Ξαφνικά η Ελλάδα έγινε ένα αλισβερίσι συσσιτίων γιατί απλώς δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Ενεργοποιήθηκαν οι δήμοι , μητροπόλεις αλλά κυρίως η εκκλησία της Ελλάδος για να μην μείνει κόσμος χωρίς φαγητό.
Τα συσσίτια πολλαπλασιάστηκαν και οι περιοχές της Αθήνας και της επαρχίας γέμισαν οργανώσεις που ταΐζουν καθημερινά τον κόσμο που δεν έχει άλλη ελπίδα.
Τα συσσίτια της εκκλησίας της Ελλάδος από την αρχή της κρίσης , στηρίχτηκαν οικονομικά μέχρι και σήμερα και σε μηνιαία βάση από την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου για να μην υπάρξει ούτε ένας πεινασμένος ούτε μια οικογένεια χωρίς τροφή για τα παιδιά της. Η Μονή Βατοπαιδίου μάλιστα εκτός από τα συσσίτια που προσφέρει μέσω της αρχιεπισκοπής προσφέρει τρόφιμα σε μητροπόλεις στην Ελλάδα , σε κοινωνικά παντοπωλεία σε ιδρύματα και γηροκομεία, αποφυλακίζει συμπολίτες μας που μπήκαν φυλακή για χρέη και βοηθάει οικονομικά οικογένειες πολυτέκνων.
Ο ηγούμενος του μοναστηριού αρχιμανδρίτης Εφραίμ εξηγεί ότι :
«Πάντα η Μονή Βατοπεδίου προσέφερε βοήθεια σε πολλούς τομείς σε πολλά ιδρύματα σε Μονές σε Επισκοπές με τη χάρη Του Θεού. Παρόλα τα προβλήματα που υπάρχουν και στη Μονή μας προσπαθούμε να είμαστε άνθρωποι που βοηθάμε γιατί έτσι μας το επιτάσσει η συνείδησή μας. Είναι το καθήκον των μοναστηριών νομίζω διότι μέχρι τώρα βλέπει κανείς ότι οι πιστοί έδιναν στα Μοναστήρια τώρα βλέπουμε ότι οι πιστοί θέλουν από τα Μοναστήρια, είναι αυτή η περίοδος , που οι πιστοί πού να στραφούν παρά στους μοναχούς. Η οικονομική κρίση που συγγενεύει με την πνευματική δημιουργεί κενά στον άνθρωπο που αν δεν αντιμετωπιστούν ανάλογα την ώρα που πρέπει σκληραίνουν μεγαλώνουν και γεννιούνται καταστάσεις που δεν είναι του χεριού του ανθρώπου. Η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου δε βοηθάει από μόνη της . Έχει φίλους που μας προσφέρουν για να προσφέρουμε και αυτό μας σώζει σήμερα.»
Όμως στα συσσίτια φάνηκαν και άλλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν υπήρχαν μόνο πεινασμένοι από φαγητό αλλά και ανάγκες από φάρμακα . Καρκινοπαθείς που δεν έχουν στο πλευρό τους γιατρούς και φάρμακα , έγκυες μητέρες ανασφάλιστες που δεν τις είχε δει ποτέ γιατρός. Ηλικιωμένοι χωρίς οικονομικές δυνατότητες θα σταθούν κι εκείνοι στην ουρά των συσσιτίων και σε λίγο θα αποκαλυφθούν και τα μεγαλύτερα ίσως από την πείνα προβλήματά τους.
Ο ιατρικός επισκέπτης Γιάννης Ιατρού μας λέει ότι: «Εκείνο που μας έκανε να νιώσουμε πραγματικά συγκλονισμένοι ήταν όταν μία γυναίκα γύρω στα 28 ήταν έγκυος στον 9ο και όταν ήρθε στο ιατρείο μας δεν είχε εξεταστεί από γιατρό. Όταν εξετάστηκε διαπιστώσαμε το πιο τραγικό. Ότι έπασχε από καρκίνο το οποίο δεν το ήξερε καν, διότι δεν είχε χρήματα να πηγαίνει σε γιατρό».
Και η εικόνα της κοινωνίας άλλαξε τα τελευταία χρόνια. Το 2010 οι άνθρωποι που πήγαιναν στα συσσίτια ήταν το 75% μετανάστες τώρα αυτό το ποσοστό και ακόμη μεγαλύτερο είναι Έλληνες. Το ποσοστό μεγαλώνει καθημερινά αφού η ανεργία και η αβεβαιότητα για το αύριο δεν βρίσκουν γιατρειά σε μια χώρα χωρίς στηρίγματα.
Η κοινωνία των συσσιτίων όμως έβγαλε και λουλούδια. Άνθισε ο εθελοντισμός ξεπήδησαν ανθρώπινα συναισθήματα από τις καρδιές μικρών και μεγάλων. Έσπευσαν να βοηθήσουν το έργο της ανθρωπιάς έστω και με την μικρή δύναμη που διέθεταν.
«Ξέρουμε ότι πρέπει να δράσουμε για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση ώστε να ανταπεξέλθουν και να μπορέσουν στο μέλλον να ανακάμψουν τονίζει ο Γιάννης Κουρής στέλεχος προσκοπικής κίνησης. Είναι μια ευκαιρία για εμάς να προσφέρουμε κοινωνικό έργο το οποίο έχει αποτέλεσμα διάρκεια και να βοηθήσουμε όσο μπορούμε σε αυτήν την προσπάθεια».
Τα συσσίτια όμως θα πρέπει να καθρεπτίζουν από δω και πέρα την κοινωνία μας ; Να καθορίζουν την καθημερινότητα των πολιτών που στέκονται στην ουρά;
Η οικονομική και κοινωνική κρίση που ξεπήδησε μέσα από την κρίση αξιών πόσο ακόμη θα στέλνει τους πολίτες αυτής της χώρας στις ουρές ;
Πόσο ακόμη θα πρέπει να μαγειρεύει στην κατσαρόλα της , η μάνα τις μερίδες που πήρε από τα συσσίτια, κρυφά από τα παιδιά της ;
Πόσο ακόμη θα κρύβει ο νεαρός άνδρας από τα αδέλφια του ότι είναι άνεργος και αντί να πάει το πρωί στην δουλειά ,να στήνεται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό;
Πόσο ακόμη το χέρι του ο Έλληνας θα το απλώνει για ελεημοσύνη και θα κινδυνεύει η κίνηση αυτή να του ευνουχίσει τα όνειρα και να του γίνει συνήθεια;
Χαρακτηριστική είναι η παρατήρηση εθελόντριας στην επιτροπή των συσσιτίων , άνεργης ψυχολόγου:
«Εννοείται ότι η κίνηση αυτή που γίνεται κυρίως από την εκκλησία και από κάποιους Δήμους βοηθάει τον συνάνθρωπο. Όμως θέλει μεγάλη προσοχή στην αντιμετώπιση κάποιων περιστατικών. Το μέλημά μας δεν πρέπει να είναι μόνο να γεμίσουμε το στομάχι μας αλλά να ενεργοποιηθούμε. Αν μείνουμε μόνο στο ότι έχουμε εξασφαλίσει το φαγητό μας και μας γίνει συνήθεια η ουρά των συσσιτίων είναι πολύ επικίνδυνο. Πρέπει να ενεργοποιούμαι τους άνεργους να βρουν κάτι να κάνουν να απασχοληθούν να δραστηριοποιηθούν. Πιστεύω ότι αυτό είναι άλλο ένα κομμάτι που λείπει από την φιλανθρωπία των ημερών . Να βοηθήσεις τον διπλανό σου να αποκτήσει μια δραστηριότητα έστω μικρή.»
Η κοινωνία των συσσιτίων δεν πρέπει να παραμείνει στις ουρές πρέπει να εξελιχθεί σε κοινωνία δημιουργική σε κοινωνία με αξίες σε κοινωνία που ξεπερνάει τα πάθη της και ανασκουμπώνεται για να παλέψει . Και αυτά τα κίνητρα πρέπει να δοθούν από την πολιτεία που προς το παρόν φαίνεται να έχει βολευθεί από τις φιλανθρωπικές κινήσεις της εκκλησίας και άλλων οργανισμών και έτσι ξεπλένει τις υποχρεώσεις της απέναντι πολίτη .
Αλλά η ντροπή δεν ξεπλένεται με το να κλείνεις τα μάτια σου για να μην δεις ότι το επόμενο βήμα πρέπει να το κάνεις εσύ …