Aποκάλυψη μιας ακόμα φρικιαστικής υπόθεση βιασμού ενός 4χρονου αγοριού – Φερόμενοι δράστες ο πατέρας και η γιαγιά του.
Καλεσμένοι στην εκπομπή της ΕΡΤ «Συνδέσεις» βρέθηκαν ο Ψυχίατρος – Ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Παπαδημητριάδης και η βουλευτής της ΝΔ Έλενα Ράπτη, όπου μίλησαν για την νέα υπόθεση βιασμού ανήλικου στη Βόρεια Ελλάδα με φερόμενους δράστες τον πατέρα και τη γιαγιά του.
Μιλώντας για το θέμα αυτό η Έλενα Ράπτη τόνισε: «Αυτό είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, δηλαδή της συγκεκριμένης μορφής κακοποίησης. Το βασικότερο είναι ότι 9 στις 10 περιπτώσεις ο δράστης είναι από το οικείο περιβάλλον του παιδιού, είναι από τον κύκλο εμπιστοσύνης του, είναι πρόσωπο που γνωρίζει και εμπιστεύεται και έτσι δεν μπορεί να υποψιαστεί ότι αυτός ο άνθρωπος έχει ως στόχο να το βλάψει, με αποτέλεσμα να είναι δεκτικό και σε αγγίγματα που δεν θα έπρεπε. Γι’ αυτό προσπαθούμε μέσα από το πρόγραμμα του Συμβουλίου της Ευρώπης την καμπάνια 1 στα 5, η οποία ουσιαστικά προσδιορίζει και το ποσοστό ένα στα 5 παιδιά στην Ευρώπη πέφτει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και στην Ελλάδα το ποσοστό ανέρχεται στο 16%, σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού. Είναι μεγάλο.
Έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι είναι κάτι μακρινό που δεν αφορά εμάς, αφορά κάποια άλλα παιδιά, κάπου αλλού, όμως αφορά όλα τα παιδιά και είδαμε ότι ο δράστης στοχεύει σε τρυφερές ηλικίες 4- 5 -6- 7 ετών. Είναι και αυτό ένα χαρακτηριστικό που το συναντούμε στις περισσότερες περιπτώσεις. Ξέρετε γιατί; Γιατί σε αυτή την τρυφερή ηλικία δεν είναι ξεκάθαρο στη συνείδηση του παιδιού το σωστό από το λάθος και έτσι ο δράστης μπορεί πιο εύκολα να το παραπλανήσει. Άρα τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Πρώτα απ΄ όλα να μάθουμε στο παιδί να βάζει τα όρια του. Και αυτό γίνεται με απλό τρόπο, χωρίς να μπερδέψουμε ή να πονηρέψουμε τα παιδιά με ένα κανόνα, τον κανόνα του εσώρουχου που τι λέει. Δεν επιτρέπω σε κανένα να με αγγίζει στη συγκεκριμένη περιοχή, αλλά ταυτόχρονα και εγώ δεν αγγίζω κάποιον άλλο άνθρωπο σε αυτή την περιοχή. Και το λέω γιατί νωρίτερα στο δημοσίευμα είδαμε ότι υπήρχαν αγγίγματα και προς το παιδί και από το παιδί καθ’ υπόδειξη της γιαγιάς προς τη γιαγιά.
Αυτό είναι για να μάθει το παιδί πρωτίστως ότι το σώμα του του ανήκει και να ξέρει ότι διατηρεί το δικαίωμα να αρνηθεί ένα κακό άγγιγμα. Βεβαίως και ένα καλό που δεν επιθυμεί μετά κάποια άλλα χαρακτηριστικά ενδεχομένως να είναι που τα βλέπουμε, στις περισσότερες περιπτώσεις τα συναντούμε, να είναι τα μυστικά που οι δράστες ζητούν. Αυτό που συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση ήταν ένα παιχνίδι, ένα παιχνίδι που το παιδί δεν κατάλαβε ότι ήταν λάθος, απλά του ήταν δυσάρεστο και απ’ ό, τι διάβασα και στην κατάθεση του παιδιού. Το παιδί έφτασε να μιλήσει και να διαμαρτυρηθεί γιατί το παιχνίδι ήταν επώδυνο. Δεν καταλάβαινε ότι είναι λάθος. Δεν μπορεί να καταλάβει ένα παιδί όταν αυτό που γίνεται προέρχεται από πρόσωπο που αγαπάει και εμπιστεύεται. Και εδώ είναι δύσκολο και για μας να διακρίνουμε πότε κάποιος είναι ύποπτος, γιατί και εμείς με ποιους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας, με τους ξένους, όχι, με αυτούς που γνωρίζουμε.
Άρα, όταν το παιδί ξέρει να βάλει τα όρια του, θα μπορέσει να αποφύγει μια δύσκολη κατάσταση. Θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε προληπτικά και αμέσως μετά κατευθύνουμε το παιδί να μας μιλήσει, να μας εμπιστευτεί. Αν κάτι συμβεί. Γι’ αυτό καλό είναι και εμείς οι μεγάλοι όταν θα απευθυνθούμε σε ένα παιδί, να εξηγήσουμε ότι αν κάτι συμβεί, το παιδί δεν ευθύνεται. Εμείς είμαστε εκεί για να το βοηθήσουμε. Θα πρέπει να διαβεβαιώσουμε το παιδί ότι θα ασχοληθούμε με το θέμα. Θα πρέπει να επικοινωνήσουμε με έναν ειδικό, με ένα ψυχολόγο, με ένα κοινωνικό λειτουργό, ακόμη και με έναν αστυνομικό. Τα τμήματα ανηλίκων κάνουν εξαιρετική δουλειά, έχουν έμπειρο προσωπικό που μπορεί να μας δώσει όλες τις κατευθύνσεις, πώς να χειριστούμε ένα περιστατικό».
Στη συνέχεια ο κ. Παπαδημητριάδης, παίρνοντας το λόγο μίλησε για το ρόλο των ψυχολόγων αλλά και των σημαδιών που εμφανίζουν τα παιδιά και πρέπει να εντοπίσουν οι γονείς, όπως ανέφερε αυτά είναι: «Μια απότομη αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού μέσα στο σπίτι ή στο σχολείο, αν είναι στη σχολική ηλικία και πηγαίνει στο σχολείο, που ίσως δυσκολεύεται να πάει στο σχολείο ή το βλέπουμε το παιδί πολύ στενοχωρημένο. Αισθανόμαστε ότι κάτι έχει αλλάξει στην προσωπικότητά του. Αυτά όλα είναι στοιχεία τα οποία πρέπει να μας βάλουν σε υποψίες. Βέβαια οφείλω να σας πω ότι επειδή τα παιδιά σπανίως μπορούν να μιλήσουν για αυτά τα ζητήματα με έναν τρόπο που όπως εξήγησε και η κυρία Ράπτη και έχει δίκιο, είναι δύσκολη η κατανόηση τους σε πράξεις οι οποίες είναι για εμάς τους ενήλικες τόσο λεπτές.
Είναι δύσκολο τα παιδιά να τις αναφέρουν αυτές τις ως κακές. Αυτό που μπορούν να καταλάβουν είναι ότι είναι επώδυνες. Όταν υπάρχει λοιπόν η πρόκληση του πόνου.
Γι’ αυτό και οι περισσότερες περιπτώσεις πρέπει να σας ομολογήσω της παιδικής σεξουαλικής παρενόχλησης ή και κακοποίησης μένουν αδιάγνωστες δηλαδή δεν φτάνουν ποτέ ούτε στους γονείς, όταν προέρχονται βεβαίως έξω από το οικογενειακό περιβάλλον, το στενό, ούτε και στους δασκάλους, όταν συζητάμε για παιδιά σχολικής ηλικίας, γιατί μιλάμε για πράξεις οι οποίες είναι πολύ πιο αδρές, οι περισσότερες δηλαδή πράξεις σεξουαλικής παρενόχλησης αφορούν χάδια πάνω από τα ρούχα, όχι μέσα στο εσώρουχο, αλλά γυναίκες, ας πούμε παιδόφιλες, οι οποίες θα αγγίξουν τα παιδιά πάνω από τα ρούχα, θα τα αγκαλιάζουν υπερβολικά, θα τους δίνουν πολλά φιλιά, πράγματα τα οποία περνούν ξέρετε και στο κοινωνικό σύνολο ως πολύ γλυκά, γλυκές πράξεις, τις οποίες δεν τις βλέπουμε ως μεμπτό.
Αν εφαρμόσουμε την παγκόσμια στατιστική για το φαινόμενο της παιδοφιλίας στη χώρα μας, θα σας πω ότι με ένα πρόχειρο υπολογισμό πρέπει να έχουμε γύρω στους 50.000 ανθρώπους που έχουν αυτό τον φαύλο σεξουαλικό προσανατολισμό για την ηλικία. 50.000 κρατήστε τον αριθμό.
Θα σας πω λοιπόν ότι οι μισές περιπτώσεις που αφορούν σε παιδιά κάτω των 6 ετών είναι πράγματι μέσα στο σπίτι και εκεί έχουμε τις στατιστικές μας. Δύο στις δέκα φορές τον γονιό, τρεις στις δέκα, τον πατριό, δύο στις δέκα περίπου, τον θείο, πέντε στις δέκα, τον παππού, ή τη γιαγιά ή κάποιον άλλον συγγενή, ο οποίος μπορεί να είναι και εξ’ αγχιστείας. Και τρεις στους δέκα παιδόφιλους εντοπίζονται έτσι κι αλλιώς μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον για όλες τις ηλικίες. Ένα τελευταίο νούμερο που θέλω να σας δώσω που είναι συγκλονιστικό είναι ότι 30 στις 100 γυναίκες και 15 στους 100 άνδρες έχουν υποστεί μια τέτοια παρενόχληση και κακοποίηση στην παιδική ηλικία. Το νούμερο είναι εξαιρετικά μεγάλο».
Αναφερόμενη στη νέα καμπάνια της UNICEF, η κ. Ράπτη δήλωσε ότι: «Το εσώρουχο στο πλαίσιο της UNICEF για τα παιδιά, για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση είναι το καινούργιο παραμυθάκι με πρωταγωνίστρια μία μαθήτρια σε αναπηρικό αμαξίδιο, διότι τα άτομα με αναπηρία είναι ακόμα πιο ευάλωτα σε κακοποιητική συμπεριφορές, θα δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση από έναν άγνωστο στον χώρο του αθλητισμού, διότι αγαπάει τον αθλητισμό, ασχολείται με τη σφαιροβολία και όνειρό της είναι να πάρει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες και αυτή τη φορά μαζί με τους φίλους της θα επιλέξει να απευθυνθεί σε ένα αστυνομικό τμήμα προκειμένου να πάρει βοήθεια.
Στις προηγούμενες ιστορίες κινουμένων σχεδίων, οι πρωταγωνιστές, η Νίκη είχε επιλέξει να πάει στη μαμά, στο πρόσωπο του δικτύου της ασφάλειάς της μέσα στο σπίτι για να πάρει βοήθεια. Ο Βίκτωρας είχε απευθυνθεί στη δασκάλα, διότι πολλές φορές γνωρίζουμε ότι τα παιδιά καταθέτουν αυτό που τους έχει συμβεί και στη δασκάλα. Και ακούσατε και νωρίτερα και σε δημοσίευμα και μέσα από ζωγραφιές. Τα παιδιά συχνά μέσα από ζωγραφιές αποτυπώνουν την πραγματικότητά τους. Αυτό που ζουν μπορεί να τους είναι δύσκολο να το εκφράσουν με λόγια, αλλά μέσα από μια ζωγραφιά μπορεί να δείξουν ότι είναι εξοικειωμένα με πράξεις που δεν θα έπρεπε και με διαδικασίες που δεν θα έπρεπε.
Επειδή μόλις δύο στα 100 παιδιά τολμούν να σπάσουν τη σιωπή. Είναι πολύ σημαντικό εμείς να τα βοηθήσουμε. Η Πολιτεία έχει Εθνικό Σχέδιο Δράσης, μια πρωτοβουλία του ίδιου του πρωθυπουργού για την πρόληψη και αντιμετώπιση. Θα συνεχίσουμε την ενημέρωση, Θα συνεχίσουμε να φέρνουμε ευεργετικές διατάξεις για να δημιουργήσουμε φιλικές προς τα παιδιά διαδικασίες».
Ακολούθως ο κ. Παπαδημητριάδης, ανέφερε μία επιπλέον διάσταση λέγοντας πως: «Εξαντλούμε πολύ τη συζήτησή μας πάνω στα παιδιά και στην και στην αντιμετώπιση του φαινομένου στο επίπεδο του θύματος. Πρέπει να σας πω όμως ότι η Πολιτεία μας πρέπει να έχει δράσεις και προς τους παιδόφιλους, όπως γίνεται σε πολλές χώρες του κόσμου, όπου υπάρχουν ειδικά πρότζεκτ, ειδικά προγράμματα που προσκαλούν τους παιδόφιλους πριν φτάσουν σε πράξεις οι οποίες είναι αξιόποινες να βρουν θεραπεία γι’ αυτό το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν και είναι σκόπιμο η πολιτεία να μην κλείνει τα μάτια σε αυτή την άλλη πλευρά. Διότι αν καταφέρουμε να προλάβουμε το φαινόμενο, θα έχουμε πολύ καλύτερα αποτελέσματα από το να πηγαίνουμε στα θύματα κατόπιν εορτής».
Τέλος η κ. Ράπτη συμπλήρωσε ότι: «Γι’ αυτό, μέσα από το Εθνικό Σχέδιο Δράσης προβλέπεται από το Υπουργείο Υγείας και η αντιμετώπιση των θυτών, η θεραπευτική αντιμετώπιση των θυτών και όχι μόνο των θυμάτων».