Στην εμπρηστική ρητορική εναντίον της Ελλάδας φαίνεται πως επενδύουν οι Τούρκοι πολιτικοί, στην τελική ευθεία για τις εκλογές στη γειτονική χώρα.
Ο κυβερνητικός εταίρος του Ερντογάν και επικεφαλής της εθνικιστικής οργάνωσης «Γκρίζοι Λύκοι», εξαπέλυσε νέες βολές εναντίον της χώρας μας, υποστηρίζοντας πως ορισμένοι θέλουν να επιβάλλουν στην Τουρκία όρους της Συνθήκης των Σεβρών.
«Οι σημερινές συνθήκες έχουν ομοιότητες με τις παγκόσμιες επιβολές του 1919. Θέλουν να πάνε τον τούρκικο λαό στην εποχή πριν από τη Συνθήκη της Λωζάνης και θέλουν να φέρουν μπροστά μας τους όρους της Συνθήκης των Σεβρών», φέρεται να δήλωσε ο πρόεδρος του κόμματος Εθνικιστικής Δράσης
Όπως είπε ο γραφικός και επιβεβαιωμένα ανιστόρητος Μπαχτσελί, η Τουρκία και το όραμα «ο αιώνας της Τουρκίας» είναι σαν το βέλος το οποίο κατευθύνεται με μεγάλη ταχύτητα προς το στόχο του. «Είμαστε σε μια εποχή πριν από το 1919, έρχονται οι ξένοι, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί, έρχονται οι Έλληνες, και ποιος θα σας σώσει; Ο Ένας, δηλαδή ο Ερντογάν μαζί με τον Μπαχτσελί» είπε ο ίδιος.
Είναι δεδομένο πως οι Τούρκοι πολιτικοί ποντάρουν πολλά στην αμάθεια και τον φανατισμό του τουρκικού λαού για να κερδίσουν ψήφους. Αυτό ωστόσο, τους οδηγεί ακόμα πιο μακριά από τον Πολιτισμό.
Τι προέβλεπε η Συνθήκη των Σεβρών
Η Συνθήκη των Σεβρών (28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920) ήταν μία από τις συνθήκες ειρήνης που ακολούθησαν μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Υπογράφηκε ανάμεσα στους νικητές του Α΄ Παγκοσμίου (Προέχουσες και Σύμμαχες Δυνάμεις)1 και την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, στη Σέβρ της Γαλλίας.
Στη συνθήκη των Σεβρών οριστικοποιείται το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τον διαμοιρασμό των εδαφών της, 2 η γέννηση του κράτους της Τουρκίας και η απόδοση στην Ελλάδα των διεκδικούμενων εδαφών.
Η Συνθήκη των Σεβρών — στο τμήμα που αναφερόταν στην Ελλάδα — περιείχε εγγράφως τις παραχωρήσεις των τουρκικών εδαφών όπως διαμορφώθηκαν στη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού, με κυριότερη την απόδοση του μεγαλύτερου μέρους της Ανατολικής Θράκης και της ευρύτερης περιοχής της Σμύρνης στην ελληνική κυβέρνηση και τον ελληνικό στρατό.
Συγκεκριμένα, παραχωρούνταν στην Ελλάδα:
Η ανατολική Θράκη μέχρι την Τσατάλτζα (άρθρο 27)
Η Ίμβρος και η Τένεδος (άρθρο 84)
Η Λήμνος, η Λέσβος, η Χίος, η Σαμοθράκη, η Σάμος, και η Ικαρία (άρθρο 84)
Η ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης (άρθρα 65 έως 83)
Από ελληνικής πλευράς, πληρεξούσιοι του Βασιλιά Αλέξανδρου και υπογράφοντες τη Συνθήκη ήταν ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και ο έκτακτος απεσταλμένος και πληρεξούσιος Άθως Ρωμάνος, ενώ από την τουρκική πλευρά υπέγραψαν ο στρατηγός Mehmed Hâdî Pasha, ο γερουσιαστής Riza Tevfik Bölükbaşı και ο Rechad Haliss Bey [1]
«Με τον διακανονισμό των Σεβρών τέθηκαν οι βάσεις για την ανάδειξη της Ελλάδας των δύο ηπείρων (Ευρώπη-Ασία) και των πέντε θαλασσών (Αιγαίο, Ιόνιο, Μεσόγειος, Μαύρη Θάλασσα και Προποντίδα). Η έκταση της ελληνικής επικράτειας έφθασε τα 173.779 τετρ. χιλιόμετρα και ο πληθυσμός της τα 7.156.000. Ουσιαστικά, τόσο η έκταση όσο και ο πληθυσμός του ελληνικού Βασιλείου τριπλασιάστηκαν μέσα σε μια δεκαετία (1910-1920).»[2]
«Με τη Συνθήκη των Σεβρών, η οθωμανική επικράτεια περιοριζόταν στο ένα πέμπτο του προπολεμικού εδάφους της αυτοκρατορίας, που ουσιαστικά σήμαινε τη συρρίκνωση της στην Κωνσταντινούπολη και την Κεντρική Ανατολία. Αλλά και η παραμονή της Κωνσταντινούπολης στην κυριαρχία του σουλτάνου τέθηκε υπό συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, ειδικότερα εξαρτήθηκε από την προστασία των μειονοτικών δικαιωμάτων στην τουρκική ζώνη (άρθρο 36). Άλλωστε, η οθωμανική πρωτεύουσα τελούσε υπό διασυμμαχική στρατιωτική κατοχή από τον Μάρτιο του 1920 και ο σουλτάνος με την κυβέρνησή του ήταν εκεί ουσιαστικά αιχμάλωτοι των νικητών του πολέμου. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχανε κάθε πρόσβαση στα Βαλκάνια, με εξαίρεση τα ευρωπαϊκά προάστια της Κωνσταντινούπολης, ενώ το Αιγαίο λάμβανε μορφή ελληνικής λίμνης. Με τη συνθήκη επιτεύχθηκε ο αφοπλισμός των Στενών και η ελευθεροπλοΐα στα Στενά τέθηκε υπό τον έλεγχο Διασυμμαχικής Επιτροπής (άρθρο 178), με άλλα λόγια κάτω από τον έλεγχο της κραταιάς Μεγάλης Βρετανίας. Η Συνθήκη των Σεβρών κατέδειξε τη θέληση των Συμμάχων όχι μόνο να διαλύσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και να θέσουν το εναπομείναν τμήμα της (μετέπειτα Τουρκία) υπό στενό διοικητικό-στρατιωτικό και οικονομικό έλεγχο»[3]
Η επικύρωση της Συνθήκης δεν έγινε σε κανένα Κοινοβούλιο (ούτε καν στο Ελληνικό), αφού ο Μουσταφά Κεμάλ κατάφερε, με τις νίκες του στρατού του, την ακύρωση της Συνθήκης στην πράξη.[4]Μετά τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, την ήττα του κόμματος των Φιλελευθέρων, αλλά και την προσωπική συντριβή του Ελευθέριου Βενιζέλου, οι Σύμμαχοι δεν ήταν πλέον διατεθειμένοι να συνεργαστούν με τη διάδοχη κυβέρνηση και τον επανακάμψαντα Βασιλιά Κωνσταντίνο. Η Ελλάδα προχώρησε μόνη της τη Μικρασιατική εκστρατεία μέχρι το τέλος της.
Τα σύνορα των δυο κρατών διευθετήθηκαν οριστικά με τη Συνθήκη της Λωζάνης.