«Κοιτάζω τη Γη και είναι τόσο όμορφη!»
Αυτά ήταν τα λόγια του πρώτου ανθρώπου που είδε για πρώτη φορά τη γη από το διάστημα. Ήταν ο Γιούρι Γκαγκάριν και το έκανε σαν σήμερα το 1961.
Αυτή η αποστολή τον έκανε θρύλο.
Αυτή είναι η περίφημη σπηλιά μέσα από την οποία στις 30 Μαΐου του 1941 ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας αναρριχήθηκαν στην Ακρόπολη και κατάφεραν να υποστείλουν τη σημαία του Γ΄ Ράιχ. 41 χρόνια μετά οι δύο ήρωες επέστρεψαν στο σπήλαιο μετά από πρόσκληση της Μελίνας Μερκούρη για αυτοψία.
Οι δύο τολμηροί νέοι κατάφεραν να κατεβάσουν την σβάστικα και να αποδράσουν στο σκοτάδι. Ήταν η πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Αθήνα με μεγάλο συμβολικό χαρακτήρα.
Έζησαν λιτά, χάρισαν περιουσίες και «έφυγαν» πάμφτωχοι.
Μπορεί τη σημερινή εποχή να κυριαρχεί η γενική καχυποψία για τους πολιτικούς και πόσους από αυτούς βάζουν το… χέρι στο μέλι, αλλά υπήρξαν κάποιοι στο παρελθόν, ακόμη και πρωθυπουργοί, που πέθαναν πάμφτωχοι, είτε γιατί χάρισαν την περιουσία τους είτε γιατί επέλεξαν σε όλη τους τη ζωή ένα λιτό τρόπο διαβίωσης.
Ιωάννης Καποδίστριας
Ένας θρύλος της Ευρασίας, που έχει τις ρίζες του στην πολύ αρχαία εποχή της ανάπτυξης του ανθρώπινου γένους, είναι και αυτός που κάνει λόγο για την πολύ πιθανή ύπαρξη ενός «ελιξηρίου», το οποίο καθιστά τον άνθρωπο... αθάνατο!
Ο μυστηριακός αυτός παμπάλαιος θρύλος θέλει το θαυματουργό αυτό ποτό να βρίσκεται κρυμμένο καλά μέσα σε μια υπέρτατη μυστική κρύπτη, όπου πρέπει κάποιος να μπει μετά από πολλές περιπέτειες, για να κατορθώσει να το αποκτήσει.
Τα γεγονότα σαν σήμερα στην Ελλάδα και τον κόσμο
1204: Η Κωνσταντινούπολη καταλαμβάνεται από τους Σταυροφόρους. (Α' Άλωση)
1820: Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αναγορεύεται αρχηγός της Φιλικής Εταιρίας.
Προκειμένου να κατανοήσει κανείς τη στάση της τουρκικής ιστοριογραφίας απέναντι στο ζήτημα της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής θα πρέπει να έχει υπόψιν του τα βασικά χαρακτηριστικά της.
Η σύγχρονη τουρκική ιδεολογία (και ως εκ τούτου η αντανάκλασή της στο χώρο της ιστοριογραφίας) εδράζεται πάνω στις αρχές του κοσμικού κράτους που έθεσε ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.
Τις θυμόμαστε από παιδιά, τις γλυκές, ξύλινες, φουσκωτές κουκλίτσες με τα παραδοσιακά ρωσικά φορέματα, που θύμιζαν μανούλες ή γιαγιάδες και καθεμιά έκρυβε μέσα της έξι-εφτά άλλα κουκλάκια, το καθένα σε δύο κομμάτια, για να βγει από το εσωτερικό του το επόμενο μέχρι να φτάσουμε στην τελευταία φιγούρα, που είναι συμπαγής και ονομάζεται «σπόρος».
Η Κατερίνα Σαντοριναίου (1915-1990) είναι γνωστή με το προσωνύμιο «Κυρά της Ρήνειας» ή «Διαφεντού της Μεγάλης Δήλου». Η Ρήνεια είναι ένα μικρό νησί κοντά στη Μύκονο και σχεδόν «κολλημένο» με τη Δήλο. Στο παρελθόν είχε πλούσια ιστορία και συνέδεσε το όνομα της με τη γειτονική Δήλο. Οι παλιοί Μυκονιάτες ακόμα ταυτίζουν τα δύο νησιά και τα αποκαλούν με την ονομασία «Δήλες».
Ο Νοστράδαμος δεν προέβλεψε τα καλύτερα πράγματα για το ερχόμενο έτος. Μεταξύ άλλων μίλησε για τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και τεράστιες φυσικές καταστροφές.
