Β΄μέρος της διήγησης (Ιερουσαλήμ: Ξαφνικά με άγγιξε ένα γυναικείο χέρι και όλα άρχισαν εκείνη τη στιγμή . Στο τέλος του κειμένου υπάρχει το πρώτο μέρος αυτής της διήγησης-μαρτυρίας)
Η γυναίκα είχε ένα απαλό δέρμα, φωτεινό, πορσελάνινο, δεν ξέρω πως το διέκρινα στο σκοτάδι αλλά το διέκρινα.
Το βλέμμα της όμως ήταν τόσο μητρικό που με ηρέμησε προς στιγμήν και ένας ολόκληρος κόσμος εικόνων και σκέψεων πέρασε μέσα σε δευτερόλεπτα μπροστά από τα μάτια μας. Οι συνεργάτες μου ήταν αποκαμωμένοι από την κούραση αλλά η γυναίκα αυτή έδωσε και σε αυτούς ελπίδα ότι θα μας βοηθήσει. Πόσο βουνό μας φαινόταν όλη αυτή η διαδικασία που τελικά είναι η πιο απλή διαδικασία του κόσμου να φτάσει κανείς στον Πανάγιο Τάφο, κάτι που καταλάβαμε αργότερα.
Η γυναίκα μας ξαναρώτησε: “Θέλετε να πάτε στον Πανάγιο Τάφο”; αφού δεν πήρε απόκριση από τη σαστιμάρα μας.
Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πως βρέθηκε ξαφνικά εκεί, δίπλα μας, μέσα στο μοναχικό βράδυ, εκεί που δε βρίσκαμε κανένα να μας βοηθήσει να φτάσουμε και να μας πει δυο λόγια για τα Πανάγια Προσκυνήματα.
-Πέστε μου θέλετε να πάτε στον Πανάγιο Τάφο; ξαναρωτάει
-Ναι, τις είπαμε, θέλουμε να προσκυνήσουμε και να τραβήξουμε μερικά πλάνα για να προβληθούν στο κανάλι μας το πρωί .
-Ελάτε μαζί μου. Γρήγορα όμως γιατί δεν έχουμε χρόνο σε λίγο οι πόρτες του Πανάγιου Τάφου θα κλείσουν. Πρέπει να βιαστούμε. Θα σας πάω εγώ….
Δεν κοιταχτήκαμε καν μεταξύ μας οι τρεις μας, βάλαμε στους ώμους τα πράγματα και την ακολουθήσαμε σιωπηλά.
Εκείνη μπρος εμείς πίσω, αμίλητοι, λαχανιασμένοι από το περπάτημα.
Το βήμα της ήταν γοργό και το κορμί της χανόταν στις στροφές της παλιάς πόλης.
Δεν μιλούσαμε στο δρόμο μόνο μερικές φορές ακουγόταν εκείνη να λέει , γρήγορα , γρήγορα θα κλείσουν οι πόρτες……
Στο δρόμο μύριζε γιασεμί; μύριζε μύρο; ακόμη έχω αυτή τη μυρωδιά κλειδωμένη στις αισθήσεις μου.
Τα μαγαζάκια ήταν κλειστά και κάποια στο βάθος του στενού πλακόστρωτου έκλειναν εκείνη την ώρα……
Η γυναίκα δεν κοιτούσε καν πίσω της κι εμείς δεν κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον …μόνο προχωρούσαμε με γρήγορο βήμα και αγωνία. Πολύ αγωνία ….Μόνο μια στιγμή κοίταξα πίσω μου τα παιδιά και είδα την ίδια αγωνία στα πρόσωπά τους.
Στην τελευταία στροφή του πλακόστρωτου φτάσαμε σε ένα κατηφορικό δρομάκι, γλυστρερό από τα πατήματα του κόσμου που περνάει για να φτάσει στον Πανάγιο Τάφο.
Η μεγάλη πόρτα που σε οδηγούσε στη μεγάλη σκάλα της Αγίας Αυλής ήταν μπροστά μας .
Λίγοι, πολύ λίγοι προσκυνητές καθόταν μέσα στο γεμάτο υγρασία βράδυ σε διάφορα σημεία της Αγίας Αυλής, σιγοψιθυρίζοντας μεταξύ τους. Και οι ψίθυροι αυτοί ήταν σαν προσευχή που έφτανε στα αυτιά σου αμυδρά, χωρίς να καταλαβαίνεις τι λένε. Αλλά άκουγες τον ήχο κι ένιωθες τη χροιά της φωνής τους.
Ξαφνικά η γυναίκα που δεν ξέραμε ποια ήταν, δεν ξέραμε τίποτα από αυτήν, δεν ξέραμε πως βρέθηκε δίπλα μας, γιατί βρέθηκε δίπλα μας, δεν ξέραμε ούτε το όνομά της, μας, κοντοστάθηκε για πρώτη φορά. Στάθηκε μπροστά την ξύλινη βαριά πόρτα που περνώντας την, έμπαινες πια εκεί από όπου όλα άρχισαν……
Είστε έτοιμοι ; μας ρώτησε και εμείς μόνο κουνήσαμε το κεφάλι καταφατικά ……
Βρισκόμασταν μέσα στα Πανάγια προσκυνήματα όπου σε λίγο θα ζούσαμε στιγμές πρωτόγνωρες, στιγμές που δεν θα ξεχνούσαμε ποτέ σε όλη μας τη ζωή …στιγμές που δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξηγηθούν από κανέναν.
Το σώμα μας, η ψυχή μας και όλο μας το είναι θα βρισκόταν μπροστά σε μια μεγάλη αλήθεια …..
Τέλος δεύτερου μέρους
Μαρία Γιαχνάκη
(η συνέχεια αυτής της ιστορίας θα απλωθεί αυτές τις μέρες στις σελίδες του iellada.gr με αφορμή τη Σαρακοστή , το Άγιο Πάσχα και την Ανάσταση για όσους θα ήθελαν να ταξιδέψουν στο θαύμα της ανθρώπινης επαφής με τους τόπους που περπάτησε ο Ιησούς, προσευχήθηκε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε…)
Διαβάστε ΕΔΩ το πρώτο μέρος: