρυσό κόσμημα της παλαιολιθικής περιόδου, καθώς και τα περίφημα ανθρώπινα αποτυπώματα της Θεόπετρας που χρονολογούνται στα 130.000 χρόνια και αποτελούν σπανιότατο εύρημα οικουμενικής αξίας.
Η συνεχής ανθρώπινη παρουσία χωρίς χρονικά κενά παρέχει έναν προνομιακό χώρο μελέτης για τους επιστήμονες, καθώς τα ανθρωπολογικά κατάλοιπα και πολλά είναι και δηλωτικά των εκάστοτε γεωλογικών εποχών: «Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χιλιετιών χρήσης του σπηλαίου από τον άνθρωπο», γράφει η Κυπαρίσση-Αποστολίκα, «είναι πολύ πιθανό ότι άλλαξε και ο ανθρώπινος τύπος που ζούσε στην περιοχή.
Με τα έως τώρα δεδομένα από άλλες θέσεις της Ευρώπης γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος Ηomo sapiens neanderthalensis χάνεται περίπου γύρω στα 40.000 χρόνια πριν από σήμερα και εμφανίζεται ο σημερινός σύγχρονος άνθρωπος Homo sapiens sapiens … Στη Θεόπετρα ευτυχήσαμε να έχουμε βρει ως τώρα πέντε ανθρώπινους σκελετούς».
Δύο της Ανώτερης Παλαιολιθικής Εποχής (14990-14060 π.Χ.) και τρεις της Μεσολιθικής Περιόδου (7500-7000 περίπου π.Χ.) συγκεκριμένα, κάτι που το κάνει σπουδαιότατο ερευνητικά, καθώς περιέχει στον ίδιο χώρο στοιχεία από δύο πολύ σημαντικές πολιτιστικές μεταβάσεις: την αντικατάσταση του Νεάντερταλ από τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά και τη μετάβαση από τον άνθρωπο-τροφοσυλλέκτη στον άνθρωπο-γεωργό, την ίδια την εξέλιξη από τον παλαιολιθικό στον νεολιθικό τρόπο ζωής εκεί στα τέλη της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων.
«Στο βαθύτερο στρώμα φωτιάς του σπηλαίου βρέθηκαν αποτυπώματα ανθρώπινων πελμάτων … που ανήκουν σε στρώματα της Μέσης Παλαιολιθικής», γράφει η Κυπαρίσση-Αποστολίκα, «λόγω της ηλικίας του στρώματος όπου βρέθηκαν τα αποτυπώματα και λόγω της μουστέριας τεχνολογίας των λίθινων εργαλείων που βρέθηκαν στο αντίστοιχο στρώμα και κατά κανόνα αποδίδονται στους νεαντερτάλιους (Παναγοπούλου 2000), ευλόγως τα αποτυπώματα μπορούν να αποδοθούν στον προγενέστερο ανθρώπινο τύπο (Homo sapiens neanderthalensis). ΄H, αν ανήκουν στον σύγχρονο άνθρωπο, αυτό σημαίνει ότι ο τελευταίος έφτασε στον ελλαδικό χώρο πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη, δηλ. όπως περίπου στη Μέση Ανατολή».
Και καταλήγει: «Εν τέλει, σε όποιον ανθρώπινο τύπο και αν ανήκουν, η ανεύρεσή τους είναι ιδιαίτερα σημαντική και ελπίζουμε ότι θα συμβάλουν στη μελέτη της παρουσίας και της εξέλιξης του ανθρώπου στην Ελλάδα, η οποία βρίσκεται μεταξύ της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, ώστε είναι πιθανή η εμφάνιση του σύγχρονου ανθρώπου και εδώ πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη».
