Δυο συμφωνίες σε ενα πενθήμερο είναι πολλες και ίσως δύσκολο να χωνευτούν όταν η μια αφορά ενα από τα κρίσιμα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και η άλλη την ολοκλήρωση των προγραμμάτων Διάσωσης που μάτωσαν τον ελληνικό λαό και γονάτισαν την χώρα. Η κυβερνηση πέφτει στην παγίδα της θεοποίησης των δύσκολων και επώδυνων συμβιβασμών που κρύβουν και οι δυο «επιτυχίες» της, θεωρώντας ότι οσο πιο πολύ φωνάξεις για «θριαμβο», τόσο περισσότεροι θα το πιστέψουν.
Όπως η Συμφωνία για το ονομα της ΠΓΔΜ απέχει κατά πολύ από το να χαρακτηρισθεί αρίστη, ακομη περισσότερο αυτό συμβαίνει για την συμφωνία στο προχθεσινό Eurogroup. Η διαγραφή του επονείδιστου χρέους (θυμάστε τις επιτροπές με διαφορους σανδαλοφόρους που περιδιάβαιναν στην Βουλή και μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ είχαν διάφορες απλές ιδέες για την μονομερή διαγραφή του χρέους), προφανώς μπήκε στο χρονοντούλαπο των διαφόρων υποσχέσεων με τις οποίες η παρούσα κυβέρνηση κέρδισε και διατηρήθηκε στην εξουσία.
Το χρέος, το θηριώδες χρέος θα συνεχίσει να τροφοδοτεί τον δικό μας αέναο μύθο του Σίσυφου. Ουτε διαγραφή, ουτε ελάφρυνση, απλώς ρύθμιση για την παράταση αποπληρωμής. Μια τελειωμένη κοινωνία, μια διαλυμένη οικονομία, προφανως δεν θα μπορούσε να αντέξει την τακτική αποπληρωμή του.. Ετσι θα μας δώσουν μια ανάσα, για να αντέξουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να μπορούμε να πληρώσουμε στο ακέραιο το χρέος μας.
Αυστηρή εποπτεία και επιτήρηση, για να μην ξεφύγουμε από τις ουρές των Μνημονίων που θα μας ακολουθούν τις επόμενες δεκαετίες. Και με μια κυβέρνηση που αδίστακτα δηλώνει ότι θα δέχεται ολο και περισσοτερο σφίξιμο και στύψιμο των ελεύθερων επαγγελματιών και των μισθωτών, για να μαζεύει λεφτα για την επιδοματική-ψηφοθηρική πολιτική της… Γιατί είναι σαφές ότι το επίδομα την παραμονή των Χριστουγέννων σε μερικές χιλιάδες συνταξιούχους, τους οποίους εχει οδηγήσει σε εξαθλίωση, με ένα βοήθημα σε χιλιάδες απελπισμένους ανέργους, που θα παραμείνουν άνεργοι, δεν αποτελεί τον σίγουρο δρόμο για την ανάπτυξη ουτε για την κοινωνική δικαιοσύνη. Προοδευτικό δεν είναι να διευρύνεις και να διαχειρίζεσαι την φτώχια και την δυστυχία… Αυτό είναι η πιο βαθιά συντήρηση. Οσο για την εξωτερική πολιτική.
Η Κυβέρνηση και ο Νίκος Κοτζιάς εχουν επιλέξει μια στρατηγική: στην αναμπουμπούλα που είναι η χώρα, θα πρέπει να κλείνει μέτωπα, να μην ανοίγει νέα, να μην συντηρεί τα παλιά. Οι αντοχές και οι δυνάμεις αντίδρασης, παρά τα όσα συμβαίνουν και με το Σκοπιανό, ειναι περιορισμένες. «Θα φωνάξουν, θα διαδηλώσουν, κάποια στιγμή θα κουραστούν και η συμφωνία θα είναι πλεον γεγονός», είναι η λογική της κυβέρνησης.
Η Συμφωνία δεν είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να πετύχει η χώρα και αφήνει ανοικτούς λογαριασμούς σε μια περιοχή, που το μικρο γδάρσιμο εύκολα μετατρέπεται σε βαθιά αιμορραγούσα πληγή. Η ιστορια θα κρίνει εαν η αντίληψη ότι το κοινο μέλλον, η ειρηνική και φιλική συμβίωση των δυο χωρών (εφόσον υπάρξει) οδηγεί στην υπερπήδηση των εμποδίων που σήμερα φαίνονται τεράστια και αξεπέραστα.
Εάν η Ελλαδα και η ΠΓΔΜ, θα συμβιώνουν σε λίγα χρονια όπως η Γαλλία και η Γερμανία, μετα τον πολεμο… Κι αν κανείς δεν σκέφτεται ότι οι Συμφωνίες πρέπει να καλύπτουν και το αρνητικό σενάριο. Του τι θα συμβεί αν δεν πάνε όλα όπως υπολογίσθηκαν, αν δεν υπαρξει το αισιόδοξο σενάριο.. Οι ηγεσίες οφείλουν να κοιτάζουν μπροστά και να κάνουν εκείνο που θεωρούν σωστο για την χώρα και τον λαό της. Και πρεπει να το κανει αυτό με αίσθημα ευθύνης, χωρις να χειραγωγείται από την κοινή γνώμη, αλλα ακούγοντας τον λαό.
Η διαπραγμάτευση για το Σκοπιανό έγινε μακριά απο τον λαό και ερήμην του. Το ιδιο συμβαίνει τώρα με την Συμφωνία με την Αλβανία, δυο Κεφάλαια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής φορτισμένα συναισθηματικά ιδεολογικά και με εθνικούς μύθους και πραγματικότητες. Το προβλημα με αυτήν όπως και με προηγούμενες κυβερνήσεις είναι ότι επιμένοντας να πείσουν την κοινή γνώμη για «θριάμβους», αρχίζουν να το πιστεύουν πραγματικά ότι κατήγαγαν θριαμβευτικές νίκες.
Και αυτό είναι που τις κρατά όλο και περισσότερο εκτός πραγματικότητας. Στον δικο τους γυάλινο κόσμο των θριάμβων…
Γράφει ο Νίκος Μελέτης
Πηγή: hellasjournal.com