Διαβάζω την ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας που αναφέρει:
«Μέσα ενημέρωσης χωρίς να διαβάσουν προσεκτικά το σχέδιο για την αναβάθμιση του Λυκείου, γράφουν ότι «διπλασιάζονται οι εξετάσεις», μιλάνε για «πρόσθετες εξετάσεις», σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν κλίμα που δεν βοηθάει την ψύχραιμη αποτίμηση του σχεδίου.
Η θέσπιση του διαγωνίσματος 1ου τετραμήνου (Ιανουάριος), που είναι κοινό για όλους τους υποψήφιους, έχει ως βασικό στόχο να αποδραματοποιήσει τις τελικές εξετάσεις του Ιουνίου, να μειώσει το άγχος που προκαλεί η ιδέα ότι τα πάντα κρίνονται σε μια τρίωρη εξέταση.
Η απόδοση του Ιανουαρίου θα συνυπολογίζεται στον τελικό βαθμό μόνον αν βελτιώνει τον βαθμό του Ιουνίου, άρα είναι μία εξέταση που θα λειτουργεί ευνοϊκά για τους μαθητές. Δίνει, δηλαδή, μια ευκαιρία για τη βελτίωση του βαθμού του Ιουνίου, δίνει ένα «μπόνους» που επιτρέπει στους υποψήφιους να μην αντιμετωπίζουν με το σημερινό δέος τη δοκιμασία των τελικών εξετάσεων.
Τα πλεονεκτήματα, όμως, του διαγωνίσματος 1ου τετραμήνου (Ιανουάριος) δεν περιορίζονται στην «ελάφρυνση» της αγωνίας των υποψηφίων και την ψυχολογική βοήθεια που αυτή συνεπάγεται. Λειτουργεί, ταυτόχρονα, και ως ένας «αντικειμενικός» δείκτης για την αξιολόγηση του υποψηφίου από τον εκπαιδευτικό, συμβάλλει συνεπώς στην εγκυρότητα της βαθμολογίας του τετραμήνου (όπως και η εκτενής εργασία που θα παραπέμπεται σε εξωτερικό αξιολογητή) και εν τέλει στο κύρος και στην αξιοπιστία του απολυτηρίου.
Τέλος, το διαγώνισμα του Ιανουαρίου (για το οποίο επαναλαμβάνουμε η απόδοσή του δεν θα μετρά αν δεν βελτιώνει το βαθμό του Ιουνίου) βοηθά τους μαθητές/τριες να αντιληφθούν κατά πόσο η προετοιμασία τους βρίσκεται σε σωστή κατεύθυνση, ενώ παράλληλα μειώνει τις πιέσεις των γονιών προς τους/τις εκπαιδευτικούς για υψηλούς βαθμούς που δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές επιδόσεις των παιδιών τους.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να περάσει κανείς στα… ΑΕΙ για να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχουν «εις διπλούν εξετάσεις», ούτε ότι «οι πανελλαδικές πολλαπλασιάζονται».
Αν πολλαπλασιάζεται κάτι είναι η προστασία των μαθητών και των γονιών από τα συστήματα παραπαιδείας. Αλλά γι’ αυτά κουβέντα….
Αυτά μας ανακοίνωσε το υπουργείο και νομίζει πως μας διαφώτισε πειστικά και πως αποστόμωσε τις αντιδράσεις! Κι εγώ, απελπισμένη από την ρηχότητα της πολιτικής (επί της παιδείας) σκέψης και από το εκμαυλιστικό του επιχειρήματος, σκέφτομα ότι:
Η θέσπιση εξετάσεων σε δύο στάδια, εξυπηρετεί τον τυχερό λαχνό, άσχετα από τα λεγόμενα των αρμοδίων...! Τζογάρουμε με τις πανελλήνιες. (Βρε μανία με τον τζόγο!) Δεν κερδίσαμε με την πρώτη, μπορεί να μας τύχει την δεύτερη φορά. Είμαι σίγουρη ότι δεν απέχουμε πολύ, από την θέσπιση των επαναλαμβανόμενων εξετάσεων μέχρις ότου πετύχουμε τον τυχερό μας λαχνό. Κανείς δεν χάνει τίποτε, λέει ο υπουργός. Μα δεν είναι αλήθεια. Ο μικρός μας μαθητής, μόλις έμαθε, ότι με την άνεσή του κάτι θα πετύχει. Ο υπουργός ευαγγελίζεται ότι όλοι στο τέλος θα κερδίσουν. Ίσως, γιατί, το όνειρο της πολιτικής της ήσσονος προσπάθειας ήταν η κατάργηση των εξετάσεων εισαγωγής στα πανεπιστήμια. (Θυμάστε τις κραυγές και τις πολεμικές ιαχές:"Κάτω οι φραγμοί στην παιδεία";). Μόνο που ποτέ τους δεν σκέφτηκαν, πως δεν είναι φραγμοί στην παιδεία οι προϋποθέσεις, και πως ο θέλων παιδευθήναι, απαιτείται και να κοπιάσει για τούτο. Δεν αρκεί να του δώσουμε ευκολίες πρόσβασης....
Η εύνοια του μαθητή, αποτελεί έναν καινούργιο, πολιτικό [δηλαδή εκμαυλιστικό], στόχο του υπουργείου. Η εύνοια του μαθητή, μου ακούγεται κάτι σαν τα "επιδόματα υπέρ των αναξιοπαθούντων"! Γιατί άραγε οι νεαροί βλαστοί μας θα χρειάζονται εύνοια και όχι την μέριμνά μας για να απελευθερωθούν από φόβους, ατολμίες, οκνηρίες, βολέματα ή ετσιθελικές απαιτήσεις; Γιατί χρειάζεται να δώσουμε μπόνους σε ένα παιδί, προκειμένου να δοκιμάσει τις δυνάμεις, τις αντοχές και τις ικανότητές του, ενώ βαδίζει προς την ικανοποίηση και την εκπλήρωση των νεανικών του ονείρων;
Θεσπίζεται και η δωρεάν ψυχοθεραπευτική για τους νεαρούς βλαστούς, αλλά και για τους γονείς τους! Και δωρεάν απαλλαγή των εκπαιδευτικών από την ευθύνη να συνεργαστούν με- και να ενημερώνουν- τους γονείς. Οι ατυχείς προσπάθειες του νεαρού βλαστού μας, όπως και οι πλημμελείς αποδόσεις των εκπαιδευτικών μονάδων (κακή οργάνωση των σχολείων, καταλήψεις αυτών ή δάσκαλοι που ασκούν πλημμελώς τα εκπαιδευτικά τους καθήκοντα, κλπ), θα διαγράφονται από την ζωή και από την πολιτεία, σαν να μην υπήρξαν. Και διευκολύντας την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, γιατρεύουμε τους γονείς από το άγχος για την επιτυχία του παιδιού τους, κι επί πλέον απαλλάσσουμε τους εκπαιδευτικούς από την πίεση (για λόγους βαθμοθηρίας) που υφίστανται εκ μέρους των γονιών, γιατί θέλουνε τα καμάρια τους να είναι πάντα πρώτα και μάλιστα χωρίς εμπόδια, δυσκολίες ή προσπάθεια. Μ΄ένα σμπάρο τόσα πολλά τρυγόνια!
Κι όσο για το γένος των διαγωνιζομένων, ο υπουργός πλατυάζει [με τους μαθητές και τις μαθήτριες], αγωνιζόμενος να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν περισσότερους ανάμεσα στους εκμαυλιστικά ευνοούμενους. Λες, κι αν έλεγε "οι διαγωνιζόμενοι" (που εννοείται, ασφαλώς, οι διαγωνιζόμενοι άνθρωποι) δεν θα συμπεριελάμβανε τους πάντες, αγόρια και κορίτσια. Μα η "προοδευτική" μανία, που άσκεφτα εγκολπώθηκε και τον -διασπαστικό της "ανθρώπινης" ιδιότητας- φεμινισμό, τους παρέσυρε όλους να ξεχωρίσουν τα γένη των προσώπων από τον άνθρωπο. Και τώρα που τους ξεχωρίσανε, βαλθήκανε να καταργήσουνε τα γένη ολοσχερώς! Αυτό έγινε τον προηγούμενο χρόνο, με την θεματική τους εβδομάδα "περί αποδομήσεως των έμφυλων ταυτοτήτων".
Χαμένοι στα ευκαιριακά επιχειρήματα, στο βόλεμα "προς ώρας", στην άγρα επαναστατών επ' αμοιβή, κάνουν σήμερα, εκείνο που θα αναιρέσουν αύριο. Κι εμείς τους ακούμε. Κάποιοι νομίζουν πως αυτοί κάνουν πολιτική. Δυστυχώς, αυτοί (όλοι αυτοί), κάνουν την πολιτική επιδίωξη των συμφερόντων της εξουσίας τους, κι εμείς έχουμε πολιτική (συμπεριφορά) ως ευήθεις πολίτες. Τους ακούμε απαθείς και ανέκφραστοι. Τους ακούμε να μας προτείνουν ευκολίες που θα μας καταστρέψουνε, κι εμείς τις θαρρούμε ευκολίες για να ζήσουμε.
Δεν χρειάζεται να περάσουμε εμείς στα ΑΕΙ. Αρκεί να μας περάσουν αυτοί από 'κεί. Γιατί αυτοί, θα μας προστατεύουν πάντα. Αυτοί θα μας εξασφαλίζουν ό,τι χρειαζόμαστε: το άκριτο, το ανεμπόδιστο, το εύκολο. Εμείς, σύμφωνα με τις πολιτικές τους, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, αρκεί, απλώς, να συναινούμε στους εκμαυλισμούς τους.
Μα είναι ντροπή, ύστερα από τόσα συστήματα εισαγωγικών στα πανεπιστήμια, αυτά να αναιρούνται κάθε τόσο, κι αντί να φτιάχνονται καλύτερα συστήματα, διαρκώς να φτιάχνονται ευκολώτερα. Λες κι η ζωή γίνεται πιο εύκολη, λές και τα προβλήματα μειώνονται. Λές κι η επιστήμη εξαπλουστεύεται, ή η κοινωνία ομονοεί. Λες και δεν χρειάζονται πια αυξημένες ικανότητες και ευρύτερες γνώσεις.
Ο άνθρωπος σταμάτησε να προοδεύει στην σκέψη και στην δημιουργία, κι επιφανείς πολιτικές γίνονται πια εκείνες που δημαγωγούν ασυστόλως και διαλαλούν την διαφθορά, την κατάχρηση, την εκμετάλλευση και την ιδιοποίηση. Γι' αυτό κρατάνε ανοιχτό το πελατολόγιο τους, και πολλοί εξωνημένοι μπαινοβγαίνουν για οφφίτσια και μετρήσιμα τυχερά.
Τελικά, ίσως και νά 'χουνε πετύχει. Όλοι αυτοί, οι αφελληνισμένοι. Ίσως να έχουνε πετύχει, να μας αφαιρέσουν το μόνο χαρακτηριστικό που κληρονομήσαμε χωρίς κόπο: Εκείνο του "να προβληματιζόμαστε για ό,τι ακούμε, και να δυσπιστούμε, μέχρι να πείσουμε εμείς τον εαυτό μας, για την αλήθεια και την σοβαρότητά του".
Φαίνεται, πως η μεταπολίτευση στην Ελλάδα, υπήρξε η περίοδος που συντελέστηκαν τα μεγαλύτερα θαύματα της χειρουργικής, όπως αυτό εδώ, σ' εμάς: "Λοβοτομή ενός ολόκληρου λαού και μάλιστα εν εγρηγόρσει".