Την τέταρτη Κυριακή της μεγάλης σαρακοστής του 1888 λειτουργούσε ατό καθολικό ο ιερομόναχος Γερμανός.
Ήταν τύπος αληθινού μοναχού, απλός, άκακος, απονήρευτος, μειλίχιος και ταπεινός.
Μετά τη μεγάλη είσοδο, όταν βγήκε ατή ωραία πύλη για νά ευλογήσει το εκκλησίασμα, μου φάνηκε το πρόσωπό του σαν μια πύρινη Φλόγα.
Ο Αγαθάγγελος υπήρξε Έλληνας μοναχός από την Ρόδο, και έγραψε τις προφητείες του την Κυριακή της Ορθοδοξίας του έτους 1279, όταν ήταν 79 ετών, στην Μεσσήνη της Ιταλίας. Οι προφητείες του είχαν χαθεί και βρέθηκαν στο Μιλάνο το 1555, τις οποίες μετέφρασε στα ιταλικά ο μοναχός Ιάκωβος ο Παλαιώτης που ανήκε στην τάξη του Αγίου Βενεδίκτου. Το 1751 τις μετέφρασε στα ελληνικά ο επίσκοπος Πολυανής και Βαρδάρων Θεόκλειτος ο Πολυειδής.
Υπήρχαν κι άλλες περιπτώσεις άνάλογες.
Μιά φορά εμφανίστηκε μιά κυρία μ’ όλους τούς τύπους τής άριστοκρατίας. Ό Στάρετς δεν ήταν στό Μοναστήρι τήν ώρα πού ή θαυμάστριά του έφτασε εκεί.
Ώς συνήθως ήταν έξω, τριγυρνώντας στά δάση.
Το τριαντάφυλλο δεν μιλάει αλλά μοσχοβολάει δυνατά. Το ίδιο και εμείς πρέπει να μοσχοβολάμε, να εκπέμπουμε την Πνευματική ευωδία, την ευωδία του Χριστού.
Να ακούγεται από μακριά το άρωμα παρτων πράξεών μας - καλών, καθαρών, δίκαιων και γεμάτων Αγάπη.
Η προσευχή δεν είναι συνταγή για καλιτσούνια ή μουστοκούλουρα, ώστε να πρέπει να την εκτελέσεις τέλεια και προσεκτικά για να πετύχει.
Καταρχήν δεν προσεύχομαι για να πετύχω, μα για να κοινωνήσω με τον Θεό μου, με ένα κομμάτι του εαυτού μου, που δεν έχω ενεργοποιήσει και δεν ξέρω ότι διαθέτω.
Ο κύριος που μπήκε στο εξομολογητάρι περίμενε στην αναμονή αρκετή ώρα. Τον είχε δει ο ιερέας μαζί με τους άλλους, όταν ξεκίνησε την εξομολόγηση.
Ήταν αρκετά ευπαρουσίαστος και πολύ ευγενικός. Σταυροκοπήθηκε, φίλησε το χέρι του ιερέα, κάθισε στη θέση του εξομολογουμένου
«Πρώτη φορά εξομολογείσθε;» ρώτησε ο ιερέας. «Δεν σας έχω ξαναδεί».
