Όταν το ημερολόγιο γράφει 1η Οκτωβρίου, τότε επίσημα στο σπίτι μου μπαίνουμε σε "φθινοπωρινό διάθεση".
Τον Σεπτέμβριο, αν και τότε είναι που ξεκινά το φθινόπωρο, τον λαμβάνω υπόψη μου περισσότερο ως καλοκαιρινό παρά ως φθινοπωρινό μήνα.
Είναι που οι ζέστες κρατούν ακόμη και παρόλο που ανοίγουν τα σχολεία και όλοι έχουμε επιστρέψει στους κανονικούς μας ρυθμούς, το μυαλό μας είναι ακόμη στις παραλίες και στις βουτιές.
Τον Οκτώβριο όμως, που πιάνουν οι πρώτες ψύχρες κι έρχονται οι πρώτες βροχές, τότε αλλάζω το σκηνικό.
Τα κεράκια με άρωμα κανέλας ανάβουν κι οι πρώτες ελαφρά μάλλινες κουβερτούλες παίρνουν την θέση τους στο μπράτσο του καναπέ για να προσφέρουν θαλπωρή τις νυχτερινές ώρες παρακολούθησης τηλεόρασης και ταινιών.
Στην κουζίνα μου η πρώτη αλλαγή είναι η επανατοποθέτηση στον πάγκο της καφετέριας του γαλλικού και η αμέσως επόμενη η «απόσυρση» των καλοκαιρινών πιάτων!
Ναι, ναι αλλάζω πιάτα, κουταλομαχαιροπίρουνα και ποτήρια δυο φορές το χρόνο και στην αρχή οι φίλοι μου με κορόιδευαν για αυτό!
Τώρα πια όμως ξέρουν πως όταν βγουν τα φθινοπωρινά μου ξεκινά επίσημα και η σεζόν.
Έτσι τα γαλάζια και φωτεινά πιάτα του καλοκαιριού, αντικαθιστώνται με σκούρο πράσινο και γκρι.
Το τραπέζι μου στολίζεται με ρόδια και κολοκύθες, με κουκουνάρια και ξερά φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα της αυλής.
Τα αμύγδαλα που δεν έσπασα ποτέ, στολίζουν το βάζο μου και μεταμορφώνουν ακόμη μια γωνιά του σπιτιού.
Τώρα που οι μπαλκονόπορτες κλείνουν και η νύχτα ξεκινά νωρίς, οι ώρες που περνάμε στο σπίτι είναι περισσότερες.
Ας έχουν το χρώμα και την θαλπωρή του φθινοπώρου.