Η ρωμιοσύνη και Ορθοδοξία είναι ένα πράγμα. Για να μην πάρω τους πολύ παλιούς, παίρνω δυό τρείς από εκείνους που αγωνισθήκανε για την ελευθερία της Ελλάδας, που όποτε μιλάνε για τη λευτεριά, μιλάνε και για τη θρησκεία. Ο Ρήγας Φεραίος λέγει: «νά κάνουμε τον όρκο απάνω στο Σταυρό». Ένας άλλος ποιητής γράφει: «Γιά της πατρίδας την ελευθερία, για του Χριστού την πίστη την αγία, γι᾿ αυτά τα δυό πολεμώ, μ᾿ αυτά να ζήσω επιθυμώ. Κι αν δεν τα αποχτήσω, τι μ᾿ ωφελεί να ζήσω;»…
…
Οι αγράμματοι ποιητές των βουνών, μέσα στα τραγούδια που κάνανε, και που δε θα τα φτάξει ποτέ κανένας γραμματιζούμενος, μιλάνε κάθε τόσο για τη Θρησκεία μας, για το Χριστό, για την Παναγιά, για τους δώδεκα Αποστόλους, για τους αγίους. Πολλές παροιμίες και ρητά και λόγια που λέγει ο λαός μας, είναι παρμένα από τα γράμματα της Εκκλησίας.
Η ρωμιοσύνη είναι ζυμωμένη με την Ορθοδοξία, γι᾿ αυτό Χριστιανός κ᾿ Έλληνας ήτανε το ίδιο. Από τότε που γινήκανε χριστιανοί οι Έλληνες, πήρανε στα χέρια τους τη σημαία του Χριστού και την κάνανε σημαία δική τους: Πίστις και Πατρίς! Ποτάμια ελληνικό αίμα χυθήκανε για την πίστη του Χριστού, από τα χρόνια του Νέρωνα και του Διοκλητιανού, έως τα 1838, που μαρτύρησε ο άγιος Γεώργιος ο εξ’ Ιωαννίνων. Ποιά άλλη φυλή υπόφερε τόσα μαρτύρια για το Χριστό; Αυτό το ακατάλυτο έθνος που έπρεπε να πληθύνει και να καπλαντίσει τον κόσμο, απόμεινε ολιγάνθρωπο γιατί αποδεκατίσθηκε επί χίλια οχτακόσια χρόνια από φυλές χριστιανομάχες.
Αγιασμένη Ελλάδα! Είσαι αγιασμένη, γιατί είσαι βασανισμένη. Κι η κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ᾿ ένα μαρτύριό σου. Τα πάθη του Χριστού τα ῾κανες δικά σου πάθη, τα μαρτύρια των αγίων είναι τα δικά σου μαρτύρια.