Πως θα μπορούσε κανείς να μην τρομάξει και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί να ξεκινήσει αυτός ο πόλεμος που φαίνεται ότι επιθυμεί τόσο πολύ ο Αμερικανός πρόεδρος;
Γράφει η Μαρία Γιαχνάκη
Μέσα σε λίγα 24ωρα μαζεύτηκαν όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις θαλάσσης, αέρος και ξηράς για να πάρουν θέσεις σε μια επίθεση που αν τελικά γίνει, θα αλλάξει την ανθρωπότητα.
Αμερική και Ρωσία, οι δύο υπερδυνάμεις, με την ουρά της η κάθε μια, ξέρουν καλά τι σημαίνει η εμπλοκή αυτή, τραβάνε το σκοινί μέχρι να σπάσει διότι μια οπισθοχώρηση ξεκάθαρη θα στοιχίσει σε έναν από τους δύο σε δυναμική, διπλωματία και πρεστίζ.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ως άνθρωπος των μυστικών υπηρεσιών, λόγω της θητείας του στην KGB πριν γίνει πρόεδρος, θα έλεγε κανείς ότι είναι μια ήσυχη δύναμη που δεν εμφανίζει εξάρσεις, δεν ξεσπάει τον θυμό του φανερά και δεν παίζει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Στην προκειμένη περίπτωση του πολέμου που απειλεί ο Τραμπ ότι θα ξεκινήσει στην Συρία, κράτησε από την αρχή χαμηλούς τόνους. Ζήτησε από τον Αμερικανό πρόεδρο να συνετιστεί και του πρότεινε μάλιστα, να διενεργήσουν έρευνα στη Συρία για να αποδειχθεί ότι δεν ήταν η Ρωσία αυτή που έριξε τα χημικά στον άμαχο πληθυσμό, υπονοώντας ότι ξέρει πολύ καλά ότι οι αυτουργοί ήταν συνεργάτες της Αμερικής.
Ο Τράμπ όπως ήταν φυσικό αρνήθηκε και μάλιστα ζήτησε και την στήριξη των υπολοίπων χωρών του συμβουλίου ασφαλείας, Γαλλίας, Βρετανίας και Γερμανίας για να αποφευχθεί αυτή η πρόταση που σίγουρα θα τον πήγαινε πίσω.
Στη συνέχεια όμως, βλέποντας ότι ο Πούτιν δεν αστειεύεται αλλά απαντά ότι δεν θέλει πόλεμο και απειλεί ότι αν η Αμερική χτυπήσει έστω κι ένα ρωσικό στόχο ,τότε θα του βουλιάξει όλα τα Αμερικανικά πλοία που έχει στη Μεσόγeιο, λούφαξε, έκατσε πίσω στην καρέκλα του και κατέβασε τους ώμους.
Τότε όπως συνήθως γίνεται όταν ένας ηγέτης μιας χώρας που είναι έτομη να κυρήξει τον πόλεμο, το μετανιώνει, άρχίζει τις τηλεφωνικές συνομιλίες με τους ηγέτες των άλλων χωρών για να δει ποιοι θα σταθούν στο πλευρό του.
Ο Γάλλος πρόεδρος έτσι κι αλλιώς στάθηκε εξ αρχής δίπλα του, άλλωστε έχει να κάνει στη σύραξη αυτή από την αρχή. Η Βρετανία του έδωσε το χέρι, άλλωστε όπως αποδείχθηκε, τα χημικά φαίνεται να τα έριξαν Βρετανοί. Η Γερμανίδα καγκελάριος όμως ήταν σαφής στη θέση της, απαντώντας στον Τραμπ ότι δεν θα πάρει μέρος στην πολεμική πράξη αλλά συμφωνεί με την αντίδρασή του, για την αντιμετώπιση της χημικής επίθεσης που έγινε.
Κι ενώ μπαίνουν στο παιχνίδι Ιράν και Ισραήλ, με την Τεχεράνη να βοηθά την Ρωσία ,παραχωρώντας της στρατιωτικές βάσεις και το Ισραήλ να σηκώνει μανίκια στηρίζοντας την Αμερική, έρχεται ο Σουλτάνος, γνωστός στο παζάρι να πουλήσει την στήριξή του ακριβά.
Στην τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Πούτιν, δεν υποσχέθηκε τίποτα αλλά ούτε και αρνήθηκε. Στον Τράμπ όμως έδωσε την ελπίδα ότι θα τα ξαναπούν αν χρειάζεται τηλεφωνικά, αφήνοντας ανοιχτό ένα παραθυράκι επικοινωνίας.
Ο Ερντογάν βλέπει ως μοναδική την ευκαιρία να πάρει από την Αμερική αυτό που θα ήθελε διακαώς, δηλαδή να υποσχεθεί ότι θα άρει την στήριξή της στους Κούρδους έτσι ώστε να δελεάσει τον Τούρκο πρόεδρο, να συνταχθεί μαζί του σε αυτόν τον πόλεμο.
Αν ο Ερντογάν κερδίσει αυτό που θέλει τότε σίγουρα θα αλλάξει στρατόπεδο. Από την άλλη πλευρά ο Τραμπ θα σκεφθεί διπλά και τριπλά τα ανταλλάγματα που θα έχει να δώσει σε όλους τους συνεργάτες αυτούς, για να τον στηρίξουν στον πόλεμο. Αν δει ότι βαραίνει το φορτίο ίσως και να το ξανασκεφτεί. Όμως δεδομένων των συνομιλιών και της απειλής Πούτιν, ο αμερικανός πρόεδρος πιο σίγουρο είναι ότι θα μαζευτεί και θα κάνει πίσω παρά ότι θα εκφωνήσει το πυρ!