Θυμᾶμαι, ὅταν ἤμουν 55-60 ἐτῶν, εἶχα μία μεγάλη ἀπορία.
῎Ηθελα νά μάθω πῶς εἶναι ὁ Χριστός. Προσεύχομαι συνεχῶς, ἀλλά ποτέ δέν τόν εἶδα μέ τά μάτια μου πῶς εἶναι.
Εὑρισκόμουν κάποτε σ᾿ ἕνα Κελλί τῶν Καυσοκαλυβίων. Δέν θά εἰπῶ τό ὄνομά του. Ἔμεινα τρεῖς ἡμέρες. Ἤμουν σέ ἀπελπιστική κατάστασι, διότι μέ εἶχαν καταφάγει οἱ ψύλλοι.
«Το 1992 υπηρετούσα σε μια Μονάδα του Έβρου και διέμενα στο Διδυμότειχο. Την εποχή εκείνη η σύζυγός μου, Μαρία, ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί και διένυε τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της.
Το θετικό αποτέλεσμα ενός τεστ ελέγχου αντισωμάτων ερυθράς, μας αναστάτωσε. Μετά από μερικές ήμερες η επανάληψη του, σε άλλο μικροβιολογικό εργαστήριο, επιβεβαίωσε εκ νέου ότι η σύζυγός μου είχε νοσήσει από ερυθρά, ενώ εγκυμονούσε.
Λίγο πριν κοιμηθείς σκέψου… Σκέψου ποιος είσαι, τι κάνεις, πώς πορεύεσαι στη ζωή σου.
Σκέψου το πώς κύλησε η μέρα και πώς εσύ αντέδρασες σε κάθε γεγονός. Σκέψου πως ο Κύριος σε άφησε να ζήσεις και αυτή τη μέρα… Σου έδωσε άλλη μια ευκαιρία να Τον πλησιάσεις.
Ο Αγαθάγγελος υπήρξε Έλληνας μοναχός από την Ρόδο, και έγραψε τις προφητείες του την Κυριακή της Ορθοδοξίας του έτους 1279, όταν ήταν 79 ετών, στην Μεσσήνη της Ιταλίας.
Οι προφητείες του είχαν χαθεί και βρέθηκαν στο Μιλάνο το 1555, τις οποίες μετέφρασε στα ιταλικά ο μοναχός Ιάκωβος ο Παλαιώτης που ανήκε στην τάξη του Αγίου Βενεδίκτου. Το 1751 τις μετέφρασε στα ελληνικά ο επίσκοπος Πολυανής και Βαρδάρων Θεόκλειτος ο Πολυειδής.
Γενικά, ο φόβος προκαλείται από τον κίνδυνο στέρησης ή πόνου/δοκιμασίας, μέσω της ιδέας ή του αισθήματος ότι θα χάσουμε ή ενδεχομένως θα χάσουμε αυτό, που επιθυμούμε ή αυτό στο οποίο είμαστε προσκολλημένοι.
Η προσευχή είναι η νοερή επικοινωνία και προσωπική μας συνομιλία με το Θεό, κατά την οποία, παράλληλα με τη δοξολογία και ευχαριστία που απευθύνουμε σ’ Αυτόν, ζητάμε και την εκπλήρωση ορισμένων αιτημάτων μας.
Η προσευχή: είναι για μας μεγάλο δώρο, αφού μπορούμε να μιλάμε όποτε θέλουμε με το Θεό.
Είναι μια ψηλάφηση του Θεού ή των Αγίων.
Δε μιλάμε με φαντάσματα.
«Λειτουργούσα σχεδόν κάθε μέρα στούς Ταξιάρχες. Ένα βράδυ κατά τίς 12 μέ 1 , πού έκανα τήν συνηθισμένη μου ακολουθία, ακούω φωνές, τραγούδια, χορό, κλαρίνα.
Έξω είχε χιόνι πολύ, κρύο καί παγωνιά. Βγαίνω έξω καί τί νά δώ ! Οί σαταναραίοι κάνανε γάμο…Έβαλα τά γέλια καί τούς σταύρωσα λέγοντας : » Συντριβήτωσαν πάσαι αί ενάντιαι δυνάμεις υπό τήν σημείωσιν τού Τιμίου Σου Σταυρού, Χριστέ μου » καί έγιναν όλοι άφαντοι…
Ο Ιερομόναχος ‘Ιωακείμ Σπετσιέρης (1858-1943) διηγείται τις ακόλουθες εμπειρίες του από την περίοδο της παραμονής του στη μονή του Αγίου Σάββα, στα Ιεροσόλυμα:
Την τέταρτη Κυριακή της μεγάλης σαρακοστής του 1888 λειτουργούσε ατό καθολικό ο ιερομόναχος Γερμανός.
Μεγάλο πράγμα νὰ κάνεις τὸν πόνο τοῦ ἄλλου δικό σου πόνο. Καὶ μάλιστα στὸ Νοσοκομεῖο. Καὶ ὁ ἄλλος νὰ σοῦ εἶναι ξένος. Καὶ σὺ νὰ μὴν εἶσαι μιὰ ἁπλὴ νοσοκόμα ποὺ ὑποχρεοῦσαι νὰ ἐξυπηρετεῖς συνέχεια καὶ νὰ πονᾶς τὸν ἄρρωστο, ἀλλὰ γιατρός, θωρακοχειρουργὸς σὲ Πανεπιστημιακὸ Νοσοκομεῖο μεγάλο μὲ περιστατικὰ δύσκολα καὶ ἀγωνίες τραγικές. Καὶ ἡ γιατρὸς γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶμε δὲν εἶναι ἐπαγγελματίας γιατρὸς ἀλλὰ «ἄγγελος» γιατρός.
