Διευκρινήσεις σχετικά με την ενέργεια του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε και Ανγκόλας κ. Σεραφείμ να προβεί σε χειροτονία διακόνισσας τη Μεγάλη Πέμπτη, δίνει με ανακοίνωσή του το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής. Πρόκειται για την πρώτη αντίδραση από πλευράς του Παλαίφατου Πατριαρχείου μετά τον κύκλο συζητήσεων που άνοιξε η ενέργεια αυτή. “Η Ιερά Σύνοδος του Πρεσβυγενούς Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής έλαβε κατ’ αρχήν την απόφαση της αναβιώσεως και ενεργοποιήσεως του θεσμού των Διακονισσών εντός της ποιμαντικής δικαιοδοσίας του. Ομως, παραπέμφθη η Απόφαση αυτή σε περαιτέρω μελέτη προς τελική διαμόρφωση των επιμέρους λεπτομερειών, όπως είναι η αμφίεση, ο τρόπος διακονίας και η λειτουργική θέση των διακονισσών στην ζωή της Εκκλησίας σήμερα”, αναφέρεται σε σημείο την ανακοίνωσης. Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας σχετικά με την ενέργεια του Σεβασμιωτάτου κ. Σεραφείμ, αναφέρει: “Ωστόσο, ο Σεβ. Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ, επί σειρά πολλών ετών ιεραπόστολος στην Αφρική, προσχώρησε στην υλοποίηση της αρχικής αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου, η οποία όμως δεν έχει καταστή ενεργή έως σήμερα, αφού δεν έχει ολοκληρωθή η επί του θέματος μελέτη προς λήψη της τελικής Συνοδικής Αποφάσεως”. Το Πρεσβυγενές Πατριαρχείο ζητά να υπάρξει εμπιστοσύνη στην Εκκλησία και το ιεραποστολικό Πατριαρχείο Αλεξανδρείας το οποίο θυσιαστικώς, αθορύβως και ανιδιοτελώς κηρύσσει Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον στα πέρατα της Αφρικανικής γης, βασισμένο στην παράδοση και στην πράξη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. “Μακάρι να επιδεικνύετο η ίδια ευαισθησία, η οποία τώρα εμφανίζεται στην περίπτωση της προθέσεως ορθής αναβιώσεως μιας αρχαίας ποιμαντικής πράξεως της Αγιωτάτης Εκκλησίας μας και στα θέματα στελεχώσεως του ιερού κλήρου του Πατριαρχικού Θρόνου του Αγίου Μάρκου, της συστηματικής και εμπράκτου συναρωγής του Αποστολικού έργου στην Αφρική ή στο μείζον θέμα της αντικανονικής εισπηδήσεως ετέρας Αυτοκεφάλου Εκκλησίας στα όρια δικαιοδοσίας του Παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας και στην βλάσφημη προσπάθεια της διασπάσεως του γηγενούς ποιμνίου Του, το οποίο εγνώρισε τον Χριστό μέσα από την έμπονη θυσιαστική διακονία και τον θάνατο ακόμη ταπεινών Ελλήνων ιεραποστόλων, προς δόξαν Θεού και φωτισμό των ευρισκομένων «εν σκότει και σκιά θανάτου» Αφρικανών αδελφών μας”, καταλήγει.