Κυρήνεια η πόλη της απόβασης των Τούρκων, το πιο διάσημο τουριστικό θέρετρο παραθαλάσσια πόλη της Κύπρου που βρίσκεται περί το μέσον της βόρειας ακτής της. Αποτελεί πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας που εκτείνεται από το ακρωτήριο Κορμακίτη μέχρι τη λεγόμενη των "Αχαιών ακτή", περιλαμβάνοντας και το μεγαλύτερο μέρος της οροσειράς του Πενταδάκτυλου. Το 1974 οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοι της εκδιώχθηκαν από τον τουρκικό στρατό.
Γράφει η Μαρία Γιαχνάκη
Σύμφωνα με τις επαφές που γίνονται αυτόν τον καιρό φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο να δοθεί πίσω στους ελληνοκυπρίους.
Τα περισσότερα σπίτια και κτήματα πουλήθηκαν από τους εισβολείς σε ξένους επιχειρηματίες και ευρωπαίους συνταξιούχους. Οι νέοι κάτοικοι, μετακόμισαν στην Κυρήνεια, αποτελώντας σήμερα τον παράνομο πληθυσμό, που συντέλεσε στην εγκληματική μετάλλαξη του χαρακτήρα της περιοχής
Στην Κυρήνεια που στιγματίστηκε από την απόβαση των Τούρκων οι ελληνοκύπριοι αποφεύγουν να πηγαίνουν . Ολόκληρες περιουσίες σπίτια κτήματα πατρικά επιχειρήσεις μέσα σε μια νύκτα δόθηκαν δώρο σε Τούρκους και άλλαξαν χέρια . Η Τουρκική πολιτική πέτυχε ακριβώς αυτό που ήθελε. Έφερε φτωχούς Τούρκους από όλα τα μέρη της Τουρκίας, τους έδωσε τα σπίτια, τα μαγαζιά και τις περιουσίες που άρπαξαν από τους Κύπριους και δημιούργησε μια νέα κοινωνία. Έδιωξε τους Κύπριους από τα σπίτια τους και τα έδωσε στους Τούρκους ως δώρο κι έτσι η Κυρήνεια σε μια μέρα έγινε τουρκική αποικία.
Σήμερα πολλά από τα σπίτια των Ελληνοκυπρίων πουλήθηκαν από Τουρκοκύπριους σε Άγγλους που μένουν μόνιμα στην περιοχή. Οι Κύπριοι ιδιοκτήτες των κατοικιών αυτών σήμερα, όσοι έχουν τη δύναμη επισκέπτονται τα πατρικά τους και έρχονται αντιμέτωποι με την τραγική πραγματικότητα γεμίζοντας την ψυχή τους καημό και αγανάκτηση.
Επισκεφθήκαμε την Κυρήνεια μαζί με μερικούς Κυπρίους οι οποίοι κατάγονταν από την περιοχή. Ήταν η πρώτη φορά που οι άνθρωποι αυτοί έφταναν στα σπίτια τους μετά την εισβολή. Οι στιγμές ήταν συγκλονιστικές . Στο σπίτι του Χρήστου του ενός από την ομάδα κατοικούσε πια ένα ζευγάρι άγγλων συνταξιούχων που το αγόρασε από τουρκοκύπριο εισβολέα.
Ο Χρήστος στεκόταν για ώρα έξω από την πόρτα του σπιτιού με καρφωμένο το βλέμμα.
Όταν το ζευγάρι βγήκε και ρώτησε αν μπορεί να βοηθήσει σε κάτι. Τότε ο νεαρός άνδρας απάντησε με φωνή που έτρεμε, ότι το σπίτι αυτό ήταν του πατέρα του. «Εδώ έζησα τα παιδικά μου χρόνια μέχρι την εισβολή, ξεστόμισε μέχρι που ήρθαν αυτοί και μετά εσείς»
Οι Άγγλοι έσκυψαν το κεφάλι ντροπιασμένοι με δυο μικρά βήματα έκαναν πίσω και έκλεισαν την πόρτα αφήνοντας τον Χρήστο, το νεαρό ιδιοκτήτη του σπιτιού να ξεσπάει σε κλάματα. Η ιστορία του Χρήστου δεν είναι η μοναδική. Οι Κύπριοι αποφεύγουν να επισκέπτονται τα σπίτια τους στα κατεχόμενα ακριβώς γιατί κανείς δεν έχει την δύναμη να ελέγξει τον εαυτό του.
43 χρόνια μετά η Κύπρος συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις που πάντα σταματούν από αδιέξοδο. Κάθε χρόνο προσθέτουν άλλον έναν χρόνο ντροπής στην πλάτη των προσφύγων , των εγκλωβισμένων, των αγνοουμένων , των θυμάτων . Η ιστορία συνεχίζει να καταγράφει τις πράξεις ,τα λάθη και την εγκληματική αδιαφορία που πολλές φορές οδηγεί στην προδοσία ενός ολόκληρου λαού που έχει το δικαίωμα της ελευθερίας αλλά ματώνει ακόμη και σήμερα γι αυτό.
Φωτογραφίες: Sceptic prd