Tο σήμαντρο ανήκει στην κατηγορία των κρουστών. Αποτελείται από μια μακρόστενη σανίδα ή μεταλλική πλάκα,που λεπταίνει στις άκρες και έχει τρεις έως πέντε οπές.
Εδώ και αιώνες κρούεται ρυθμικά σε πολλά μοναστήρια, με μεταλλικό ή ξύλινο σφυρί, που λέγεται κόπανος, και χρησιμοποιείται για να αφυπνίσει τους μοναχούς ή να τους καλέσει για την τέλεση των ιερών τους καθηκόντων.
Συγκλονιστικές μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν επιθανάτιες εμπειρίες κάτω από το νερό περιλαμβάνονται σε βιβλίο του δρος Στάθη Αβραμίδη και της Jan Holden.
Επί 30 λεπτά ήταν παγιδευμένη χωρίς οξυγόνο κάτω από την επιφάνεια του νερού η παιδίατρος Mary Neal, όταν ανατράπηκε το καγιάκ όπου επέβαινε. Τρομοκρατημένη η γυναίκα, ένιωσε ότι το τέλος της πλησίαζε… Ομως, τη στιγμή που το νήμα της ζωής της ήταν έτοιμο να κοπεί, αντίκρισε τον Χριστό!
Όταν η ψυχή έχει επιτυχώς διέλθει από τα τελώνια και υποκλιθεί βαθιά ενώπιον του Θεού, για διάστημα τριάντα επτά επιπλέον ημερών επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τις αβύσσους της κολάσεως, μη γνωρίζοντας ακόμα που θα παραμείνει, και μόνον την τεσσαρακοστή ημέρα καθορίζεται η θέση στην οποία θα βρίσκεται μέχρι την ανάσταση των νεκρών.
Η Παναγία η Εκατονταπυλιανή, είναι ένας από τους αρχαιότερους και καλύτερα διατηρημένους χριστιανικούς ναούς...
Μάλιστα, έχει δύο ονομασίες : «Καταπολιανή» και «Εκατονταπυλιανή«. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, επικρατούσε η άποψη ότι το πραγματικό όνομα του ναού είναι το πρώτο, και τούτο γιατί βρισκόταν «κατά την πόλιν», προς το μέρος δηλαδή της αρχαίας πόλης, και ότι το δεύτερο είναι δημιούργημα των λογίων του 17ου αιώνα, που θέλησαν να δώσουν με αυτό περισσότερη μεγαλοπρέπεια στο ναό.
Ο Γέροντας Εφραίμ, στη Σκήτη του Αγίου Ανδρέα στις Καρυές στο Άγιο Όρος μιλά για τη μορφή που έχουν οι Άγιοι στον Παράδεισο.
Μια προφητεία που λέγεται πως βρίσκεται στην βιβλιοθήκη της Ιεράς μονής Κουτλουμουσίου στο Άγιον Όρος και γράφτηκε το 1053 μ.χ. επιβεβαιώνει, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, τα σημερινά γεγονότα...
Κάποιοι αμφισβητούν την χρονολογία αυτή. Κατά την άποψη ειδικού γλωσσολόγου του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, φαίνεται ότι είναι μάλλον αμφίβολο να γράφτηκε τον 11ον αιώνα. Ίσως θα πρέπει να είναι του 16ου (1503)ή του 17ου (1609).
Μια συγκλονιστική μαρτυρία για τη «γνωριμία» με τον Άγιο Ραφαήλ και ένα θαύμα. Η Γεωργία Σ. από την Αθήνα, αφηγείται την μοναδική ιστορία της.
Στο παρόν απόσπασμα ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, αναφέρει ότι ένα σημείο των καιρών είναι, τόσο οι Ορθόδοξες Θείες Λειτουργίες που τελούνται σε κατεχόμενα μέρη και σε άλλα μη Ορθόδοξα κράτη, όσο και η ασχολία των Τούρκων με τους Ορθόδοξους ναούς της περιοχής της Μ. Ασίας.
Ο Χριστός δεν πέθανε πριν από τη Σταύρωση, γιατί υπήρχε λόγος. Υπερέβη τα ανθρώπινα μέτρα και το ότι άντεξε και ανέβηκε στον Σταυρό είναι ακόμα ένα δείγμα της θεότητάς Του» αποκαλύπτει ο καταξιωμένος ιατροδικαστής Φίλιππος Κουτσάφτης χαρακτηρίζοντας τον θάνατο του κυρίου αργό και λίαν βασανιστικό. Αναφέρεται, μάλιστα σε συγκεκριμένα σημεία της πορείας του Χριστού προς τον Γολγοθά και στα βασανιστικά μαρτύρια περιγράφοντας μια κατάσταση που δεν αντέχεται με βάση τα ανθρώπινα μέτρα.
Ενώ καθόταν μπροστά στην είσοδο ο όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός, πλησίασε κάποιος νεαρός ευνούχος, θαλαμηπόλος ενός πλουσίου. Το πρόσωπό του ήταν ρόδινο και το δέρμα του λευκό σαν χιόνι. Ήταν ωραίος, μάλλον ξανθός, υπερβολικά μαλθακός και μύριζε από μακριά αρώματα.
Με τον Επιφάνιο ήσαν πολύ αγαπημένοι, ήσαν γείτονες και συνομήλικοι. Κρατούσε στο χέρι τριάντα χουρμάδες που φαίνονταν σαν ξερά σύκα. Βλέποντας τον όσιο γυμνό, απόρησε και ρώτησε ταραγμένος:
