Την ιστορία αυτή την αφηγήθηκε η μητέρα μιας Μοναχής και αφορούσε την δική της οικογένεια. Είπε: “Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής υποφέραμε πολύ. Έφθασε ημέρα που στο σπίτι μας δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από νερό! Τότε ο πατέρας μου μας πήρε από το χέρι και ανεβήκαμε ψηλά στο βουνό, που δέσποζε πάνω από το χωριό που μέναμε, και μαζέψαμε λούπινα.
Γέροντα, έχουμε τόσα προβλήματα, οικονομικά, οικογενειακά, έλλειψη χρημάτων, ανεργία, γενικά αδιέξοδο. Θα μας πεις: «Κάντε προσευχή»! Εντάξει. Πες μας κάτι πιο πρακτικό, για να ξεπεράσουμε το αδιέξοδο στην ζωή μας.
Πρέπει, όποιος κάνει τον εσωτερικό αγών, αν έχει κάθε στιγμή τα παρακάτω τέσσερα πράματα μέσα του: ταπείνωση, απόλυτη προσοχή, αντίρρηση και προσευχή.
Η Θεία Μετάληψη ή θεία Κοινωνία (=ενότητα) ή θεία Ευχαριστία είναι το κέντρο της Εκκλησίας. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει χριστιανισμός. Η επίγεια Εκκλησία είναι οι χριστιανοί ενωμένοι γύρω από το κοινό Ποτήρι της θείας Μετάληψης.
Ένα απίστευτο περιστατικό συνέβη ανήμερα της εορτής του Αγίου, κατά την επιστροφή του Ιερού σκηνώματος στη παλιά εκκλησία.
Άγνωστη γυναίκα σε έξαλλη κατάσταση, ενώ περνούσε το ιερό σκήνωμα του Αγίου από πάνω της, φώναζε «Με έκανες καλά Γεράσιμε».
Το περιστατικό ανάγκασε τους Μητροπολίτες Ζακύνθου, Διονύσιο και Κυθήρων, Σεραφείμ να σταματήσουν κοντά της και να ακουμπήσουν τη λάρνακα επάνω της.
Όταν τα παιδιά τα μικρά συμβεί να πάθουν κάτι από τη βασκανία, θα παίρνετε λίγο βαμβάκι, θα το βουτάτε στο κανδήλι πού έχετε στις εικόνες, θα αλείφετε το παιδί στο μέτωπο και στο πρόσωπο σταυροειδώς και θα λέγετε τα εξής τροπάρια:
Στις περιπτώσεις των εμφανίσεων αυτών που συμβαίνουν μόλις πεθάνη ο άνθρωπος, την ψυχή την συναπαντούν συνήθως δύο άγγελοι. Να πώς το περιγράφει αυτό ο συγγραφέας του βιβλίου. Απίστευτο για πολλούς και όμως πραγματικό γεγονός.
Στις αρχές του Οκτωβρίου είχαμε πάει μαζί με τον κουνιάδο μου και την γυναίκα μου στο Άνω Σούλι σε μια ταβέρνα.
Ο μακαριστός αδελφός της Ιεράς Μονής μας του Οσίου Γρηγορίου, πατήρ Δημήτριος Μοναχός Γρηγοριάτης (1976), είχε πολλή αρετή και ήταν τέλειος εργάτης της υπομονής, της υπακοής και της προσευχής. Είχε στον κόσμο ένα ανηψάκι, το οποίο αρρώστησε βαρειά και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Μόλις το έμαθε ο πατήρ Δημήτριος, επιδόθηκε στην προσευχή. Έκανε πολλά κομποσχοίνια, παρακαλώντας τον Χριστό και την αγία Αναστασία τη Ρωμαία, προς την οποία έτρεφε μεγάλη ευλάβεια.
Ήταν μια οικογένεια όπου για πολλά χρόνια ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας, στα όρια της εξαθλίωσης. Όλοι προσπαθούσαν για το καλύτερο, μα οι κόποι τους δεν ανταμείβονταν…
Συνολικά ήταν 4 άτομα.
Ένας πατέρας, μία μητέρα και τα δύο παιδιά τους.
Το ένα ήταν αγόρι και το
άλλο κορίτσι, 14 ετών και 12 αντίστοιχα.
Τα δύο παιδιά ήταν στεναχωρημένα πολύ βλέποντας την κατάσταση όλη και όχι μόνο την αισθηματική.
